Oudste

Gisteravond hadden mijn lief en ik een goed gesprek met onze oudste.
18 is ze nu, en al een aardig eindje op weg naar volwassenheid.
Al een tijdje zitten haar dingen dwars, loopt ze over dingen te tobben, heeft af en toe uitbarstingen waardoor wij eerst dachten dat ze zich aanstelde, maar die toch diepere gronden blijken te hebben.
Momenteel loopt het ook niet lekker met haar gezondheid, moet ze met een aantal aspecten hieromtrent dealen en dat valt echt niet mee.
Dus werd het tijd om eens uitgebreid over van alles met haar te praten.
Al eerder had ik gemerkt dat ze het toch allemaal niet zo makkelijk vindt, dat ik een vriendje heb.
Ze vindt hem hartstikke aardig en het is in principe ook geen probleem dat ik bij hem ben en hij bij ons is, maar eigenlijk, diep in haar hart, vindt ze het allemaal niet kunnen.
Ze vertelde dat ze rare reacties krijgt van vrienden en vriendinnen, en dat ze daar best mee zit. Begrijpelijk ook, het is echt niet leuk als je, doordat je ouders iets doen wat nu niet bepaald standaard is, vreemd benaderd wordt.
Daarbij heeft ze een bepaald beeld van mijn relatie met mijn liefvriendje, en vindt ze dat hij en ik elkaar wel heel erg vaak zien, te vaak dus eigenijk.
Mijn lief en ik zijn hier heel serieus op in gegaan natuurlijk en hebben haar uitgelegd hoe het in elkaar zit, en hoe het voor ons is. Vooral het goed kenbaar maken van het standpunt van mijn lief bleek voor haar heel belangrijk, omdat ze het gevoel heeft dat ik hem in de steek laat, ten gunste van mijn liefvriendje.
Uiteindelijk hebben we wel het gevoel dat het allemaal wat duidelijker voor haar is, en dat het wat minder zwaar aanvoelt. We hebben haar ook nu weer op het hart gedrukt dat ze altijd bij ons terecht kan als ze vragen heeft of iets niet leuk vindt met betrekking tot het hele poly-verhaal.
Waar ze ook mee zat, was het feit dat ze eigenlijk best graag op zichzelf zou willen gaan wonen, maar geen idee heeft hoe ze dat moet gaan aanpakken. Alleen wonen wil ze liever niet, samenwonen met haar vriendje is geen optie (wat ons betreft zeker niet !), en in een studentenhuis ziet ze ook niet zitten.
We zijn nu dus samen aan het nadenken over hoe dit dan in de juiste vorm te gieten. Ze heeft geen haast om weg te gaan, maar wil er toch wel aan gaan werken.
18 jaar, en bijna volwassen. Ik realiseerde me ineens dat het nog maar zo kort geleden lijkt dat ze met paardestaartjes in haar haar en pratend tegen haar pop vol verwondering door de tuin liep.......
En nu is ze een jonge vrouw, die haar leven aan het inrichten is, die best wel weet wat ze wil en niet wil, maar toch nog heel onzeker is over hoe ze dat allemaal moet gaan doen.
En wat ben ik blij dat ze daarvoor bij ons aanklopt, dat ze, over alles, heel open met ons kan en wil praten, dat ze ons vertrouwt en haar angsten en twijfels bij ons durft neer te leggen.
We zijn zo heel erg trots op onze dochter !!