Geven en nemen

Vanmiddag had ik mijn liefvriendje aan de telefoon en pats, mijn hoofd ging meteen weer in de denk-modus.
Wat de aanleiding was ? Eigenlijk gewoon een opmerking.
Gisteren ben ik helemaal vergeten hem zijn sinterklaaskadootje te geven en had hem dat gesms-t.
Vandaag zei hij dat ik dat kadootje maar onder de kerstboom moest leggen, dan kwam het met Kerst wel.
Ik zei dat het een sinterklaaskadootje was en dat ik het dus niet pas met Kerst ga geven, dat daar weer een ander kadootje bij hoort, waarop hij zei dat hij zich bijna schuldig ging voelen.......en het gesprek automatisch op geven en nemen kwam.
Ik ben een 'gever', altijd al geweest.
Op zich geen enkel probleem, ik geef en deel graag, en heb er echt plezier in mensen blij te maken. Ik ben eigenlijk best vaak bezig het anderen naar de zin te maken, en om me aan anderen aan te passen, dat zit gewoon in mijn aard.
Het nadeel daarvan is dat je daardoor zelf toch regelmatig teleurgesteld wordt en met lege handen achterblijft......tenminste dat is mijn ervaring, door de jaren heen. Natuurlijk ontvang ik ook veel, in allerlei opzichten en ben daar ook erg blij mee, maar in het algemeen geef ik meer dan ik neem.
Ik vergeet eigenlijk nooit een verjaardag, stuur dan een kaartje of laat op een andere manier iets van me horen, maar als ik niet aangeef mijn eigen verjaardag te vieren, hoor ik van maar heel weinig mensen iets op die dag. Als iemand een belangrijke dag heeft, onthoud ik dat en vraag of alles goed is gegaan. Ook zeg ik niet zo heel snel nee als iemand om een gunst vraagt (hoewel ik nee zeggen wel iets beter onder de knie ben gaan krijgen). Ik heb vaak het gevoel dat wat ik ook doe, of het nu iets heel kleins of toch wel iets bijzonders is, het altijd maar vanzelfsprekend wordt gevonden. Natuurlijk zijn sommige dingen vanzelfsprekend, maar soms is het gewoon heel fijn om een bedankje te krijgen of een complimentje.
Mijn liefvriendje vroeg mij of hij mij wel eens teleurstelde, en mijn eerlijke antwoord daarop was: ja.
Zeker de afgelopen weken heb ik me soms echt wel door hem teleurgesteld gevoeld, maar dat weet hij ook en dat hebben we uitgesproken.
Het heeft ook alles te maken met de verwachtingen die je hebt. Als je niet veel van iemand verwacht, kun je ook moeilijker teleurgesteld worden, dat is logisch.
Maar verwacht ik dan te veel ???? Ik weet het echt niet.......
Ik denk dat je, zeker in een relatie, best wel iets van de ander mag verwachten. Als je partner niet aan die verwachtingen wil of kan voldoen, tja, dan wordt het moeilijk.
Het gaat dan ook om communiceren. En in mijn geval weet ik heel goed waar het probleem zit.
Ik moet gewoon mijn eigen behoeftes en wensen veel duidelijker kenbaar maken. Meestal weet ik heel erg goed wat ik wil, maar als de ander dan aangeeft iets niet of anders te willen of niet zo ziet zitten, ben ik de eerste die zich aanpast. En eigenlijk is dat niet zo slim, want ik ben dan degene die teleurgesteld word, ik roep het dan als het ware over mezelf af.
Sinds ik de workshop 'Omgaan met Jaloezie' (beschreven in de blog: Werk aan de winkel !) heb gevolgd, ben ik me veel meer bewust van al deze zaken. Ik denk er veel over na en probeer uit te vinden hoe ik dat nu precies moet doen, mijn eigen behoeftes kenbaar maken, want ik ben nog steeds erg bang om anderen daar mee te kwetsen of tegen me in het harnas te jagen. Het gaat al veel beter dan eerder, ik durf wat meer 'op mijn strepen te staan' en denk wat sneller: jammer, maar nu kies ik even voor mezelf.
Dit hele verhaal klinkt alsof ik altijd maar aan het geven ben en nooit ontvang, dat is natuurlijk niet zo, en het is ook niet de bedoeling dat het zo overkomt. Het schetst gewoon hoe teleurgesteld ik me soms kan voelen, omdat ik me eigenlijk altijd maar aanpas en niet echt voor mezelf ga.
En dat naar aanleiding van een telefoongesprek........