Ook ík...

Ook ík heb verdriet. Ook ík ben bang. Ook ík voel me rot. Maar ík heb geen tijd om er aan toe te geven, om er écht mee bezig te zijn. Ik móet namelijk een heleboel. De overlevingsmodus staat op de hoogste stand. Slapen ? Veel te weinig. Tijd voor mezelf ? Nauwelijks. Verplichtingen ? Enorm veel. Tijd om alles een plekje te geven ? Niet echt.

Gistermiddag flitste dit allemaal door mijn hoofd. Maar ik zei het niet. Echt niet. Ik laat me niet kennen. Ik ga gewoon door. Met overleven. Met zorgen voor de kinderen. Met me zorgen maken over de toekomst. Met keihard zoeken naar een baan, om die vreselijke uitkering maar niet te hoeven aanvragen. Met zorgen dat thuis alles loopt en het een veilige, fijne plek is. Maar ook met leuke dingen doen, genieten, léven. Dat ook. Gelukkig wel. Dat lukt tussen alle bedrijven door nog best aardig ook. Ik heb ook niet veel nodig om te kunnen genieten. Dat scheelt ook weer. Een geluksmoment is dan zó te creeëren en te vinden. En ik maak en vind hele mooie !

Ik ben aan het opruimen, in mijn huis en in mijn hoofd. Dat helpt me enorm. Ik heb weer wat meer energie en maak plannen. Maar toch, ook ík voel me soms vreselijk k*t...
Gistermiddag ging dit door mijn gedachten en werd ik zelfs boos. Want ook al lijkt het misschien niet zo, ook voor míj is het allemaal echt niet makkelijk hoor...