Ik leer het nooit !

Soms zeg ik hele stomme dingen. Dingen die ik niet zou moeten zeggen. Die ik eigenlijk helemaal niet meen. Die ik er zonder erbij na te denken uitflap.
Dingen die iemand kunnen kwetsen. Waar iemand boos om kan worden. Die heel anders overkomen omdat ik me onhandig uitdruk. Die ik niet goed onder woorden kan brengen, maar toch persé wil zeggen.

Gisteren had ik dat weer. Ik zei iets heel stoms, iets wat ik zo helemaal niet bedoelde, iets waarvan ik me op het moment dat ik het zei al afvroeg waarom ik dat nu in hemelsnaam zei. Iets wat voor een naar gevoel zorgde. Iets wat volstrekt onnodig was.

Ik heb dat vaker. Dan flap ik er dingen uit, denk niet na voor ik iets zeg, of reageer veel te impulsief. Wat in de kop zit, zit niet in de kont, zeggen ze wel eens. Dat is bij mij zeker het geval. Maar het zou beter zijn om dat wat in de kop zit, daar ook te laten zitten. Of het er pas uit te laten komen als ik het genuanceerder kan zeggen.

Op zulke momenten kan ik mezelf wel wat doen. Zou ik het liefst mijn tong er af bijten. Maar dan is het al gezegd. Diepgemeende excuses zijn soms ook niet genoeg na zo'n misser.
Steeds neem ik me voor om de volgende keer eerst na te denken voor ik begin te ratelen. Maar toch overvalt het me weer.
Ik doe mijn best, meer dan dat doen kan ik niet, en tot de tijd dat het me niet meer gebeurt, kan ik alleen maar welgemeend 'sorry' zeggen............

'n Fri(e)s weekend

En weer heb ik een geweldig weekend achter de rug !
Vrijdagavond ben ik na een gezellige gezamenlijke maaltijd bij ons thuis met mijn liefvriendje naar zijn Twentse 'buitenhuis' vertrokken.
Omdat we zaterdag naar Friesland moesten, en dat is best een heel eind rijden, waren we zo al halverwege en dat scheelde heel wat kilometers (en vroeger dan vroeg opstaan !).



Zaterdagochtend ging de wekker dus al om 7 uur, ook wel vroeg in je vrije weekend, maar we moesten wel bijtijds op weg om op tijd in het Friese aan te komen.
Die dag werd de Conventie van Achlum gehouden, een groots opgezet evenement ter ere van de 200e verjaardag van Achmea. Mijn liefvriendje had hiervoor een uitnodiging ontvangen dus zijn we samen afgereisd naar het mooie dorpje Achlum.

Wat een leuke dag hebben we gehad ! De conventie was gericht op de toekomst van Nederland waarbij diverse thema's aan de orde kwamen. In het dorp stonden overal grote tenten opgesteld, maar ook in de kerk, de dorpsschool en zelfs bij gastvrije dorpsbewoners thuis kon je aanschuiven voor interessante lezingen, discussies, workshops en gesprekken. Tout bekend Nederland was uitgenodigd om iets te komen vertellen, gesprekken te leiden of een interview te geven. Zo hebben we bijvoorbeeld een prachtig gesprek gezien met Herman van Veen (toch al één van mijn favorieten), waarin hij aan de hand van zelfgekozen geluidsfragmenten inging op voor hem belangrijke onderwerpen, zoals bijvoorbeeld de rechten van het kind en de zorg voor ouderen in ons land.

We hebben een discussie over het centraal stellen van de patiënt in de gezondheidszorg bijgewoond, het verhaal van een directeur van een bedrijf dat alleen doven en slechthorenden in dienst heeft gehoord en zijn naar een lezing over laagopgeleiden op de arbeidsmarkt geweest.
Ontzettend interessant was het. Het hele evenement was erg goed georganiseerd. Op elk moment van de dag was er iets te doen, ook op amusementsgebied. Ook voor de inwendige mens werd goed gezorgd, de lunchboxen waren al snel op, maar er was genoeg te eten en te drinken voor iedereen.
Het was erg jammer dat het weer niet meewerkte, het was frisjes en we waaiden zowat omver. Later in de middag begon het ook nog eens enorm te plenzen. De speech van Bill Clinton, het diner en het optreden van Rowwen Heze hebben we dus maar gelaten voor wat het was. Maar het was een bijzondere en leuke dag geweest. (En zondagochtend kwam er een sms van mijn lief, hij had ons gespot in het NOS journaal van zaterdagavond....snel gekeken en ja hoor, tot twee keer toe waren we in beeld....)

Omdat we het diner dus mis zouden lopen, hadden we afgesproken onderweg naar huis een hapje te eten. Op een bepaald moment kregen we toch wel trek en besloten om direct van de snelweg af te gaan en dan maar te kijken waar we zouden uitkomen.
Het eerste bord wat we zagen was 'Staphorst'....... Volgens de routeplanner waren daar genoeg restaurants en al snel zaten we in een leuke gelegenheid aan een drankje.
Daar werd op datzelfde moment ook een bruiloft gevierd en in de anderhalf uur dat wij er waren, hebben we alle Staphorster stereotypen voorbij zien komen....... Klederdracht (wat wel heel mooi was om te zien),  mannen en vrouwen gescheiden aan de feesttafels, en natuurlijk als afsluiting een bijbellezing. Een bijzondere entourage, als je gezellig samen zit te eten !

Na een heerlijk luie avond met een goede film en een glas wijn, dachten we zondagochtend lekker uit te slapen. Maar we waren allebei al heel vroeg wakker ! Nou ja........dan maar in bed koffie drinken, napraten over de leuke dag in Achlum en goede gesprekken voeren. Want dat hebben we dit weekend ook nog gedaan, we hebben weer veel gepraat. Ons gespreksonderwerp was niet nieuw, maar soms moet je dingen die wat moeilijk liggen of niet goed voelen wat vaker bespreken. En als dat onderwerp op datzelfde moment ook weer aktueel wordt, duurt zo'n gesprek net even iets langer. Ontbijten hebben we dan ook maar tussen de bedrijven door gedaan.

Voor we het wisten was het al weer middag, en moesten we ook nog gaan opschieten om op tijd voor een leuke afspraak te zijn.
We hebben een erg leuk en lief 'poly-stel' ontmoet. De mannen hadden elkaar al eens ontmoet en de dames hebben via internet regelmatig contact. Omdat we nu toch bij elkaar in de buurt waren, leek het ons leuk om elkaar ook in real life te ontmoeten en gezellig eens te kletsen.
Een enorm leuke middag hebben we gehad ! Heel gezellig en ongedwongen hebben we gepraat, over van alles en nog wat, en natuurlijk over polyamorie, want dat onderwerp ligt ons tenslotte allemaal na aan het hart. Polyamorie is een onderwerp waar je bijna niet over uitgesproken raakt, er zijn zoveel invullingen en manieren van omgaan, zoveel opvattingen en ideeën, dat de gespreksstof bijna niet op kan raken. Het was leuk om te merken dat ook dit stel er heel integer mee om gaat. Hun opvatting over polyamorie kwam zeker overeen met de onze. Verschillen zijn er altijd en dat mag ook. Het is heel interessant om ook eens bij een ander een kijkje te mogen nemen. De tijd vloog om en voor we het wisten moesten we alweer gaan. Maar deze ontmoeting gaat zeker een vervolg krijgen !

Het weekend ging weer veel te snel voorbij....... Samen eten, de boel opruimen, mijn spullen weer bij elkaar zoeken en inpakken, nog even knuffelen en toen was het alweer tijd om afscheid te nemen.
Gelukkig niet voor lang, want voordat ik klaar ben met nagenieten van dit weekend, zien we elkaar weer !

What's in a name ?

‘Polyamorie betekent 'Meervoudige Liefde' of 'Veel Liefde' Het staat voor een levenswijze waarbij erkend wordt dat het mogelijk is om van meer dan een persoon tegelijk te houden. Deze liefde uit zich in relaties waarbij vriendschap, intimiteit, een emotionele band, spirituele verbondenheid en/of seksualiteit ingrediënten zijn. Er zijn binnen de definitie van Polyamorie veel verschillende relatievormen mogelijk, maar ze hebben gemeenschappelijk dat deze gebaseerd zijn op liefde, openheid, eerlijkheid en respect. Het zal duidelijk zijn dat een goede open communicatie hierbij onmisbaar is.’
Zo staat het hier beschreven

Zo staat het er. En voor mij is het zo. Maar is dat voor iedereen het geval ?

De laatste tijd 'ontmoet' ik in cyberspace steeds meer mensen die polyamorie in hun leven verwelkomd hebben. Of het graag zouden willen. Of op weg zijn om polyamoreus te gaan leven. En wat kom ik veel verschillende manieren en invullingen tegen........

Er zijn mensen voor wie het een stabiel deel van hun leven uitmaakt, zoals bij mij het geval is. Zij hebben twee (of meer) partners, met wie een intense, diepgaande liefdesrelatie wordt onderhouden, waarbij alle betrokkenen er van weten en er mee instemmen. In veel gevallen hebben beide partners een tweede relatie, in andere gevallen (zoals bij mijn lief en mij) is een van de partner polyamoreus en de andere (nog) monogaam, wordt ook wel  'mono/poly' genoemd (grappig woord wel).
Anderen hebben de wens polyamoreus te leven, maar helaas stuit die wens (nog) op onbegrip bij hun partner.
Dan zijn er mensen die geregeld vrijblijvende (seksuele) contacten hebben met anderen, maar geen diepgaande relaties willen aangaan. Kan ook natuurlijk. Hoewel dat voor mij niet onder polyamorie, maar meer onder 'swingen' valt, ook al zullen er nu vast mensen zijn die dat niet met me eens zijn.

Wanneer noem je het polyamorie ? Voor mij persoonlijk is het ontzettend belangrijk dat er openheid en eerlijkheid is naar alle betrokken. Niet alleen naar je eigen vaste partner en diens (eventuele) poly-partner(s)  maar ook naar de (eventuele) partner(s) van die polypartner(s)...... Volgen we het nog, pfffff...... *grijns*........
In ieder geval, open en eerlijk zijn voor mij dus sleutelwoorden. Ik heb daar vaak over nagedacht en ben tot de conclusie gekomen dat ik geen relatie zou willen aangaan met iemand die niet open en eerlijk is naar zijn partner. Vreemdgaan, want dat is het dan tenslotte, is voor mij not done (zonder iemand te willen veroordelen), dus in dat geval is het voor mij geen polyamorie......

Hoe belangrijk is het of je het beestje een naam geeft, en welke naam geef je het dan ? Voor de één is dat heel belangrijk, voor de ander totaal niet. Je kunt er tenslotte, als je dat zou willen, verschillende namen aan geven. Noem het open relatie. Of vrije relatie. Of buiten-de-deur-liefde.........er valt van alles te bedenken.
En je hoeft er geen naam aan te geven, als je je maar goed voelt bij wat je doet en hoe je het invult.

Wat me wel opvalt is dat de term 'polyamorie' erg gemakkelijk wordt gebruikt. En dat stoort me soms. Omdat ik er zelf (en dat is denk ik wel bekend) nogal uitgesproken ideeën over heb, heb ik soms wat moeite met het gebruik van de term. Alles onder die noemer schuiven vind ik te gemakkelijk.
Misschien ben ik daar veel te rechtlijnig in, denk ik te moeilijk, maak ik me druk om niets en vindt iedereen het belachelijk, maar nogmaals, dit is geheel mijn persoonlijke mening.
Een ieder mag het van mij noemen (of juist niet noemen) zoals hij of zij wil, maar soms zet ik daar mijn vraagtekens bij. En dat mag natuurlijk ook.

Wist je dat .....

..... onze jongste vandaag jarig is ?
..... mijn keelpijn nog steeds niet over is ?
..... ik gisteren een prachtig gedicht heb gekregen ?
..... de tranen in mijn ogen stonden toen ik het las ?
..... de lieverd die het voor me schreef een echte kanjer is ?
..... al die prachtige mensen om me heen me heel blij maken ?
..... ik heel trots ben op mijn lief ?
..... onze kinderen echt wel heel erg geweldig zijn ?
..... mijn liefvriendje en ik zaterdag samen op stap gaan ?
..... het komend weekend dus weer heel leuk gaat worden ?
..... mijn muziek heel belangrijk voor me is ?
..... ik soms twijfel over alles ?
..... mijn leven zo enorm veranderd is ?
..... ik dol ben op schoenen en tassen ?
..... mijn blog ontzettend veel gelezen wordt ?
..... open zijn over mijn poly-leven best een beetje eng is ?
..... ik nog steeds niet weet wat ik wil worden als ik later groot ben ?
..... mijn baan opzeggen een goede beslissing was ?
..... er weer allemaal leuke dingen in het vooruitzicht zijn ?
..... ik zielsveel van mijn twee mannen houd ?
..... ik een ongelooflijke bofkont ben ?
.....
.....

Vooruit plannen

Gisteravond hebben mijn liefvriendje en ik onze weekenden voor het komende half jaar vastgelegd. Het is belangrijk om dat in het vooruit te plannen, omdat we met meerdere agenda's rekening moeten houden. Als we lukraak weekenden in zouden moeten passen, zouden we flinke organisatorische problemen krijgen, dus voor ons werkt dit erg goed.
Een fijn gevoel, een agenda die weer vol met leuke afspraken staat !

In theorie zijn mijn liefvriendje en ik één keer in de 4 weken een lang weekend samen. In de praktijk zijn we echter veel vaker samen, want eigenlijk zien we elkaar elke week wel een keer (en soms wel twee keer.......).
Er komt natuurlijk ook van alles tussendoor, familie-feestjes, feestdagen, optredens, samen of met z'n drieën op stap, het familie-bandje, gewoon zomaar een uurtje koffie drinken.
Voor ons voelt dat goed, het past in onze relatie en we willen elkaar gewoon erg graag zo vaak mogelijk zien.

Komend weekend gaan we ook weer samen op stap, en dat is ook weer buiten de geplande afspraken om. Ik moet er dus goed op letten dat ik de balans bewaak, en dat gaat niet altijd even goed. Ik zie mijn liefvriendje momenteel heel vaak en doe gezellige dingen met hem, en voor mijn lief is dat soms wat veel allemaal. Ik moet er voor zorgen dat ik het goed verdeel, dat ik met allebei leuke dingen doe, dat er evenwicht is. Ik ken mezelf, en ik weet dat ik soms veel te veel wil, waardoor dat evenwicht wat wiebelig wordt.

Een goede balans is dus noodzakelijk, maar ik blijf het moeilijk vinden ! Mijn lief wijst me daar gelukkig regelmatig op, zodat ik me er wel bewust van blijf.
Dat zorgt soms voor discussies, en die zetten me weer aan het denken. En ook al gaat het echt niet altijd zoals het eigenlijk zou moeten, het er mee bezig zijn is wel heel goed.
Gelukkig doen we ook veel dingen met z'n drietjes, iets waar ik waanzinnig blij mee ben. Dan heb ik allebei mijn mannen om me heen, maar ben wel gewoon lekker thuis, en dat is natuurlijk niet alleen fijn voor ons, maar zeker ook voor de kinderen.

Ruim van te voren de vaste weekenden en bijzondere dagen plannen is voor ons noodzaak. Zo weten we allemaal waar we aan toe zijn en dat is wel zo prettig, voor iedereen !

Twee feestjes

Het zit er al weer bijna op, dit weekend. Pfffff, best druk was het !
Gisteren had ik weer een optreden met mijn band, maar dan wel een heel eind van huis.
We waren gevraagd te spelen op een feest in een heel zuidelijk deel van Limburg, dus alleen al aan reistijd waren we best wat tijd kwijt. Helemaal niet erg, ik mocht gelukkig meerijden en het is best gezellig om met een groepje te gaan. Als je onderweg lekker wat kunt kletsen, schieten de kilometers razendsnel onder je door.

Het optreden was erg leuk. De eerste set speelden we buiten, na eerst heerlijk gegeten te hebben. Minimaal versterkt hebben we wat rustige nummers gespeeld. De sfeer was top, en ik heb lekker relaxed op mijn blote voeten staan zingen.
Daarna konden we ons uitleven tijdens een salsa-workshop. Ook ik ben natuurlijk met de voetjes van de vloer gegaan, samen met een bandmaatje heb ik me wat kneepjes van het salsa-dansen laten bijbrengen en verhip, het ging me nog goed af ook. En dat terwijl ik echt twee linkervoeten heb..........
Na de workshop mochten we weer aan de bok en hebben we een leuke set met feestnummers gespeeld. Het publiek was enthousiast en probeerde de net aangeleerde salsa-pasjes fanatiek in praktijk te brengen. Voor ons is het altijd een feest om te spelen voor een goed gevulde dansvloer.
Op het eind van de avond speelde een gedeelte van mijn band nog een set met geheel ander repertoire en toen was het alweer gedaan. De rit terug naar huis was ook weer gezellig, maar ik was toch erg blij dat ik thuis was, mijn schoenen uit kon schoppen en lekker kon gaan slapen..........

Vandaag was ik al weer vroeg uit de veren, we vierden de verjaardagen van tweede (die een paar weken geleden al jarig was geweest) en jongste die over een paar dagen jarig is, en er zou al vroeg een verrassing voor jongste worden gebracht.
Ik had een lieve Twitter-bekende gevraagd een speciale taart voor hem te bakken. En wat een geweldige taart is het geworden, echt prachtig en ook nog eens heel erg lekker.
Jongste had echt een geweldige verjaardag, kreeg precies de kado's die hij graag wilde hebben en dan was er ook nog een speciaal voor hem gemaakte voetbaltaart !
Het was ook erg leuk om op deze manier kennis te maken met iemand die je alleen maar kent omdat je leuk met elkaar praat op Twitter, en we hebben vanochtend dan ook heel gezellig een uurtje 'in het echt' met elkaar zitten kletsen.
Een leuke dag was het, al was het jammer dat niet iedereen er bij kon zijn vandaag.......

Een vol en feestelijk weekend dus, met ook nog een voetbaltoernooi en andere drukke bezigheden. Mijn vermoeidheid heb ik deze dagen maar even in de ijskast gezet, die voel ik nu het allemaal weer rustig is in huis, wel weer terugkomen. Maar het was wel een heel gezellig weekend en daar gaat het toch om !

Moe

Ik zit er even helemaal doorheen. Ik ben zo ongelooflijk moe.
Al tijden slaap ik slecht. Natuurlijk ga ik geregeld veel te laat naar bed, dat staat buiten kijf. Maar de slaap die ik wel krijg is sowieso niet genoeg.
Daarnaast is dit best een drukke tijd voor me, er verandert van alles in mijn leven. Ik zet veel nieuwe stappen, zowel grote als kleine. Ik neem beslissingen waardoor nieuwe situaties ontstaan, waar ik aan moet wennen. In mijn hoofd en hart is van alles gaande. Ik ben erg hard aan het werk met mezelf, en dat kost kruim.

Dat is me nu op aan het breken. Vanochtend toen ik wakker werd had ik het gevoel dat ik ziek ga worden. Mijn zwakke punt speelt op (heb altijd last van mijn keel als het te veel wordt, niet handig met een optreden voor de deur) en het lijkt alsof de hele wereld om me heen draait.
Maar het meest van alles ben ik gewoon moe. Mijn lichaam wil gewoon even niet. En van lekker een paar dagen in bed kruipen om bij te slapen komt het gewoon niet. Te druk, te veel te doen, maar ik ben er ook te ongedurig voor. Ik kan niet slapen, ondanks de grote vermoeidheid, loop helemaal hyper rond en heb geen rust van binnen. 

Ik hoop echt binnenkort die rust weer te kunnen vinden. Zoals het nu voelt is het niet goed en houd ik het niet lang vol. Vandaag toch maar eens een beetje rustig aan doen, op tijd naar bed en proberen om, ondanks het drukke weekend dat er aan komt, toch momenten van rust in te bouwen.
En dan komt het allemaal weer goed (sprak zij hoopvol)........

Zeg wat je voelt !

Gevoelens uiten, best moeilijk vind ik dat. Door NLP gaat dat tegenwoordig al een stuk beter, en ik heb geleerd dat ik er niets mee opschiet als ik ze voor me houd. Als me nu dus iets dwars zit, zeg ik het gewoon, hoe lastig dat soms ook is. Daar komen dan weer heel mooie gesprekken van, zoals ik die gisterochtend had met mijn lief en gisteravond met mijn liefvriendje.

Met mijn lief praat ik veel, maar soms niet genoeg. Af en toe zijn we elkaar een beetje kwijt, door alle hectiek in ons leven. Dan moeten we echt even levelen, de puntjes weer op de i zetten en onze focus weer opnieuw richten op wat belangrijk voor ons is.
Gisterochtend was zo'n moment. Een best heftig maar wel heel mooi gesprek hadden we, waarin we allebei vooral ons gevoel lieten spreken. Het was goed om zo met elkaar te praten, te weten wat er bij de ander speelt en te ontdekken waar we aan moeten werken. En zo mooi om te voelen hoeveel liefde er is........

Naar aanleiding van dingen die mij dwars zaten en die me een naar gevoel gaven, ontspon zich, na afloop van de repetitie met het familiebandje gisteravond, een prachtig gesprek met mijn liefvriendje. Niet alleen wat er nu speelt, en het gevoel wat daar bij hoort, maar ook onze gevoelens voor elkaar zijn aan de orde gekomen. Hij heeft wederom alles bevestigd wat ik al wist, maar wat zich niet in mijn systeem schijnt te kunnen nestelen, door mijn eigen belemmerende overtuigingen.
Er vloeiden echt wel wat tranen gisteravond. Tranen van verdriet en ontroering, maar ook van blijdschap en opluchting. Mijn liefvriendje heeft me, op zijn eigen speciale manier, weer zo enorm weten te raken.

Gevoelens zijn soms erg moeilijk te begrijpen. Voor jezelf zijn ze wel duidelijk (hoewel dat ook echt niet altijd het geval is), maar om ze aan de ander over te brengen is soms een hele klus. En als je niet zo goed bent in het uiten van je gevoelens, zoals ik, werpt dat soms aardige drempels op. Ik weet nu dat ik best over die drempels heen kan stappen en kan en mag zeggen wat ik voel. En hoe moeilijk soms ook, dat voelt goed !

'Denk-modus'

Ja hoor, het is weer zover, ik zit weer eens helemaal in de voor mij zo karakteristieke
'denk-modus'. Door gesprekken met zowel mijn lief als mijn liefvriendje zijn mijn hersenen weer in de hoogste versnelling geraakt.
Het lijkt wel alsof mijn NLP-sessies dit soort dingen aansturen. Door weer geconfronteerd te worden met mezelf en mijn angsten, wordt er blijkbaar iets getriggerd, waardoor ik heftiger reageer op situaties in het hier en nu.

Op zich helemaal niet erg natuurlijk, het is goed om over dingen na te denken. Maar deze keer komt het wel van meerdere kanten, en dat is best pittig.
Een heel vol hoofd krijg je daar van........
Slecht geslapen heb ik dus, veel nagedacht en vanochtend al in een mail en een gesprek mijn gevoelens en gedachten geuit. Ik merk dat me dat steeds makkelijker afgaat, zeggen wat ik voel en denk, ook weer een prettig gevolg van NLP, dus dat schept in ieder geval wel duidelijkheid, niet in de laatste plaats voor mezelf.
En ach, het komt allemaal wel goed, daar twijfel ik geen moment aan.
Het is nu alleen een beetje druk in mijn hoofd......

NLP 5

Het was al weer even geleden, mijn laatste NLP-sessie. Vandaag heb ik met mijn coach besproken hoe het nu eigenlijk met me gaat, of ik veranderingen heb gemerkt en of de    NLP-sessies dus succes hebben. Ik kon haar vertellen dat het eigenlijk heel goed gaat. Bepaalde dingen zijn gemakkelijker geworden, ik merk dat mijn ‘paniek-gevoelens’ (is een groot woord, maar ik weet even geen beter) minder zijn geworden en dat ik me vaker van mijn gevoelige en kwetsbare kant durf te laten zien. Dus NLP werkt goed voor mij !

Het enige waar ik, nog steeds, telkens weer tegen aan loop is die eeuwige onzekerheid,   die twijfels die er voor zorgen dat mijn angst om te verliezen nog steeds diep geworteld zit. Nog steeds vind ik mezelf, zeker ten opzichte van anderen, niet de moeite waard, niet leuk genoeg, niet spannend genoeg, niet belangrijk genoeg, nou ja, zo kan ik nog wel even doorgaan.

Dat blijft een lastig punt. Hierdoor heb ik een enorme behoefte aan bevestiging. En die krijg ik ook, heel veel zelfs, maar het wil nog steeds niet landen bij me.

Omdat ik er zelf niet van overtuigd ben dat ik de moeite waard ben, en leuk ben, en belangrijk ben, maakt het niet uit hoeveel bevestiging ik krijg, ik geloof het toch niet.

Al eerder heb ik oefeningen moeten doen om belemmerende overtuigingen te leren omzetten in bevorderende overtuigingen. Een van die oefeningen hield in dat ik voor de spiegel moest gaan staan en tegen mezelf moest zeggen: ik ben de moeite waard, ik ben goed zoals ik ben.

Ik heb ontdekt dat ik dat best  tegen mezelf kan zeggen, maar dus niet als ik in de spiegel kijk. Dat lukte me echt niet. Door deze oefening kwam ik er ook achter dat ik mezelf nooit aankijk. Ik kijk naar mezelf in de spiegel, tijdens tanden poetsen en opmaken bijvoorbeeld, maar ik kijk mezelf niet in de ogen. Dat was ook best een vreemde ontdekking…….

Toch heb ik nu opnieuw die opdracht gekregen en Ik ga dus weer een poging wagen.

Ook ga ik weer aan de slag met mijn negatieve gedachten. Kloppen mijn gedachten wel, of maakt het feit dat ze voor mij waarheid zijn al bij voorbaat dat ik ze voor waar aan neem ?
Genoeg te doen dus de komende tijd !

Een ontspannen spannend weekend......

Zaterdagavond was een spannende avond voor me. Niet omdat ik moest optreden met mijn band, daar heb ik eigenlijk nooit zenuwen voor, maar wel omdat mijn liefvriendje mee ging naar dat optreden. Dat was op zich ook niet spannend, want hij is al vaker meegeweest, maar dan was mijn lief er ook altijd bij. Niemand die daar vreemd van opkeek of vragen stelde. Nu was dat anders, want mijn lief kon er deze keer niet bij zijn.......

Omdat parkeren lastig was bij het cafe waar we moesten spelen, had mijn liefvriendje mij voor de deur afgezet en kwam dus iets later dan ik binnen. Iedereen was er al en was met van alles bezig. So far, zo good, we hebben wat gekletst en even koffie gedronken.
Al na de eerste set werd gekscherend de eerste vraag gesteld, en meteen een heel directe:
'We vroegen ons af wie die man is. Is dat jouw nieuwe vriend of zo, heb je een vriendje, hahahaha ?' En ik antwoordde ook heel direct: 'Ja dat klopt' !
Maar mijn antwoord werd gewoon opgevat als ook een grapje........  Er werd dus niet verder gevraagd en ik ben er verder niet op in gegaan.

Zo gedurende de avond kwam er steeds wel iemand even 'vissen'. Het grappige was dat ze dat allemaal op dezelfde manier deden: 'Is dat jouw broer ?'. Daar moest ik heel erg om lachen. Ten eerste lijken mijn liefvriendje en ik helemaal niet op elkaar, en ten tweede durft dus niemand rechtstreeks te vragen hoe het zit. Ik heb gewoon eerlijk geantwoord dat hij niet mijn broer is, en ook toen stelde niemand verdere vragen, dus heb ik ook niets gezegd. Ook aan mijn liefvriendje werd dezelfde vraag gesteld, maar toen ook hij zei dat hij niet mijn broer was, vroeg men niet verder.

Maar we zagen echt wel al die blikken onze kant op, dus ik denk dat ik er nog wel verder op 'ondervraagd' zal worden. Volgende week zie ik iedereen weer, dan hebben we weer een optreden, waar mijn twee mannen niet bij zullen zijn. Misschien dat iemand dan rechtstreeks durft te vragen hoe het nu precies zit. En dan krijgen ze zeker een eerlijk antwoord !

Het optreden was in ieder geval heel geslaagd, zowel het publiek als wijzelf waren erg tevreden en de rest van het weekend was weer helemaal heerlijk !
Mijn liefvriendje en ik waren pas heel erg laat thuis, en even later was ook mijn lief er weer. Ook hij was de hele avond met muziek bezig geweest en ook hij kwam met een goed gevoel thuis. We hebben gedrieën nog even wat gedronken, mijn lief ging alvast naar boven, en na nog een gezellig uurtje zijn ook mijn liefvriendje en ik gaan slapen (maar toen was het alweer bijna licht buiten....).
Na veel te kort uitslapen (pfff.....) hebben we vandaag tegen de middag samen met de kids uitgebeid ontbeten, of eigenlijk was het al lunchen. Na de koffie zijn we lekker op de bank geploft voor een goede film en later vanmiddag zijn we gezellig gaan bowlen. Altijd leuk, van die fanatieke mannen die graag willen winnen ! Thuisgekomen heeft mijn lief heerlijk gekookt en hebben we het laatste stuk van de film afgekeken. Na de koffie is mijn liefvriendje weer naar zijn 'buitenhuis' gegaan.

Voordat hij vertrok hebben mijn liefvriendje en ik nog een fijn gesprek gevoerd. Ik merk de laatste tijd dat ik het steeds moeilijker vind om afscheid te nemen, als we met elkaar zo'n fijne tijd hebben gehad. Niet alleen als hij en ik samen zijn geweest, maar zeker ook als hij bij ons thuis is geweest, en we met z'n drietjes en de kinderen leuke dingen hebben gedaan. Omdat het allemaal zo goed en natuurlijk voelt, vind ik het erg lastig om hem dan gedag te moeten zeggen. Hij hoort er zo helemaal bij, dat ik hem echt mis als hij er niet is.
Het mooie is dat het voor mijn lief ook zo goed voelt, met hem had ik later nog zo'n zelfde gesprek. Hij had mijn liefvriendje vandaag zelfs gevraagd of hij niet nog een nachtje kon blijven, zodat ze samen gezellig nog een biertje zouden kunnen drinken........ Dat zegt wel hoe goed het allemaal zit, dacht ik zo.
Lucky me !

Als ik kon toveren......

Gisteren ben ik samen met mijn lief naar een bijzondere theatervoorstelling geweest.
Toen we een jaar geleden bij aanvang van het theaterseizoen zagen dat Herman van Veen weer in de buurt zou komen spelen, hebben we direct kaarten besteld.
Wat een prachtige voorstelling hebben we gezien. Op een of andere manier weet deze geweldige podiumkunstenaar me altijd heel erg te raken.
De clown in hem maakt me erg aan het lachen, en zijn prachtige teksten en gevoelige liedjes zorgen voor kippenvel en tranen in mijn ogen. Zijn muzikaliteit is onbegrensd en de muzikanten met wie hij samenspeelt zijn al net zo bijzonder.
Echt genieten was het dus !

(geniet even mee: Ik hou van jou, anders (voor mij een uitgesproken polyamorie-liedje) en Liefde van later)

Poly-uitjes

Samen uit, samen thuis.
Als je poly leeft, gaat dat gezegde twee keer op.
Maar als het zo gaat zoals bij ons, soms ook maar gewoon één keer.
De laatste tijd onderneem ik steeds vaker dingen samen met mijn lief en mijn liefvriendje.
Heel snel nadat ik mijn liefvriendje heb leren kennen, zijn we al met z'n drieën uit eten geweest. En dat hebben we intussen al wel vaker gedaan. We doen ook leuke dingen samen met de kinderen, die vinden dat ook erg leuk.
Mijn mannen zijn samen ook al bij diverse optredens van mij geweest.
Als mijn liefvriendje bij ons thuis is, maken we er altijd iets gezelligs van, uit of thuis.
En we zijn natuurlijk pas een heel weekend weg geweest met z'n allen, en wat was dat leuk !

Gisteren heb ik kaarten besteld voor het nieuwe theaterseizoen. We houden alle drie erg van theater, muziekvoorstellingen, musical, noem maar op.
Naar sommige voorstellingen ga ik komend seizoen met mijn lief, naar andere met mijn liefvriendje. En er zijn er ook een paar, waar we straks met z'n drietjes naar toe gaan.
Ik geniet daar enorm van, gezamenlijk dingen doen, en mijn mannen vinden dat ook erg gezellig. Heerlijk dat het allemaal kan !

Nog steeds verliefd

Vanochtend was er op Twitter een kleine discussie gaande over verliefdheid.
Wat doet verliefdheid met je ? Als je verliefd bent, slokt dat je dan helemaal op, zodat je het overzicht verliest ? Of gaat het leven gewoon verder, terwijl je je koestert in dat heerlijke gevoel ?

Voor mij geldt dat ik, toen ik 10 maanden geleden stapelverliefd werd op mijn liefvriendje, een heleboel extra energie kreeg. Ik kon de hele wereld aan, was vrolijk en voelde me top. Die nieuwe energie kwam ook mijn relatie met mijn lief ten goede. Het had echt invloed op alles en iedereen om me heen. Natuurlijk moet je er op zo'n moment voor waken de balans niet te verliezen, niet door te slaan in je verliefdheid, want het kan aardig met je op de loop gaan.

Relaties (de mijne wel in ieder geval !) beginnen heel vaak met verliefdheid. Dat juichende, bruisende gevoel wordt na verloop van tijd wat minder intens, de vlinders in je buik worden iets rustiger en er komt een diep houden van voor in de plaats.
Dat wil niet zeggen dat je verliefdheid dan verdwijnt. Ik voel na 10 maanden nog steeds hele zwermen vlinders fladderen voor mijn liefvriendje.
En na 27 jaar vliegen ze ook nog steeds heftig rond voor mijn lief.


Ik ben er blij mee dat ik dat gevoel nooit ben kwijtgeraakt. En natuurlijk is het anders dan in het begin, er is zo veel meer gegroeid n de loop der tijd, maar het is er nog steeds.
En daar geniet ik mateloos van !

Opluchting

Gisteren heb ik na lang dubben dan eindelijk de knoop doorgehakt: ik ga mijn baan opzeggen !
En ik sta er van te kijken wat een lekker gevoel deze beslissing me geeft !
Trouwe lezers weten dat er al langer strubbelingen waren op mijn werk, ik zou worden ontslagen, toen werd dat ontslag weer ingetrokken, bla bla bla.
Inmiddels was ik al lang op een punt beland dat ik mijn werk niet meer leuk vond. Inhoudelijk dan, want ik moet eerlijk toegeven dat er niemand zo'n flexibele baan heeft als ik. Secundair is alles meer dan goed geregeld.
Maar 12 jaar hetzelfde werk doen (en dat bedoel ik bijna letterlijk) is een heel lange tijd. Ik realiseerde me dat ik in deze job ben blijven hangen omdat het zo gemakkelijk te combineren was met de kinderen. Dat was echt het grootste voordeel. Maar nu die groter worden, is dat allemaal, hoewel lekker geregeld, niet meer zo nodig.
Toen er dit weekend een mail van mijn werkgever kwam, waarin voor de zoveelste keer allerlei beloftes werden gedaan over positieve veranderingen die zouden worden gerealiseerd  (in de afgelopen jaren is er al heel veel beloofd, maar nooit iets veranderd), was dat voor mij de bekende druppel. Ik stop ermee !
Met een opzegtermijn van 3 maanden heb ik gelukkig de tijd om iets nieuws te vinden. Wat precies weet ik nog niet, ik zou graag iets met taal gaan doen, maar er zijn genoeg andere dingen die ik ook heel leuk vind. Dat komt wel goed, daar maak ik me geen zorgen over.
Nu eerst mijn werkgever op de hoogte stellen, ik heb nu nog een weekje vakantie, maar volgende week ga ik officieel opzeggen.
Het is best een pittige beslissing die ik nu genomen heb, maar het voelt mega goed !

Leugentjes om bestwil

Blogde ik vorige week nog heel stoer dat ik opener ga worden, en mensen gewoon ga vertellen dat ik twee relaties heb, als ze daar naar mochten vragen, maar dat uitvoeren is toch wat anders.
Nu ben ik niet van plan het hele verhaal 'zomaar' aan mensen te gaan vertellen, pas als er vragen komen zal ik eerlijk antwoord geven, maar in sommige gevallen is het beter om gewoon niets te vertellen, zelfs als er vragen zouden komen.

Gisteravond toen mijn liefvriendje en ik buiten zaten te eten, kwam de verhuurder van zijn 'buitenhuis' de tuin ingelopen en nodigde ons uit voor een borrel bij hem en zijn vrouw in de tuin (ze zijn ook de buren.....).
Heel aardig vonden we dat, dus zo gezegd, zo gedaan.
Het werden een paar gezellige uurtjes, waarin over van alles en nog wat is gekletst. Op een gegeven moment kwamen de kinderen ter sprake. De buurvrouw vroeg hoeveel kids wij beiden hadden. Een normale vraag, waarop je ook normaal antwoord kunt geven. Maar wat was ik blij dat ze niet verder vroeg ! Een tijd geleden had ik namelijk een gesprek met iemand die ik nauwelijks ken, en die voor mijn gevoel een beetje zat te 'vissen' hoe het nu precies zat met mijn liefvriendje en mij (hij kent haar wel redelijk goed, maar had er nooit met haar over gesproken). Ze nam toen aan dat ik gescheiden ben, en ik heb dat zo gelaten, het was niet de tijd en plaats, en de persoon, om te vertellen hoe het nu werkelijk zit. En toch heb ik daar, nog steeds, een naar gevoel over. Ik ben niet gescheiden, ik ben gewoon heel gelukkig getrouwd met mijn lief, dus dat voelde niet goed.

Gelukkig vroeg de buurvrouw gisteren niet verder. Maar door het gesprek wat we hadden, wisten zowel mijn liefvriendje als ik meteen dat we het deze mensen zeker niet zouden moeten vertellen. Soms voel je die dingen al direct aan.
Dan is het dus beter om niets te zeggen en mensen gewoon te laten aannemen dat je een 'normale' mono-relatie hebt. Ik heb een hekel aan liegen, maar in zulke gevallen vertel ik dus wel leugentjes om bestwil, weliswaar met kromme tenen en een onbehaaglijk gevoel, maar dat weegt niet op tegen wat er zou gebeuren als je wel eerlijk zou zijn........

(ik ben heel benieuwd hoe dat zal gaan met vrienden, familie en bekenden, als die ons samen gaan zien. Bijvoorbeeld volgende week, als ik moet optreden, als mijn lief er niet, en mijn liefvriendje er wel is. Wat ga ik zeggen als mijn bandmaatjes vragen gaan stellen ? Ik vind het best spannend.......wordt vervolgd dus !)

Nog meer genieten......

Al heel snel na ons poly-geniet-weekend was er weer een weekend met mijn liefvriendje gepland. We plannen die weekenden al vrij ver van te voren. Omdat we met veel agenda's rekening moeten houden, is dat wel zo handig.Dus toen we zondagavond afscheid namen, wisten we al dat we elkaar woensdagavond weer zouden zien en dat we samen een paar heerlijke dagen zouden gaan doorbrengen.

En heerlijke dagen waren het ! Al was het deze keer wel een boel heen en weer gesjouw en veel kilometers maken......
Na een erg leuke repetitie met het familiebandje op woensdag, zijn we naar het huis van mijn liefvriendje gegaan en en hebben daar geslapen.
We hadden afgesproken de volgende dagen in mijn liefvriendjes 'buitenhuis' in Twente door te brengen (hij woont daar 3 dagen per week in verband met zijn werk), dus moesten we donderdagochtend 'verhuizen'.
Via mijn huis, waar we mijn auto hebben opgehaald, zijn we daarheen gereden, met twee auto's vol spullen. Een beetje ongezellig was het wel, zo achter elkaar aanrijden, maar voor de planning was dit de beste optie.

Drie heerlijke dagen hebben we samen gehad. Dagen die, deze keer nog veel meer dan anders, voelden als samen op vakantie zijn. Dagen gevuld met lekker uit eten, rondslenteren in een uitgestorven stad, heerlijk naar de sauna, wandelen in het bos, tantra, kunst en cultuur, goede films, lange en mooie gesprekken, elkaar ontroeren, ontbijt op bed, brunchen in het zonnetje, shoppen, terrasjes, bijzondere en leuke plekken ontdekken, uitslapen, samen aan de borrel, lachen, plannen maken, genieten van het prachtige weer, en vooral genieten van elkaar.

Bijzondere dagen, waarin we niet alleen heel veel leuke dingen hebben gedaan maar ook veel en lang hebben gepraat. Over allerlei uiteenlopende zaken, maar vooral ook over onze relatie. Onze relatie die zo heel belangrijk voor ons is. Onze relatie waar we allebei ontzettend blij mee zijn. Onze relatie die zich nog steeds verdiept. Onze relatie waar we toekomst in zien. Onze relatie die, omdat het voor ons beiden niet de enige relatie is, echt niet altijd gemakkelijk is. Maar vooral onze relatie, met enorm veel liefde, liefde die nog elke dag groeit. Het was goed om er weer even bij stil te staan.

Drie dagen, het lijkt heel lang. Maar het is onvoorstelbaar hoe de dagen voorbij vliegen. Voor ons gevoel was het al weer veel te snel tijd om afscheid te nemen.
Toen ik gisteravond heel erg laat weer naar huis reed, alleen, in het donker, bedacht ik me dat het allemaal wel heel bijzonder is, wat ik heb en wat ik mee mag maken.
Twee prachtige relaties met twee heel bijzondere, lieve mannen. Twee mannen die elkaar erg graag mogen en respecteren. Twee mannen van wie ik zielsveel houd, en die ook zielsveel van mij houden. Soms moet ik mezelf gewoon even knijpen, is het allemaal echt waar, of droom ik al dit geluk ?
En ook al gaat het echt niet allemaal van een leien dakje, ik zou me geen ander leven meer kunnen voorstellen. Dit is hoe ik wil leven, dit is wie ik ben, en wie ik mag zijn.
Met die gedachte in mijn hoofd, heb ik de lange rit naar huis zingend en met een warm gevoel afgelegd.......

Acceptatie

Polyamorie is niet iets wat maatschappelijk geaccepteerd is, helaas. Het gekke is dat vreemdgaan zo'n beetje vergoeilijkt wordt, want 'ja dat kan wel eens gebeuren, dan zit er in die relatie natuurlijk iets niet goed, dan krijg je dat'. Maar als je vertelt dat je twee relaties hebt, waarbij alle betrokkenen er van weten en mee instemmen, dus in alle open- en eerlijkheid, dan is men diep geschokt. Voor mij rijmt dat echt niet en ik ben er elke keer weer verbaasd over.

In onze naaste omgeving weten nog maar heel weinig mensen dat ik twee relaties heb. Tot nu toe hebben wij daar ook bewust voor gekozen. Onze kinderen zijn op de hoogte, mijn moeder, broer en zus weten er van en een paar goede vriend(inn)en, verder weet eigenlijk niemand het.
Om die reden blog en twitter ik ook anoniem. Ik ben heel blij met mijn twee mannen, maar ik vind het niet iets om van de daken te schreeuwen en tegen iedereen zomaar te vertellen.
Dat heeft natuurlijk te maken met het feit dat het voor mensen taboe is, zoiets doe je niet. Mensen oordelen erg snel, en ik heb gewoon geen zin om me te moeten verdedigen voor iets wat voor ons goed voelt en waar we volledig achter staan.

Om die reden ben ik er ook nog altijd wat krampachtig mee bezig. Hand in hand met mijn liefvriendje door de stad lopen ? We doen het wel, maar ik kijk continu om me heen, stel je voor dat je iemand tegen komt die je kent.
En als hij meegaat naar een optreden, stel ik hem voor als 'een goede vriend van ons'. Een weekendje naar hem toe ? Voor de buitenwereld ben ik dan bij een vriendin die ver weg woont, of moet ik ver weg optreden en blijf daar slapen.
Op zich allemaal niet zo'n probleem, maar het voelt niet goed. Ik wil er niet over hoeven liegen.

Nu we zo'n geweldig weekend hebben gehad met z'n allen, ben ik daar toch over gaan nadenken. Hoe zou ik het dan willen ?
Toen we in Zeeland waren, was het allemaal geen punt. We kenden er niemand, en toen we met z'n drietjes hand in hand liepen, zagen we mensen echt wel kijken, maar wat maakte dat nu uit ? Ook in het zwembad keken mensen best raar. Zo gaf ik mijn lief een zoen, en even later zoende ik mijn liefvriendje. Op dat moment kon het me echt niets schelen wat mensen er van dachten.
Dicht bij huis, in mijn eigen omgeving is dat toch anders.

Ik heb het daar ook met mijn mannen over gehad. We hebben alledrie nu zo'n beetje het punt bereikt dat we er niet meer geheimzinnig over willen doen.
Over een paar weken gaat mijn liefvriendje weer mee naar een optreden van mij, mijn lief is er dan niet, dus het kan bijna niet anders dat men vragen gaat stellen. Ik heb besloten dat ik dan gewoon ga vertellen hoe het zit, en er niet meer om heen draai. En hand in hand lopen, waarom eigenlijk niet ? We hebben niets te verbergen tenslotte, doen niets stiekem, en we mogen toch laten zien dat we van elkaar houden ?

Naar onze kinderen toe zijn we daar ook altijd wel voorzichtig mee geweest. Omdat het voor hen best lastig is allemaal, vonden we het not done om te knuffelen en zoenen waar zij bij zijn.
Maar dit weekend was dat eigenlijk helemaal geen probleem. Ik heb mijn liefvriendje echt wel een zoen gegeven of even met hem geknuffeld waar zij bij waren. Hij sloeg zijn armen wel eens om mij heen in het voorbijgaan, en we liepen hand in hand als dat zo uitkwam, en eigenlijk heeft daar niemand negatief op gereageerd.
Nu was de hele sfeer ook wel bijzonder, dus het kon ook. Natuurlijk hebben mijn lief en ik het daar van te voren ook uitgebreid over gehad. Voor hem was het al helemaal geen punt, en natuurlijk overdrijven we daar ook niet in.

Het accepteren van het hele poly-gebeuren is ook een proces dat bij ons plaats moet vinden, dat blijkt wel. Pas als het goed voelt, kun je het ook uitdragen naar buiten toe. En wellicht dat dat weer helpt bij de acceptatie door anderen. Dat hele acceptatie-proces van onszelf, loopt dus best wel goed. Het voelt allemaal zo natuurlijk, en het voelt gewoon goed om het zo te doen, voor ons allemaal. Echt een heerlijk en bevrijdend gevoel.
Nu de buitenwereld nog........

(Natuurlijk ben ik erg benieuwd hoe dat bij anderen werkt. Wie vertel je wat en wanneer ? Wat houd je 'verborgen' en waarin ben je open ? Ik hoor het graag........)

Poly-geniet-dagen

Wat heb ik er naar uitgekeken, een lang weekend weg met mijn gezin en mijn liefvriendje. En afgelopen weekend was het dan zover.

Vrijdag zijn we vroeg in de middag vertrokken. Met z'n zevenen, richting de Zeeuwse kust. En omdat zoveel mensen, en de nodige bagage, natuurlijk nooit in een auto passen, was mijn liefvriendje al vroeg hier, zodat we met twee volle auto's konden vertrekken.

Het huis dat we hadden gehuurd was erg leuk en lekker ruim. Na het kamers verdelen, het uitpakken van ieders tas en het boodschappen doen, hebben we gezellig samen gegeten en zijn daarna naar het strand gegaan. Heerlijk om even uit te waaien ! Bourgondisch ingestelde Brabanders als we zijn, zijn we natuurlijk bij een leuk strandpaviljoen neergestreken, om even wat te drinken. Toen het weer dreigde om te slaan, grote grijze wolken zich boven zee ontwikkelden en het hard begon te waaien, zijn we weer terug gegaan naar het vakantiepark.
Mijn liefvriendje en de kids zijn spelletjes gaan doen, en fanatiek ook, en ik ben lekker naast mijn lief, die televisie zat te kijken, op de bank gekropen met een boek.
Toen de jongste twee naar bed waren en de oudsten buiten gingen 'chillen', hebben we met z'n drietjes nog even gezellig zitten kletsen. Mijn lief gaat nooit zo laat naar bed, dus die ging redelijk op tijd naar boven en eigenlijk waren mijn liefvriendje en ik dat ook van plan, maar als je zo zit te praten, is het al snel weer laat.

De volgende dag was mijn lief al weer vroeg uit de veren, en had voor een heerlijk ontbijt gezorgd. Met een ietwat duf hoofd zat iedereen aan tafel, maar al snel was het weer een drukte van jewelste en gingen de kwinkslagen en plagerijtjes weer over en weer.
Het was koninginnedag, dus rond het middaguur zijn we maar eens gaan kijken of dat in Zeeland ook goed gevierd werd. Dat viel een beetje tegen, maar als er twee meiden bij zijn, valt er altijd wel iets te shoppen en natuurlijk legden we weer aan op een terrasje voor een lekker drankje.
Toen we terug waren, is mijn liefvriendje met jongste een potje gaan poolen, gingen de meiden en derde wat rommelen op hun kamers, en ben ik prompt samen met mijn lief op de bank in slaap gevallen, zodat het hele huis rustig was toen de poolers (en natuurlijk had jongste gewonnen) weer terugkwamen.
Toen het etenstijd werd, en omdat we tenslotte 'op vakantie' waren, zijn de meiden pizza's gaan halen. Gemak dient de mens, nietwaar !

Na het eten zijn we weer richting strand gegaan. Zonder oudste, die lag zo diep te slapen dat we het jammer vonden haar wakker te maken. De meiden hadden het plan opgevat 's avonds op stap te gaan en moesten dus wel even 'voorslapen'. Haar vriendin was wel wakker en ging gezellig mee. Het was een stuk kouder dan de vorige avond, dus hebben we deze keer wat sneller een strandpaviljoen opgezocht. Met een prachtig uitzicht op de ondergaande zon hebben we, wel buiten, maar op een beschut plekje, gezellig koffie gedronken.
Later die avond heeft mijn lief de dames naar het dorp gebracht en nadat de jongsten naar bed zijn gegaan, zijn we gedrieen met een borrel op de bank gekropen. Mijn lief ging al weer vroeg slapen en mijn liefvriendje en ik hebben samen nog heel lang zitten praten. Toen we uiteindelijk naar bed gingen, hoorden we de meiden thuiskomen, en toen was het al bijna 3 uur.......

Zondagochtend was het wederom mijn lief die het ontbijt al klaar had staan toen we beneden kwamen. Wat een enorme verwennerij ! Met de jongsten hadden we afgesproken om naar een subtropisch zwembad te gaan, de meiden gingen niet mee, dus we zijn tegen de middag met z'n vijven vertrokken. Eigenlijk houd ik helemaal niet van zulke zwembaden, ik vind het vaak veel te druk en massaal, maar wat hebben we het gezellig gehad. Mijn liefvriendje had het er maar druk mee, de kids bleven hem maar uitdagen, ze hebben de hele middag gestoeid en elkaar geplaagd. En ook ik moest er natuurlijk aan geloven, pffff. Mijn lief, die er al helemaal niets aan vindt in zo'n zwembad had, heel verstandig, de gelegenheid aangegrepen om lekker rustig in de zon te gaan liggen. En in een heel korte tijd is hij nog aardig bruin geworden ook !
Weer terug op het park waren we allemaal wel een beetje loom geworden. Toen ik op de bank lekker tegen mijn liefvriendje aankroop, viel ik dan ook vrijwel direct in slaap. De rest heeft lekker televisie zitten kijken en, naar later bleek, mij ook nog een beetje voor de gek zitten houden. Ik heb blijkbaar nogal rare gezichten getrokken in mijn slaap, dus ze hebben aardig wat geintjes zitten maken.......tja.......
Omdat het de laatste avond was, en mijn liefvriendje later die avond al weg zou gaan omdat hij de volgende ochtend gewoon moest werken (iemand moet het doen......), zijn we met z'n allen gaan uit eten in het dorp. Je moet zo'n leuk weekend ook wel in stijl afsluiten.
Na nog een heerlijk ijsje van de Italiaanse ijssalon was het tijd om terug te gaan en in te pakken. Mijn liefvriendje zou alvast wat van onze spullen meenemen en die naar ons huis brengen op zijn weg terug.
Heel fijn was dat, want omdat wij pas de volgende ochtend weg zouden gaan, hadden we natuurlijk een auto minder en op deze manier konden we toch alles en iedereen vervoeren.

Toen het tijd was om afscheid te nemen, had ik het best een beetje moeilijk. Het was zo'n fantastisch fijn weekend geweest, eigenlijk wilde ik helemaal niet dat hij wegging. Ik voel me het gelukkigst als ik iedereen van wie ik houd om me heen heb en na zo'n geweldige tijd met elkaar wil je dat gevoel graag vasthouden.
Gelukkig zien we elkaar al weer heel snel........dat maakte het wel weer een beetje goed.

Vanochtend was het ook voor ons tijd om te vertrekken. Na een snelle douche en een gezellig ontbijt hebben we met z'n allen opgeruimd en na een teruggreis zonder files waren we tegen de middag weer thuis. Nu draait de wasmachine en zijn de meeste spullen al weer opgeruimd. Zo'n weekend is zo snel weer voorbij.......

Echte poly-geniet-dagen waren het. Het is allemaal op een uitermate ontspannen en prettige manier verlopen. Ik heb ook het idee dat dit weekend heel positief heeft bijgedragen aan het acceptatie-proces van de kids. Zoals zij nu met de hele situatie zijn omgegaan, dat was zo mooi om te zien. En zo fijn om te ervaren !
Ook mijn mannen hebben het, naar eigen zeggen, heerlijk gehad. En ik ?
Ik heb nog het meest genoten van allemaal denk ik........

Voor dit weekend begon heb ik toch wel de nodige kriebels in de buik gehad. Want het is natuurlijk geen alledaagse situatie, een paar dagen weg met je beide geliefden. Samen in een huis, langere tijd bij elkaar zijn.
Niet alleen gevoelsmatig, maar ook praktisch vond ik het best wel lastig. Want hoe verdeel je je aandacht, zodat je mannen niet het gevoel krijgen dat de een meer aandacht krijgt dan de ander ? En hoe doe je dat met slapen ? Allemaal puntjes waar ik toch wel een beetje mee zat.
Nergens voor nodig, is gebleken. Het slapen is logisch en probleemloos opgelost, en, ik heb het ze natuurlijk allebei gevraagd, mijn mannen hebben geen van beide het gevoel gehad op welk moment dan ook minder aandacht te hebben gekregen. Gelukkig maar ! En dat kriebelgevoel was echt helemaal weg toen we zaterdagavond met z'n drietjes hand in hand naar het strand liepen, een beetje onwenning was het wel maar het was wel een heel mooi en bijzonder moment.

Echte poly-geniet-dagen..........zo gelukkig kan een mens zijn !