To know or not to know ?

Is het beter niet te weten, dan juist wel ? Hmmm, het lijkt wel een vraag uit een cryptogram en het klinkt erg vaag, maar voor mij is het iets wat regelmatig speelt.

Wat ik bedoel is dat ik graag weet wat er speelt, in welke situatie dan ook. Als ik weet wat er is, hoe dingen lopen en in elkaar steken, kan ik daar wat mee. Ook als het lastig voor me is. Dan blijft het gewoon lastig, maar is het allemaal veel makkelijker en op een meer rationele manier aan te pakken. Als ik niet weet wat er is, niet weet hoe iets in elkaar steekt of loopt, ga ik heel snel aannames doen. En aannames hebben de vervelende gewoonte, je eigen waarheid te zijn. En je eigen waarheid is in veel gevallen niet de werkelijkheid.           'n Vervelende gewoonte eigenlijk... ik weet het... *zucht*

Maar het klinkt nog steeds vaag geloof ik... Eens kijken of ik het beter kan uitleggen...
Ik heb lang geleden al ontdekt dat ik hoogsensitief ben. Dat hoeft op zich geen probleem te zijn, het is echter wel een kunst om alles wat je oppikt van anderen, niet van jou te maken. Daar heb ik nog wel eens moeite mee. Een tijd lang heb ik me daar voor afgesloten, maar dat voelde ook niet fijn. Tegenwoordig laat ik het gebeuren, pik ik op wat in mijn 'gevoelsveld', zoals ik het maar even noem, komt en doe daar wel of niet iets mee. Dat kan op vele manieren, bijvoorbeeld door hulp aan te bieden, te laten merken dat je meeleeft, maar soms ook door helemaal niets te zeggen, omdat je voelt dat dat op dat moment niet fijn is voor de ander. Het lukt me ook steeds beter om het niet als bagage mee te sjouwen, maar het bij de ander te laten. Natuurlijk ben ik er dan wel mee bezig, maar het is dan geen ballast, het heeft geen zwaarte voor mezelf. Tenminste, niet altijd, want dat blijft best moeilijk.

Door die hoogsensitiviteit merk ik het ook als mensen, en degenen van wie ik houd al helemaal, iets niet willen of kunnen vertellen. Ik heb het heel snel in de gaten als er iets is waar ze mee worstelen of iets wat ik misschien niet mag weten, of beter niet kan weten. Of als me iets wordt verteld wat niet klopt. Ik voel het gewoon. En dan wordt het erg moeilijk voor me. Ik weet dan dat er iets is, maar kan er niet precies de vinger op leggen. En dan komen de aannames te voorschijn. Want stel dat dit... of wat als dat... Op die manier creeër in mijn eigen waarheid, die achteraf echt niet altijd  klopt met de werkelijkheid. Natuurlijk hoeven de mensen om me heen mij niet alles te vertellen. Maar als het dingen zijn die met mij te maken hebben, of mij (zouden kunnen) raken, voel ik het gewoon. En als me pas veel later dingen worden verteld, of dingen toch anders blijken te zijn dan eerder verteld is, en ik dus 'gelijk' had, het goed heb aangevoeld,  kan me dat erg verdrietig maken.

Maar, en dat is de andere kant, als me wel dingen worden verteld, of ter ore komen, zijn het ook wel eens dingen die, ondanks dat ik ze dan dus weet, ook moeilijk voor me zijn. Ik vraag me dan wel eens af of ik het misschien beter toch niet had kunnen weten. Maar ja, dan doe ik weer aannames... Het is dus eigenlijk een vicieuze cirkel. Het niet weten is heel lastig, maar het wél weten soms ook. Pffff...

Het blijft een vaag verhaal he... Meestal kan ik mijn gevoelens redelijk omschrijven, maar in dit geval geloof ik niet dat het heel duidelijk is. Maar wel lekker om voor mezelf even opgeschreven te hebben, dat dan weer wel. Tja, ik ben nu eenmaal een rare... :-)