Niet alles is wat het lijkt !

Onlangs stipte ik in een van mijn blogs aan dat polyamorie best moeilijk is. Dat er, naast het genieten, ook een aantal dingen zijn die het soms allemaal knap lastig maken. Dat met name mijn lief daar op dit moment tegen aan loopt. En dat dat dus zijn weerslag heeft op ons beiden, op onze relatie.

Ik heb gemerkt dat het beeld wat men heeft van onze situatie tamelijk eenzijdig is. En in zekere zin heb ik dat beeld zelf gecreeërd. Want inderdaad, in mijn blogs zijn meestal de leuke kanten te lezen, zoals de fijne weekenden met mijn liefvriendje, de acceptatie door zowel mijn als zijn kinderen, de leuke dingen die we met z’n drieën doen.

Ik denk echter dat mijn trouwe lezers ook wel tussen de regels door kunnen lezen. Want het is niet altijd rozengeur en maneschijn. En ook dat vertel ik. Alleen niet in zulke duidelijke bewoordingen. Als het niet goed loopt, beschrijf ik dat niet tot in detail. Dan is een opmerking daarover, of het gevoel wat daar bij hoort, wat mij betreft voldoende. Ik heb niet de behoefte om dat soort dingen uitgebreid te gaan bloggen.

Daardoor is er bij een aantal mensen een bepaald beeld ontstaan van onze situatie. Enerzijds leest men mijn verhaal, dat bol staat van een hoop gezelligheid, en allerlei leuke dingen die ik met mijn liefvriendje doe. Anderzijds is er ook het verhaal van mijn lief, dat inderdaad in mijn blog niet zo aan de orde komt. Hierdoor wordt, naar ik heb begrepen, een beeld geschetst dat voor mijn gevoel een beetje kort door de bocht is. Want voor een aantal mensen ben ik de losbol die maar doet waar ze zin in heeft, alleen maar lol heeft, geen rekening houdt met man en kinderen en zich alleen maar richt op haar liefvriendje. En mijn lief, tja, die is zielig, want die zit alleen thuis, moet alleen voor die arme kinderen zorgen en vindt alles maar goed.

Ik heb last van dat beeld, ook al heb ik dat dan waarschijnlijk voor een groot deel zelf gecreeërd. Het is inderdaad ook een vertekend beeld. En ja, ik doe veel leuke dingen samen met mijn liefvriendje. Wij hebben geen samenwoon-situatie samen, waardoor er een groot gevoel van ‘vrijheid-blijheid’ is. Maar dat wil niet zeggen dan ik mijn lief en kinderen uit het oog ben verloren ! Zij zijn en blijven mijn basis ! En het beeld dat men van mijn lief heeft klopt ook niet. Natuurlijk is hij alleen met de kinderen als ik er niet ben. Maar als ik weg ben, is dat altijd wel in goed overleg gegaan. Ik heb als het ware altijd zijn ‘toestemming’ om de dingen die ik doe ook te kunnen doen. Of het nu gaat om een weekend weg, een afspraak tussendoor of over hoe laat ik kan bellen met mijn liefvriendje. Net als dat ik dat bespreek als het over afspraken met anderen gaat.  Die gesprekken, het overleggen en vragen of iets kan en mag, die beschrijf ik niet in mijn blogs. Daardoor lijkt het misschien wel of ik maar doe wat ik wil, maar dat is dus niet zo. Daarbij komt dat mijn lief en ik allerlei dagelijkse beslommeringen delen en samen een complex gezin hebben, waardoor het ‘vrijheid –blijheid’ gevoel een stuk anders ligt, en waardoor wij samen een heel ander leven hebben.

Mijn lief heeft dezelfde mogelijkheden als ik, maar zijn keus ligt daar niet. Ik ben altijd degene geweest met de vele contacten, nog steeds is dat zo. Ik heb graag mensen om me heen, heb er ook een heleboel om me heen, en doe vaak gezellige dingen met vrienden en vriendinnen, ook buiten mijn liefvriendje om. Voor mijn lief ligt dat anders, zoals hij zelf steeds aangeeft. Hij heeft weinig mensen om zich heen, heeft moeite met contact leggen, en met contacten vasthouden. Hij zou best wat meer vriendschappen willen, maar het is voor hem gewoon lastig om dat te realiseren. De mensen die hij kent, kan hij natuurlijk ontmoeten wanneer hij dat wil. Hij hoeft dus niet thuis te zitten als ik er niet ben, dat is geheel zijn eigen keus. Onze kinderen zijn groot genoeg geworden om een avondje alleen thuis te zijn, dat gebeurt tenslotte ook als hij en ik samen weg zijn. Want dat doen we ook. Een weekendje weg, samen naar het theater, op bezoek bij vrienden en familie.. Een goed lezer merkt dat soort dingen ook op.

Ik vind het jammer dat hierdoor een vertekend beeld ontstaat. Het beeld van die geweldige man die alles wat zijn vrouw doet  maar goed vindt en zelf zielig alleen thuis zit en het beeld van die losbol die alleen maar aan haar eigen pleziertjes denkt. Nogmaals, wat hier thuis verder gebeurt, waardoor sommige dingen moeilijk gaan,  daar schrijf ik niet over. Ik schrijf ook niet over de moeilijke dingen die soms tussen mijn liefvriendje en mij spelen. Dat is privé, van ons, en gaat verder niemand wat aan. En soms schrijf ik er wel over, maar nooit in detail. Ik heb er geen behoefte aan, mijn mannen en kinderen zitten er niet op te wachten, en of het nu zo interessant is voor mijn lezers…

Toch moest me dit even van het hart. Omdat er de afgelopen tijd reacties zijn gekomen die ik niet terecht vond. Reacties die aangaven dat maar één kant van het verhaal gezien werd, mijn kant of juist de kant van mijn lief. Want hij blogt dan wel niet, maar bespreekt natuurlijk ook dingen met bepaalde mensen. Dingen waar ik verder niet van weet, maar waardoor wel een beetje een raar beeld is ontstaan, wat ik dan weer begreep uit bepaalde reacties naar ons toe, of op mijn blog.

Voor alle duidelijkheid, het loopt inderdaad niet helemaal lekker. En dat heeft zeker niet alleen maar met ons poly-verhaal te maken, al blijkt uit reacties dat men denkt dat dat wel het geval is. Een verhaal heeft altijd meerdere kanten. En als je voornamelijk de leuke, positieve kanten belicht, terwijl de ander misschien wel de minder leuke, negatieve kanten bespreekt, krijg je meerdere verhalen. Verschillende verhalen, die je niet of heel moeilijk samen kunt voegen. Die door ieder van ons anders beleefd worden. Die dus ook door anderen geheel los van elkaar worden gezien en daarom heel anders geïnterpreteerd worden. En ja, dan gaat het soms mis en ontstaat dat eenzijdige beeld… Jammer !

(En even voor nog meer duidelijkheid: voordat ik dit blog plaatste, heeft mijn lief eerst meegelezen, en aangevuld. Het gaat hier dus niet alleen om mijn gevoelens, ook al is dit blog in de 'ik'-vorm geschreven, maar het verwoordt ook de zijne).