Dat rare lijf ook...

Ik ben van slag. Of liever gezegd, mijn lijf is van slag. Het doet maar rare dingen. Zo voel ik me goed, zo voel ik me eh… minder goed (het woord dat ik eigenlijk wilde gebruiken leek me nou niet zo gepast hier). Op zich allemaal niet zo erg, maar het heeft wel impact op mijn doen en laten.

Het gaat al een tijdje zo. Sinds vorige week lijkt het wel alsof ik in een lift zit. De ene dag gaat ie met gemak naar de hoogste verdieping, de volgende dag blijft ie hangen tussen de begane grond en de 1^e étage. De ene dag kan ik alles, de volgende dag lig ik uitgeteld op de bank en krijg niets voor elkaar.

Dat betekende bijvoorbeeld afgelopen weekend dat er op zaterdag niets aan de hand leek.

Ik ben nog gezellig een rondje tuincentrum gaan doen met derde, inclusief kopje koffie met taart. ’s Avonds relaxt thuis, gezellig voor de buis, alles in orde. En de volgende ochtend was het mis… Ik stond misselijk en enorm duizelig op, had overal pijn en wist al, dat die dag geen succes zou worden. Balen was dat, want ik miste zo wel het verjaardagsfeestje van leuke man… sjips… 

De hele dag heb ik als een dronkenlap rondgezwalkt en voelde me hondsberoerd. Maandagochtend leek alle leed weer geleden… Ik voelde me redelijk goed toen ik opstond. Dat was een gelukje, want ik had een dagje sauna met mijn alles-vriendin gepland. Gelukkig kon dat dus doorgaan. We hadden een superleuke dag samen, hebben veel gepraat, lekker gerelaxt en onwijs genoten. En die lieverd bracht ook nog een lief kadootje voor me mee. Wat een verwennerij !

Na het avondeten ben ik naar mijn liefvriendje gereden (zijn buitenhuis was redelijk dichtbij). En ik was nog maar net binnen, toen ik het al voelde. Het leek of alle energie uit mijn lijf verdween. Alsof iemand stiekem een ventiel een stukje had opengedraaid, zo’n gevoel van langzaam leeglopen. Bekaf was ik ineens. Desalniettemin hadden we een fijne avond samen en ik heb die nacht goed geslapen.

De volgende ochtend leek het wel weer te gaan. Toen mijn liefvriendje na een lekker ontbijtje ging werken, ben ik nog heel even blijven liggen, en toen gaan douchen en inpakken. De reis naar huis duurde, ondanks rustig verkeer, langer dan gedacht en toen ik thuis kwam, zakte ik weer helemaal in. Zo raar. Er moest nog van alles die dag en dat ging niet zonder moeite, pffff. Het werd ook niet beter en tegen de avond was ik zo ontzettend moe en afgepeigerd, dat ik mijn repetitie (weer) af moest zeggen.

En daar baal ik dan van. Het is allemaal niet zo erg, iedereen voelt zich wel eens een dagje niet lekker of is te moe om leuke dingen te doen. En er zijn ernstig zieke mensen die alleen maar slechte dagen hebben. Dan prijs ik me ook echt wel gelukkig. Maar het gebeurt de laatste tijd wel erg vaak. Ik moet nogal eens afzeggen, of een uurtje plat om de rest van de dag gewoon door te komen. Dan voel ik me echt waardeloos, en stokoud. En ja, dan zeur ik even...

Ik weet dat het erbij hoort. Ik weet ook dat het feit dat ik niet zo goed ben in het verdelen van mijn energie er alles mee te maken heeft. Dat het deelnemen aan het revalidatie-begeleidings-traject straks in januari mij waarschijnlijk een eind op weg zal gaan helpen. Maar toch baal ik en zo nu en dan zou ik het graag willen inruilen, dat rare lijf van mij…