Pfffff, wat kan een mens het zichzelf toch moeilijk maken zeg. Vooral ik.......
Afgelopen weekend heb ik het helemaal geweldig gehad met mijn liefvriendje, nou ja, dat heeft iedereen kunnen lezen.
En vandaag sloeg die eeuwige en ontzettend lastige twijfel en onzekerheid weer toe.
Het begon er al mee dat mijn lief ook niet helemaal blij was, na mijn terugkomst. Hij zat niet goed in zijn vel, had ook last van onzekere en dubbele gevoelens over alles en we hadden eigenlijk geen tijd gehad om even rustig met elkaar te praten. Voor allebei niet fijn dus. Gelukkig hebben er toch over kunnen praten vandaag, was wel heel fijn, en ook heel nodig.
Mijn hoofd ging vandaag weer compleet in de 'denkmodus', dus het bleef allemaal maar malen. Niet fijn als je ook nog moet werken en allerlei andere dingen wilt doen.
Wat er zich dan in mijn hoofd afspeelt ? Wat niet, kun je beter vragen.
Laten we het er op houden dat ik bang ben om te verliezen wat ik heb, dat heb ik al eerder omschreven geloof ik. Door mijn onzekerheid heb ik het idee niet leuk en spannend genoeg te zijn, voornamelijk in vergelijking met anderen, en als dat eenmaal in de kop zit, zit het niet in de kont, zoals men hier zegt.
Twijfels over jezelf, vooral met betrekking tot je liefdes, zijn extreem vervelend. Het maakt dat je niet voluit kunt genieten van wat je hebt, je ziet overal beren op de weg, er stormen allerlei doem-scenario's door je hoofd, wat als......?, wat als........?
Vanavond had ik hierover weer een gesprek met mijn liefvriendje, ook hij kent mijn onzekerheid en twijfels, en we hebben het er al vaker over gehad.
En rationeel weet ik het ook allemaal wel, dat ik me moet richten op wat ik heb en de wat als.......? vragen moet negeren. Maar de emotie werkt er niet zo goed aan mee.
Als twijfels zo verankerd zitten, is het erg lastig ze los te wrikken. Je doet je best, maar het gaat echt maar heel langzaam, beetje bij beetje, het proces van dat los zien te krijgen kan erg lang duren.
Ik hoop ook echt dat het me gaat lukken, want ik baal enorm dat ik dit allemaal voel.
Maar ik weet me gelukkig gesteund door mijn twee lieve mannen, die me helpen waar ze kunnen, me af en toe een peptalk geven en soms een broodnodige schop onder mijn kont........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten