NLP

Vandaag was het dan zover, mijn eerste NLP-sessie.
Na het kennismakingsgesprek van vorige week was het nu tijd om echt aan de slag te gaan.
Een mooi gesprek werd het vanmiddag, waarin mijn coach me op een heldere manier liet inzien waar mijn problemen vandaan komen, maar ook wat ik zelf doe om mijn nare gevoel en negativiteit in stand te houden.....wel een eye-opener dus.
Waar mijn negativiteit zijn grondslag vindt was me voor een groot deel al wel duidelijk. Dat is ook echt iets waar ik mee aan de slag moet. Iets wat zo diep en nadrukkelijk in je zit, kun je natuurlijk niet in een keer veranderen, was het maar waar. In de loop der jaren heeft zich dat zo ingenesteld in wie en hoe je bent, en ook dat is stapsgewijs gegaan, dus een weg terug, of beter gezegd een nieuwe weg inslaan, heeft ook tijd nodig. Ik heb van feiten conclusies gemaakt en die conclusies zijn voor mij de waarheid.
Daaruit komt ook het in stand houden van het probleem voort, ik heb de sterke neiging om alles wat mij positief wordt gebracht toch weer negatief om te buigen ('ja maar.....') en dat werkt in alles door.
Complimentjes aannemen bijvoorbeeld vind ik heel moeilijk, weet me dan vaak met mijn houding geen raad, en doe het af met een halfslachtig grapje, of zeg zoiets als: 'zo bijzonder is het niet hoor'..........(en als die complimentjes over mijn uiterlijk gaan, is het helemaal lastig, dan geloof ik ze niet eens).
Als iets mis gaat, voel ik me direct schuldig, zelfs al ben ik er niet of slechts zijdelings bij betrokken, ik zal wel iets niet goed gedaan hebben. Ik denk altijd dat ik niet belangrijk ben, niet goed genoeg ben, en niet leuk genoeg, en dat voornamelijk in vergelijking met anderen. Ik voel me daardoor altijd op de tweede plaats, of ergens onderaan de ladder. Eigenlijk speelt dit altijd, in alle voorkomende situaties maar het is vooral lastig met betrekking tot mijn relaties.
Hoe vaak mijn mannen me ook vertellen dat ze zielsveel van me houden, en dat ik zo ontzettend belangrijk voor ze ben (en dat zeggen ze me allebei echt heel vaak), altijd zit er dan een stemmetje in mijn hoofd te klieren, een heel vervelend stemmetje dat mij dan zegt: 'menen ze dat nou wel echt ?'
En het gekke is, ik weet drommels goed dat ze het echt menen, mijn hoofd weet dat, maar mijn hoofd geeft het niet goed door aan mijn hart. Mijn coach heeft me dat vanmiddag uitgelegd, die verbinding is niet goed, in dat draadje zit een knoopje of een kronkel, en er moet eigenlijk een nieuwe verbinding worden opgebouwd.
Ik moet mezelf goed en leuk vinden zoals ik ben, dan pas kan ik het ook van anderen aannemen.
De opdracht die ik meekreeg is dan ook dat ik elke dag 3 keer (terwijl ik in de spiegel kijk) tegen mezelf moet zeggen dat ik goed ben zoals ik ben, met al mijn plussen en minnen. Ik hoef het nog niet eens te geloven, als ik het maar zeg. Gewoon om te kijken wat dat met me doet, hoe ik me daarbij voel. Moeilijk lijkt me dat, het zit niet in me om dat tegen mezelf te zeggen, omdat ik het zelf niet geloof, dat zal echt moeten groeien. Een flinke huiswerkopdracht dus.
Volgende week heb ik weer een sessie afgesproken en dan gaan we hiermee verder. Mijn hoofd tolt nog van alles wat er besproken is, dus ik ga het even rustig laten bezinken allemaal.
Pfffff.......