Dat poly-life valt nog niet mee zeg !
In elke relatie is wel eens wat, maar als je er twee hebt, krijg je alles dubbel. Logisch ook, maar soms een tikje veel.
En als het dan even wat moeilijk is, ga ik heel erg nadenken over hoe het allemaal loopt, hoe mijn relaties in elkaar zitten, hoe ik dat invul en in wil vullen, wat ik verwacht en waar de valkuilen zitten.
Mijn primaire relatie is duidelijk, ik ben al jaren en jaren samen met mijn lief, we houden heel veel van elkaar, we hebben al heel veel meegemaakt, zowel leuke als moeilijke dingen, we hebben kids samen, draaien ons gezin samen en zijn alleen al daardoor onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Mijn plekje bij hem is duidelijk, ik ben voor mijn lief de enige vrouw en voor de kids de belangrijkste persoon in hun leven.
Mijn secundaire relatie is ook duidelijk, we zijn nog niet zo heel lang samen, we houden heel veel van elkaar, met mijn liefvriendje heb ik geen geschiedenis, die zijn we nu aan het creeeren, we delen lief en leed en we voelen ons onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Mijn plekje bij mijn liefvriendje is niet zo duidelijk, ik ben zijn vriendin, maar niet de enige vrouw in zijn leven, ook al weet ik dat ik een heel groot en belangrijk deel van zijn leven ben.
In een poly-relatie ben je niet de enige. Tot zover geen probleem, dat weet je en daar kies je ook voor.
Maar dat wil niet zeggen dat het soms lastig is, dat je niet de enige bent. Dat je dus geen unieke positie hebt, ook al is de andere relatie van mijn liefvriendje op een heel andere basis. Dat je die unieke positie diep in je hart misschien toch wel heel erg graag zou willen.
Maar dat is mono denken, zo gaat het in een monogame relatie. Daar ben je de enige en heb je die positie.
Het is een hele stap, een heel proces om je denkwijze van mono naar poly om te zetten. Dat gaat echt niet vanzelf, daar ben ik me, juist nu het allemaal even niet zo makkelijk gaat, terdege van bewust.
Want ik denk over bepaalde dingen nog erg mono. Ik ben poly, want ik kan heel erg goed van twee mannen houden, maar de denkwijze erachter beheers ik nog lang niet........
Ik hoop echt dat dat ooit wel gaat komen, dat zou alles een stuk makkelijker maken, en zeker ten goede komen aan mijn onzekerheden en twijfels.
Voor nu komt het aan op heel veel praten, eerlijk en duidelijk zijn, het naar elkaar uitspreken van angsten en verwachtingen en ontzettend veel houden van, maar daar zijn mijn liefvriendje en ik gelukkig al heel erg goed in........
Dit geldt zeker ook voor de (mono – niet actieve poly) partner.
BeantwoordenVerwijderenDe exclusiviteit die hij al die jaren heeft gehad is niet meer – ook hij moet delen en loslaten en ook dit is een verdomd zwaar proces met veel haken en ogen, onzekerheden, vloeken, huilen, vertwijfeling, acceptatie, wanhoop (doet hij het wel goed) en heel veel praten.
Dit gaat niet alleen over de relatie die je partner er fysiek bij krijgt maar ook de inhoudelijke kant, de dagen dat ze er niet is, de dingen die ze nu met een ander doet (en niet met jou), de leuke verhalen waar ze mee thuiskomt (en jij geen deel van uit maakt), de intimiteit tussen je PP en haar SP waar je een weg in moet vinden, de eindeloze stroom van sms / e-mail / twitter / MSN.
Dit maakt het voor de partner ook niet gemakkelijk ‘zijn plekje’ hierin te vinden.
Gelukkig zijn zijn gedachten poly en heeft het mono al bijna geheel los kunnen laten wat niet alleen het eigen acceptatieproces en balans hierin een stuk makkelijker maakt maar ook de acceptatie van zijn PP en haar SP en naar haar SP zelf ook.
Natuurlijk geldt dit ook voor de mono-partner van een poly-vrouw, daar ben ik me terdege van bewust. Maar in deze blog gaat het om mijn gevoel naar mijn SP, het gevoel van mijn mono-partner kan ik moeilijk verwoorden, ook al weet ik echt wel wat hij voelt.......ik voel het zelf tenslotte ook, zij het op een iets andere manier......
BeantwoordenVerwijderen