Let love rule !

Vol afschuw lees ik het nieuwsbericht. Een jong stel is in elkaar geslagen, omdat ze openlijk voor hun liefde voor elkaar uitkwamen. Ze liepen hand in hand op straat.
Hè ??!!

Vol afschuw lees ik het nieuwsbericht nog eens. Een jong homo-stel is in elkaar geslagen, omdat ze openlijk voor hun liefde voor elkaar uitkwamen. Ze liepen hand in hand op straat.
Hè ??!!

Mijn afschuw wordt alleen maar groter. Waarom ??!! Met een steen in mijn maag lees ik het bericht nog een keer. Ik voel van alles. Onbegrip. Boosheid. Verontwaardiging. Ik ben geschokt. En verdrietig. En bang. Want dit zou ook mijn eigen zoon en zijn vriend kunnen overkomen.

Ik ben moeder van vier geweldige kids. Eén meid, en drie jongens. Twee zoons zijn hetero. Dochter is bi- en één zoon is homo-sexueel. Prachtig, die verscheidenheid. Ik ben enorm trots op alle vier. Hun geaardheid is nooit stof voor gesprek geweest. Waarom zou het ook ? Ze zijn wie ze zijn, en ze zijn alle vier hartstikke lief, mooi en leuk ! Ik zelf heb ook in een ‘afwijkende’ relatievorm geleefd, namelijk polyamorie. Destijds had ik een aantal jaren twee volwaardige liefdesrelaties tegelijkertijd, met instemming en medeweten van alle betrokkenen……

Een moeder maakt zich altijd zorgen, maar die om de niet-hetero kids zijn wat groter. Dochter heeft een vaste hetero-relatie, en zal dus niet zo’n gevaar lopen. Mijn zoon heeft al een aantal jaren een vriend. Ze wonen sinds een half jaar samen en hebben het heerlijk samen. Mijn hetero-kids lopen gewoon hand in hand met hun liefdes over straat. Mijn zoon en zijn vriend doen dat, voor zover ik weet, eigenlijk nooit. En dat vind ik erg verdrietig.

Bang om negatieve reacties op te roepen, laten ze het openlijk hand in hand lopen meestal voor wat het is. Laat staan dat ze elkaar in het openbaar een zoen even. Dat is toch verschrikkelijk !? Maar ik snap het wel. Kijk maar naar het nieuws. Homo-haat komt zo veel voor, met alle vreselijke gevolgen van dien.
Dat risico wil je niet lopen. Maar het is belachelijk dat je er rekening mee moet houden.

Vandaag stond Facebook vol met foto’s van mannen, en vrouwen, die bewust hand in hand lopen. Politici, artiesten, heel veel mensen plaatsten zo’n foto. Ik vind dat mooi.
Solidariteit tonen met de slachtoffers van zo’n verachtelijke daad is wel het minste wat we kunnen doen. En het kan nooit kwaad om massaal een statement te maken toch ?

De LGTB-gemeenschap heeft het moeilijk. Van alle kanten worden zij bekritiseerd om wie ze zijn en hoe ze willen leven. Waarom is het zo moeilijk om iedereen in zijn waarde te laten? Ik snap er echt helemaal geen snars van. Het maakt me boos en opstandig.

Laten we vooral niet vergeten dat het hier gewoon om mensen en om liefde gaat. En of dat nu liefde voor mannen of vrouwen, of allebei is, moet niets uitmaken. Of je nu hetero, homo, bi, pan, poly, transgender of wat dan ook bent. Je bent gewoon een mens. En jij als mens mag helemaal zelf weten hoe jij de liefde viert. Let love rule !!

Let love rule - Lenny Kravitz

Never a dull moment

En dan staat er zomaar ineens een ambulance voor je deur. Voor jou. Omdat je je zo beroerd voelt dat de huisartsenpost het nodig vindt die naar je toe te sturen. Heb ik weer. Zo blijven we wel lekker bezig…..

Voordat iemand schrikt; er is niets ernstigs. Mijn hart vond het nodig om ’s nachts veel te snel te gaan slaan. En niet even, maar urenlang. Geslapen heb ik daardoor amper, maar goed, dat gebeurt wel vaker. Op de normale tijd ben ik opgestaan, om te kunnen gaan werken. Toen ging het mis. Tjonge, wat werd ik beroerd. Misselijk, licht in mijn hoofd, draaierig. En het hield niet op. Het werd alleen maar erger. En dat hart maar ratelen…..

We hebben dus toch maar even met de huisartsenpost gebeld. En toen kwam die ambulance. We zeiden nog: ‘we komen zelf wel naar jullie toe’. Maar dat mocht niet. Al snel hoorden we sirenes. Jemig, dat was niet de bedoeling. Maar al snel bleek dat die niet bij ons moest zijn, hij ging de andere kant op. Pfffff, dat viel dan weer mee. Even later stond er een andere bij ons in de straat. Zo’n hele grote. De buurt zal wel gedacht hebben…..

Ik werd van top tot teen gecontroleerd. Hartfilmpje, bloeddruk, glucose, noem maar op. Gelukkig werd er niets ernstig gevonden. De verpleegkundigen zouden contact opnemen met mijn eigen huisarts, om het hele verhaal te vertellen, en ik zou zelf een afspraak met hem maken. Zo gezegd, zo gedaan. Intussen had ik me toch maar ziek gemeld. Ik was nog steeds hondsberoerd. 

De huisarts kon geen oorzaak aanwijzen. Ik heb sowieso een (onschuldige) hartritmestoornis, wellicht was het dat. Maar zó lang  had ik daar nog nooit last van gehad. Of misschien zat er ergens een infectie. Maar waar dan ? Tja, dat wist hij ook niet. In de praktijk is voor de zekerheid nog een hartfilmpje gemaakt. Dat zag er prima uit. Hartstikke fijn, maar we wisten nu nog niets.

Op advies van de arts wachten we even af. Als mijn hartslag maandag nog zo hoog is, krijg ik medicatie. Hij verwacht dat het vanzelf over gaat. Tot nu toe is dat nog niet het geval, maar ik voel me wel iets minder beroerd. Dat is al heel wat. Ik doe dus maar rustig aan vandaag en komend weekend. Dat kan nooit kwaad. Ik word enorm verwend door mijn liefvriendje. Ook niet verkeerd…… En wellicht kan ik dan maandag gewoon weer aan het werk.

Wat een consternatie. Het is erg fijn dat mijn klachten serieus werden genomen, maar ik vond het nogal een gedoe, met zo’n ambulance en zo. Maar goed. Er is niets schokkends aan de hand, en daar ben ik erg blij om. En ik ben toch al druk met allerlei onderzoeken bij diverse specialisten, dus dit kan daar makkelijk bij. We zouden ons eens gaan vervelen…… Never a dull moment ! Dat dan weer wel ! Grinnik……