Ik leer het nooit !

Soms zeg ik hele stomme dingen. Dingen die ik niet zou moeten zeggen. Die ik eigenlijk helemaal niet meen. Die ik er zonder erbij na te denken uitflap.
Dingen die iemand kunnen kwetsen. Waar iemand boos om kan worden. Die heel anders overkomen omdat ik me onhandig uitdruk. Die ik niet goed onder woorden kan brengen, maar toch persé wil zeggen.

Gisteren had ik dat weer. Ik zei iets heel stoms, iets wat ik zo helemaal niet bedoelde, iets waarvan ik me op het moment dat ik het zei al afvroeg waarom ik dat nu in hemelsnaam zei. Iets wat voor een naar gevoel zorgde. Iets wat volstrekt onnodig was.

Ik heb dat vaker. Dan flap ik er dingen uit, denk niet na voor ik iets zeg, of reageer veel te impulsief. Wat in de kop zit, zit niet in de kont, zeggen ze wel eens. Dat is bij mij zeker het geval. Maar het zou beter zijn om dat wat in de kop zit, daar ook te laten zitten. Of het er pas uit te laten komen als ik het genuanceerder kan zeggen.

Op zulke momenten kan ik mezelf wel wat doen. Zou ik het liefst mijn tong er af bijten. Maar dan is het al gezegd. Diepgemeende excuses zijn soms ook niet genoeg na zo'n misser.
Steeds neem ik me voor om de volgende keer eerst na te denken voor ik begin te ratelen. Maar toch overvalt het me weer.
Ik doe mijn best, meer dan dat doen kan ik niet, en tot de tijd dat het me niet meer gebeurt, kan ik alleen maar welgemeend 'sorry' zeggen............