Mijn lief

Deze blog is bedoeld om mijn gedachten, gevoelens en belevenissen omtrent mijn poly-leven te delen met een ieder die het lezen wil, en voor mijzelf natuurlijk, omdat het gewoon heel fijn is om dingen op te schrijven.
Terwijl ik schrijf vindt er een bepaalde ordening plaats in mijn hoofd, komen dingen wat meer op een rijtje en dat is gewoon heel prettig.
Tot nu toe heb ik veel geschreven over mijn eigen moeilijke dingen, maar ook over alle leuke zaken die ik met mijn liefvriendje meemaak.
Ook mijn lief heb ik zeer geregeld genoemd, verteld hoe mijn relatie met hem is en hoe hij er in staat.
Ik ben alle blogs eens na gaan lezen en heb ontdekt dat ik toch wel een beetje voorbij ben gegaan aan zijn kant van het verhaal.
Want zoals ik hier schrijf, accepteert hij mijn secundaire relatie volledig, gunt mij en mijn liefvriendje het mooie dat we hebben met heel zijn hart, en is er dus voor mij ontzettend veel mogelijk.
Ik waardeer dat ontzettend, zeker omdat ik ook weet dat hij het er soms echt wel heel moeilijk mee heeft.
Momenteel is het gewoon lastig voor hem, hij ziet mij vaak naar mijn liefvriendje gaan, leuke dingen met hem doen, heel veel contact met hem hebben en voelt zich daar lang niet altijd prettig bij.
Heel logisch ook, mijn lief en ik delen al jaren lief en leed, hebben altijd alles alleen met elkaar gedeeld, en nu ineens komt daar iemand anders bij in mijn hart, met wie ik nu ook lief en leed deel, met wie ik ook allerlei zaken deel, zaken die eerst alleen bij mijn lief hoorden.
Dat is heel moeilijk, dat is een stukje loslaten, een hele omschakeling, een bijna ander leven.
Ik zie mijn lief soms worstelen hiermee, en dat maakt dat ik me aardig schuldig voel, want ik maak al die geweldig leuke dingen mee, en hij vindt het allemaal prima. Ik laat hem en de kinderen geregeld alleen om met mijn liefvriendje samen te zijn, en hij vangt thuis dan alles in zijn eentje op.
Behalve dat ik heel veel liefde voel voor mijn lief, voel ik ook een enorme bewondering voor hem.
Bewondering voor hoe hij er mee om gaat, bewondering voor hoe hij mij dit allemaal zo gunt, bewondering vooral ook voor de manier waarop hij met de moeilijke dingen omgaat.
Als ik zie hoe moeilijk hij het soms heeft, en ik tegen hem zeg dat ik niet weg ga, dat ik thuis blijf, dan wordt hij bijna boos, dan stuurt hij me bijna naar mijn liefvriendje toe.........zo sterk is hij, dat hij dan niet zegt dat ik thuis moet blijven omdat hij het lastig vindt, maar juist zegt dat ik moet gaan, dat hij het oke vindt, niet echt leuk, maar wel oke.
Zo heel erg trots ben ik op hem, dat hij dit allemaal aankan, dat het hem lukt om aan alles een positieve draai te geven, om met de voor hem moeilijke dingen zo goed om te gaan. Zo knap vind ik dat, juist omdat ik weet dat ik, als ik in zijn schoenen zou staan, het helemaal niet zou kunnen, het heel erg moeilijk zou hebben en lang niet zo positief zou kunnen zijn.
Zo heel erg blij met mijn lief........