Gisteren heb ik afscheid genomen van een groep geweldige mensen, met wie ik 12 jaar lang heel veel heb gedeeld. Ik heb besloten te stoppen met iets wat me heel dierbaar is, gewoon omdat het eigenlijk allemaal te veel werd, en ik echt keuzes moest maken.
En dat valt niet mee.....
Als je elkaar 12 jaar lang op zeer regelmatige basis ziet, raak je een beetje vergroeid met elkaar, zeker omdat je allemaal hetzelfde zo leuk vindt.
We hebben zoveel meegemaakt samen, leuke en spannende dingen, maar ook verdrietige momenten. Mensen zijn gekomen en gegaan, werkwijzen veranderd, maar de basis bleef overeind, een hechte club met een grote passie.
Vanaf nu maak ik niet langer meer deel uit van die hechte groep, en dat doet best pijn.
Gisteravond was het afscheid, en dat was heftig. Al vanaf het moment dat ik binnenkwam en iedereen zag, had ik een brok in de keel en zaten de tranen hoog.
Toen er dan ook nog een prachtig afscheidslied kwam, hield ik het echt niet meer droog.
Kadootjes en bloemen, een heuse speech, het was zo lief en warm, ik heb zoveel liefde gevoeld en voelde me enorm gekoesterd en gewaardeerd, een heel fijn gevoel was dat.
Zulke bijzondere mensen, zo'n bijzondere groep, ik zal me altijd verbonden met ze blijven voelen, dat kan gewoon niet anders.
Vaak is uit het oog, ook uit het hart. Ik hoop dat dat in dit geval niet zo zal zijn, al zal het contact logischerwijs een stuk minder worden. Maar met de wetenschap dat ik, als er ooit weer tijd en ruimte komt, altijd terug kan komen, blijft het stiekem voor altijd toch wel 'mijn clubje'.
Maar wat zal ik iedereen gaan missen..........
(en toen ik thuis kwam, met een vol hoofd en dito hart, was daar mijn lief, die op me had gewacht en was daar mijn liefvriendje, die me nog even sms-te en belde......zo veel liefde.....)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten