Nee, een topweekend was het niet, allesbehalve zelf. Het begon vrijdagmiddag al. Ik dacht alles op een rij te hebben met betrekking tot een bepaalde situatie, en had er zelfs een redelijk goed gevoel over, maar nee hoor, het werd patsboem, even snel, gewoon volledig teniet gedaan. Behalve alleen maar boos daarom, begon ik het weekend ook nog eens heel erg verdrietig... Dat was al geen goed begin dus !
Mijn gezondheid wil ook nog steeds niet. Ik was donderdag nog bij de huisarts geweest omdat ik zo'n ontzettende maagpijn bleef houden. Er heerste wel een virus, mijn mannen en kids hadden daar ook al last van gehad, maar ik dacht dat het wel eens aan mijn medicatie kon liggen. Ik slik natuurlijk nogal wat medicijnen, en met mijn gevoelige maag is het dan een kwestie van wachten op problemen. Mijn huisarts heeft een ontstekingsremmer vervangen door een wat minder maag-onvriendelijke, in de hoop dat dat de klachten wat zal verminderen. Een stevige maagbeschermer erbij en dan komt het hopelijk goed !
Vrijdag was dat in ieder geval nog niet zo. Hangen op de bank, heel voorzichtig af en toe een cracker eten, veel thee en af en toe een dutje, zo ben ik de dag doorgekomen.
De nacht was helemaal een drama. Enorme maagkrampen en de 'normale', nu ook wat hevigere fibro-pijn, zorgden ervoor dat ik niet kon slapen. Pas tegen de ochtend ben ik ingedommeld, maar ja, dan slaap je niet echt diep meer. En dan ga je dromen. Levensecht, en heel naar. Ik was kapot toen ik opstond...
Ik had met derde afgesproken 's ochtends te gaan shoppen, hij moest echt nodig wat nieuwe kleding, maar het stortregende zo hard, dat we dat maar even uitstelden. Gelukkig werd het in de middag nog heel mooi weer, en we hebben een paar gezellige uurtjes in de stad doorgebracht. Hij was goed geslaagd, we hadden lekker geluncht en ik had op de valreep ook nog een leuk jasje gescoord, voor een spotprijsje, en daar houd ik erg van ! Net weer thuis kreeg ik een telefoontje van het reisbureau. Ik mocht de papieren met betrekking tot de vakantie met mijn liefvriendje ophalen. Nog maar elf dagen, dan vertrekken we. Yes !
De zaterdagavond stond in het teken van het theater, én een feestje. Mijn lief en ik hebben een komische voorstelling gezien, met een grappig verhaal, een leuke cast die ook nog eens allemaal dubbel-, zelfs driedubbelrollen, speelde en die er een heerlijke bende van maakte op het toneel. (Dus als je een avondje lekker onbezorgd wil lachen, 'De Bonbonfabriek' is daar uitermate geschikt voor). Daarna zouden we nog naar een feestje, een vriend werd 50 en vierde dat uitgebreid, maar ik trok het echt niet meer. Ik was zo moe, en had inmiddels zoveel pijn, dat ik thuisgekomen direct op de bank ben geploft. Mijn lief is er dus alleen heengegaan. En dan baal ik ontzettend, dat ik dat dan niet meer kan, dat een middagje stadten en naar het theater gaan me al zoveel energie hebben gekost dat een feestje er achter aan te veel van het goede is, en dat mijn lief dan dus alleen moet gaan...
En ironisch genoeg kon ik ook niet slapen. Ik was nog op toen mijn lief thuiskwam, zat naar een heel interessant programma over bijzondere psychiatrische aandoeningen te kijken en wilde dat graag helemaal zien. Pas heel laat ben ik hem naar boven gevolgd, en toen lukte slapen nóg niet. Pfff, weer een praktisch doorwaakte nacht dus. Weer pas tegen de ochtend inslapen, weer verontrustende dromen en telkens wakker schrikken en weer heel vermoeid opstaan. Toen liep het intussen al wel tegen elven, dat dan weer wel...
Een luie zondag volgde. Ik had met derde afgesproken samen met hem naar één van zijn favoriete films te kijken, en 's middags doken we op de bank om dat te doen. Potje thee erbij, derde had heerlijke kaasstengels gebakken, helemaal knus. Tot we op een gegeven moment ontdekten dat onze kat wel heel vreemd deed... Dat deed hij al langer, hij was ziek geweest en zijn gedrag was dusdanig veranderd dat wij vermoedden dat hij een herseninfarct of iets dergelijks had doorstaan, hij wist soms niet meer waar hij was en deed de raarste dingen, maar nu was het wel heel erg. Hij bleef maar rondjes draaien, alsof hij achter zijn staart aan zat. Hij leek er niet meer uit te kunnen komen, en toen we hem tegenhielden, kregen we hem ook niet meer in een normale houding. De paniek was te zien in zijn ogen, zo zielig. We hebben hem voorzichtig in een liggende houding weten te krijgen en hebben de dierenarts gebeld. We mochten meteen met hem komen. Wat ik zelf al dacht, was ook de mening van de dierenarts, zo kon het niet meer, we moesten hem laten inslapen. Derde was met me meegegaan en samen moesten we afscheid nemen van onze lieve, gekke kat. Wat was dat moeilijk... Dat beestje weg zien zakken, het verdriet van derde, mijn eigen tranen die heel hoog zaten, pfff, op zo'n moment zou je willen dat je geen huisdieren had, dan hoefde je er tenminste ook nooit zo verdrietig afscheid van te nemen. En met een lege kattenmand weer naar huis gaan... echt afschuwelijk...
De rest van de dag was vreemd. De laatste weken hielden we onze kat al continu in de gaten en ik betrapte me er op dat ik nog steeds de hele tijd keek of ik hem ergens zag. Maar nu was hij er niet meer... Een beetje halfslachtig hebben we de film afgekeken, door mijn lief gehaalde frietjes gegeten en wat rondgerommeld. De avond was al niet anders, maar weer een film erin, een beetje hangen op de bank en met z'n allen de kat heel erg missen...
Geen fijn weekend dus. Ik hoop dat komende week een stuk beter zal zijn. Dat ik eindelijk opknap. Dat we het feit dat één van onze katten er niet meer is een plekje kunnen geven. Vandaag gaan we maar eens een goed begin maken. Eerst een afspraak in het revalidatiecentrum, en vanmiddag een belangrijk gesprek over de toekomst van tweede. De rest van de week is ook weer druk, maar gelukkig staan er ook leuke dingen in de agenda. Komt goed dus !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten