Want we gaan dansen, dansen, dansen...

Ik schreef een paar dagen geleden over ontlading... Ontlading in de vorm van tranen die niet meer willen stoppen. De bijna niet te stoppen huilbui die ik had heeft veel losgemaakt. Er zit nog veel meer wat er (ooit) uit moet, dat voel ik wel. En het leven is dynamisch, dus er komen ook weer dingen bij. Zeker als je, net als ik al mijn hele leven doe, dingen niet verwerkt, maar wegstopt. In mijn hoofd zitten allemaal kleine deurtjes, Als iets heel erg moeilijk is, of als er iets ingrijpends gebeurt, ga ik in de overlevingsstand. Op zo'n moment kan ik alles aan en doe wat er gedaan moet worden. Zodra de rust is wedergekeerd, en alles weer loopt, open ik zo'n deurtje, stop dat wat er speelde daar achter weg, doe het deurtje op slot en gooi de sleutel weg. Opgeruimd staat netjes. Niet slim, ik weet het... 

De enorme ontlading van afgelopen week betekent dat de moeilijke dingen achter de deurtjes te lang opgesloten hebben gezeten en er uit willen. Door wat er in het heden speelt, worden één of meer weggestopte zaken getriggerd naar buiten te komen. Ze blijven tegen die dichte deurtjes aanduwen, net zo lang tot er een klein kiertje ontstaat. En dan nemen ze hun kans... Met een enorme krachtsinspanning maken ze een soort stormram van zichzelf en stoten de deur met geweld open. BAM ! Het resultaat is dan een vreselijke huilbui, een diep gevoel van radeloosheid en een diep verdriet dat nooit meer over lijkt te gaan.

Ontlading dus. 

Maar ontladen kan natuurlijk ook op andere manieren. Gisteren heb ik weer een stukje losgelaten, nou ja, niet ik, maar de dingen in mijn hoofd hebben dat gedaan. Na afloop van ons optreden, wat erg leuk was en heel goed was gegaan, was het feest waar we speelden nog niet afgelopen. Toen op een gegeven moment de DJ lekkere dansbare muziek ging draaien, ben ik samen met mijn lief en een aantal bandmaatjes de dansvloer opgegaan. Normaal gesproken ben ik niet zo'n danser, ik vind het wel leuk, maar na een poosje ben ik er wel klaar mee. Dat was nu niet het geval. Mijn lief hield het al snel voor gezien, maar ik wist niet meer van ophouden...

Ik heb me dus helemaal laten gaan... Uitbundiger dansen dan wat ik gisteravond deed kán gewoon niet. De pijn in mijn voeten die ik in de loop van de avond al voelde opkomen, bestond niet meer. De pijn in de rest van mijn lijf al helemaal niet. En of het nu kwam doordat ik een paar biertjes had gedronken, waardoor je toch wat losser wordt, weet ik niet, maar het voelde zo heerlijk om zonder na te denken volledig uit mijn dak te gaan. Het was echt weer een ontlading. Dat voelde ik heel duidelijk. Naarmate ik langer danste, voelde ik mijn hoofd lichter worden. De fysieke inspanning, het niet nadenken, maar gewoon doen, kwam echt wel door het opengaan van weer een paar deurtjes, of andersom, het zórgde voor het opengaan van die deurtjes. Welke van de twee het nu precies was weet ik niet. Wat ik wel weet, is dat ik me super voelde op dat moment. Me volledig laten gaan en alles even loslaten was precies wat ik nodig had. Wow !

*De titel van dit blog komt uit het nummer 'Dansen op de vulkaan' van De Dijk*