Vier de vrijheid !

Op 5 mei vieren we onze vrijheid en herdenken we de bevrijding van Nederland en het einde van de Tweede Wereldoorlog. Een belangrijke dag in onze geschiedenis, en een dag die we moeten blijven vieren. Maar niet zonder eerst op 4 mei alle mensen, die zijn omgekomen in de strijd voor de vrijheid, te hebben herdacht… (Op deze dag vierde tweede zijn 18^e verjaardag, maar op zijn uitdrukkelijk verzoek begon het feest pas om half 9, dus ná de Dodenherdenking… fijn om te merken dat er bij de jeugd, én bij onze eigen kids, zoveel respect is).

Wat betekent vrijheid voor ons ? Of vinden we het te vanzelfsprekend om daar over na te denken ? Voor ons is het eigenlijk de gewoonste zaak van de wereld. Voor heel veel mensen is het dat echter niet. Wij kunnen ons dat nauwelijks voorstellen, daarom is het ook goed om er bij stil te staan. Om ook te denken aan hen die die vrijheid niet hebben…

We vieren elk jaar Bevrijdingsdag. We hangen de vlag uit, en bezoeken één van de talrijke festivals die in den lande georganiseerd worden. Zo ook wij… Dicht bij huis was er zo’n festival, en samen met mijn lief en liefvriendje heb ik daar een gezellige dag doorgebracht. Een dag met veel muziek, maar ook met ruimte voor organisaties die strijden voor vrijheid voor hen die dat (nog) niet mogen ervaren. Niet alleen drinken en feesten dus, maar ook even bezinnen, even stilstaan bij waar het om gaat.

Voor mij betekent vrijheid dat je kunt zijn wie je bent, dat je je mening mag uitdragen, dat je kunt wonen en werken waar je wilt, dat je het leven kunt vieren. Maar is dat wel zo, hebben we die vrijheid eigenlijk wel ? Kunnen we echt zijn wie we zijn ? Ik heb daar zo mijn twijfels over… Nog steeds worden mensen beoordeeld op hoe ze zijn of op hoe ze in het leven staan. Een goed voorbeeld is homoseksualiteit. Wordt dat helemaal geaccepteerd en kunnen homoseksuelen vrijuit uitdragen hoe ze in het leven staan ? Niet dus… helaas…

En als ik naar mezelf kijk, geldt dat in zekere zin ook voor polyamorie. Omdat dat nog steeds niet maatschappelijk geaccepteerd is en veroordeeld wordt, is het, voor mij in ieder geval, lastig om er helemaal open over te zijn. En niet omdat ik me er voor schaam, of omdat ik het idee heb dat ik iets fout doe maakt dat ik het over het algemeen niet aan de grote klok hang, maar omdat ik ‘bang’ ben voor de (voor)oordelen van anderen. En dan niet eens voor mezelf, want eigenlijk kan het me niet zoveel schelen wat anderen van mijn/onze manier van leven denken. Het gaat mij meer om de reacties die onze kinderen zouden kunnen krijgen. Ik realiseer me dat ik het hier heb over een ‘what if…’ situatie, want ik weet natuurlijk niet van te voren hoe mensen gaan reageren. Maar om negatieve reacties naar de kinderen toe uit te sluiten, zeg ik het soms maar niet…

In zekere zin voel ik me dus niet helemaal vrij om te zijn wie ik ben. Aan de andere kant is de keuze om het voor mezelf te houden en het niet te vertellen, de keuze die ik soms maak, ook een vorm van vrijheid. (En ik realiseer me heel goed dat dit een luxe-probleem is). Maar bovenal heb ik, of die acceptatie er nu wel of niet is, natuurlijk wel alle vrijheid om te leven zoals ik wil en hoef ik mezelf dus niet te verloochenen. Dat is op veel plaatsen in de wereld wel anders...

Dat maakt vrijheid ook een ruim begrip. En als ik zo eens om me heen kijk, denk ik dat wij enorm rijk zijn met alle vrijheid die wij hebben. Het is alleszins de moeite waard om daar iedere dag weer dankbaar voor te zijn. En eens per jaar mag je dat ook best heel uitbundig vieren !