Rare dagen

Het zijn rare dagen... Enerzijds is daar het afscheid van mijn schoonvader, anderzijds gaat het leven gewoon door. Verdriet en plezier liggen deze dagen erg dicht naast elkaar…

Het overlijden van mijn schoonvader kwam niet onverwacht. We leefden al een paar weken met de telefoon in de hand en maakten afspraken onder voorbehoud. Toen het zover was, was er natuurlijk verdriet, maar ook berusting. Het was goed zo. Dat maakte dat niet ineens onze hele wereld stopte met draaien. Een aantal dingen hebben we gecanceld, en andere lieten we gewoon doorgaan. Mijn schoonvader kennende, zou hij ook niet anders gewild hebben.

Mijn lief had een date, afgelopen donderdagavond. Die is gewoon doorgegaan en hij heeft een leuke avond gehad. Het verjaardagsfeestje van onze oudste op vrijdag, voor al haar vrienden, hebben we ook gewoon door laten gaan en ze heeft een superleuke verjaardag gehad. Ons neefje moest optreden. Natuurlijk ga je daar als trotse peetoom en –tante heen ! Hij was blij dat we er waren en wij vonden het super om hem te zien spelen. Mijn liefvriendje was het hele weekend bij me. Voor het feestje van oudste natuurlijk, en vanwege het optreden met het familiebandje. Een optreden dat we begrijpelijkerwijs niet konden afzeggen. Alles is gewoon doorgegaan. We hebben genoten waar we konden, en vooral voor mijn lief, voor wie het nu allemaal erg moeilijk is en die het enorm druk had met geregel rondom het afscheid van zijn vader, waren het welkome afleidingen. En waarom ook niet ? Nogmaals, pa zou niet anders gewild hebben…

Morgen moeten we definitief afscheid van hem nemen. Dat doen we tijdens een korte plechtigheid in het crematorium. Zonder poespas, want daar hield pa niet van. En morgenavond sta ik weer gewoon te zingen, want zaterdag heb ik een optreden, dus die repetitie kan ik niet overslaan. Het leven gaat dus gewoon door, maar het zijn echt wel rare dagen zo…