25 juni 1992… Op deze zonovergoten dag werd ons eerste kindje geboren. Een prachtige dochter, en vanaf die datum waren we een écht gezin. Ze was een rustige baby, werd een vrolijke en altijd kletsende peuter en groeide op tot een gezellige, van alles ondernemende meid met massa’s vrienden.
Er is geen feest waar oudste niet is geweest… Een soort van levensmotto lijkt het voor haar. Ze staat vol in het leven, heeft het altijd gezellig met vrienden en maakt mee wat ze maar mee kan maken. Maar dat gaat niet altijd even gemakkelijk. Door haar ziekte lukt niet alles wat ze wil. En als ze er toch gewoon vol voor gaat, moet ze daar later voor boeten. Soms maakt dat haar (en ons) verdrietig, ook omdat het invloed heeft op het dagelijks functioneren. Maar oudste zou oudste niet zijn als ze zich erdoor uit het veld liet slaan.
Ze blijft genieten !
Nu staat ze op een soort kruispunt in haar jonge leventje. Wat wil ik, wat kan ik en hoe ga ik dat aanpakken… daar is ze momenteel mee bezig. Ze doet dat graag helemaal zelf, zonder onze bemoeienis. Zo zit ze in elkaar, en dat siert haar. Onze oudste, die steeds meer volwassen wordt. Die het leuk heeft met zoveel mensen om zich heen. Die het soms moeilijk heeft, en haar beperkingen het liefst zou negeren. Die heel sociaal is en altijd tijd maakt voor een vriend die haar nodig heeft.
Twintig jaar… geen kind meer.
Steeds minder meisje, steeds meer vrouw. In plaats van aan de hand mee naar de speeltuin, gaat ze nu zelf op pad, reist met groot gemak overal heen en haalt uit het leven wat er in zit. Maar gelukkig kruipt ze met hetzelfde gemak nog gewoon bij ons op schoot voor een knuffel… onze oudste…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten