Zo heel af en toe wordt het je te veel
Heb je het gevoel alleen maar te kunnen huilen
Tranen die zo lang opgekropt zijn
komen dan naar buiten, en blijven maar komen
Diepe snikken die je niet kunt stoppen
Gezwollen ogen, neus dicht, pijn in je keel
Je hele lijf huilt, jankt en schreeuwt
Nooit gedacht dat je zoveel tranen had
De trigger die zorgt voor die ontlading
is vaak iets kleins, niets bijzonders
Maar het gevoel dat het je geeft
knaagt aan dat wat heel diep in je zit
Dan komt het los, met grote golven
Overweldigend verdriet
En lang niet altijd na die ontlading
ben je het kwijt, is het genoeg
Verder met de dingen van alledag
met diep in je nog steeds die pijn
Nog lang niet alles is er uit
maar toch voor een deel al opgelucht
Als zo'n ontlading je overkomt
weet je weer dat opkroppen niet goed is
Gooi eruit wat je dwars zit en pijn doet
Laat je gaan, want dat mag best !
Reactie via Facebook:
BeantwoordenVerwijderen★ Mooi en herkenbaar, jouw gedicht Ontlading.
Ik heb zo'n toestand afgelopen zondag gehad en was mijzelf echt volslagen kwijt. Inmiddels zit ik gelukkig weer aardig op de rails. Praten met de goede mensen helpt. De dingen op een rijtje zetten. En daar groeien we ook weer van en zo zetten we toch weer stappen voorwaarts. De ellende en het gedoe is niet voor niets ;-)
Veel sterkte en veel liefs
Heel herkenbaar. Zit momenteel (als bij manier van spreken in de positie van 'liefvriendje' in mijn verhaal) samen met mijn lieve lief in een verwarrende periode. Ik heb fouten gemaakt, en dan ja, slaat dat wonden.
BeantwoordenVerwijderenSterkte!