Een beetje veel...

(Wat doe je als je niet kunt slapen ? Dan ga je gewoon een blog schrijven...)

Al met al was het best een druk weekje. Mijn revalidatie heeft aardig wat uurtjes in beslag genomen, en was best pittig. Ik dacht het er allemaal even bij te doen, maar zo werkt dat dus niet... Gelukkig waren er ook een heleboel leuke en gezellige dingen deze week.

De week begon niet goed. Maandagochtend vroeg ging ik onderuit, over het allerlaatste restje sneeuw en ijs. Dat had ik weer. Ik maakte een aardige schuiver, maar er leek niets aan de hand. Die ochtend stond onder andere een uurtje fitness op het programma en daar heb ik gewoon aan meegedaan. So far, so good.
Na een heule gezelluge kappoetsjino-deet met leuke man, begon ik zo tegen de avond toch aardig pijn te krijgen. Nogal vreemd wel, ik was op mijn rechterkant gevallen, maar links deed alles pijn...

De volgende ochtend was het helemaal mis. Na een praktisch slapeloze nacht kroop ik met heel veel moeite mijn bed uit. Het voelde alsof de linkerkant van mijn lichaam met bakstenen was bekogeld. Au ! Gelukkig kon ik even terugkruipen, en heb zo nog even een uurtje slaap in kunnen halen. De rest van de dag heb ik het heeeeeel rustig aan gedaan... ik kon ook niet veel anders.
's Avonds stond een leuke theatervoorstelling met mijn mannen op het programma. We hebben genoten van heerlijke muziek. Een feest van herkenning ook, want met mijn band maak ik dezelfde soort muziek. Voor ons alledrie dus hartstikke leuk ! Na afloop hebben we gedrieën gezellig nog iets gedronken... mét bitterballen !

Woensdagochtend stond  ik weer gebroken op. De pijn was nog steeds nogal hevig, dus van slapen was ook weinig gekomen. Maar er stond wel een lange ochtend op het revalidatiecentrum gepland. Met frisse tegenzin ben ik gegaan. Gelukkig hadden we maar één uur fitness en was de rest meer mentaal  inspannend. Dat sporten viel niet mee... Volgens de fysiotherapeuten had ik door mijn val de linkerzijde van mijn lichaam flink gekneusd en veroorzaakte dat de pijn. Fijn om te weten *kuch*, en nog prettiger om te horen dat dat wel een paar weken kon gaan duren... pfffff...

Thuisgekomen ben ik bekaf een uurtje mijn bed ingedoken. Er stond me namelijk die middag nog een lange autorit te wachten. Ik had afgesproken de avond en nacht bij mijn liefvriendje door te brengen, en moest dus helemaal naar zijn buitenhuis. Dat uurtje slaap had me goedgedaan, want de rit ging prima. Het lange zitten maakte wel dat ik redelijk stijf was toen ik aankwam, maar dat was met liefdevolle knuffels van mijn liefvriendje ook zo weer over...

We hadden een heerlijke avond samen. Eerst hebben we lekker bijgekletst, toen heerlijk gegeten en na de koffie zijn we samen languit gegaan. Mijn liefvriendje had een paar seizoenen van een televisie-serie die we beiden helemaal top vinden gedownload, en we hebben heerlijk knus, dicht tegen elkaar aan, alvast  een paar afleveringen gekeken. Met een lekker hapje en drankje, en een goed gesprek hebben we onze avond voortgezet. Heerlijk, zo alle tijd en aandacht voor elkaar kunnen hebben !

De wekker ging vroeg gisterochtend. Veel te vroeg. Maar de plicht riep weer, mijn liefvriendje moest naar het werk en ik moest weer naar huis. Ik was ontroerd toen hij me zei helemaal niet weg te willen, maar bij mij te willen blijven. Ook ik vond het moeilijk hem te laten gaan. We zien elkaar de komende tijd niet zo vaak als we gewend zijn en dat vinden we, op zijn zachtst gezegd, echt niet leuk. Maar goed, het is niet anders. Toen mijn liefvriendje weg was, ben ik me op mijn gemak gaan douchen en aankleden. Het had niet zoveel zin om met vliegende haast weg te gaan, dat zou alleen maar betekenen dat ik zo achteraan in de file zou aansluiten.

De rit naar huis duurde wat langer dan verwacht. Het weer was niet best, en de harde wind zorgde ervoor dat ik niet al te snel kon rijden. Mijn kleine autootje werd soms haast van de weg geblazen !! Eenmaal weer terug in mijn eigen dorp ben ik mijn moeder op gaan halen, om gezellig samen koffie te drinken. Dat was ook al weer veel te lang geleden !

Gistermiddag stond een nieuw onderdeel binnen het revalidatie-traject op de planning. Met mijn groep werd ik laat in de middag verwacht in een sportzaal voor een uurtje 'bewegingsagogie'. Nu heb ik om die tijd vaak  een 'cup-a-soup'-momentje, dus heel veel zin had ik niet. Mijn groepsgenoten trouwens ook niet...
Sport en spel, waarbij je onderzoekt wat je grenzen zijn, en al doende, samen met de anderen, wellicht nieuwe manieren om dingen te doen aanleert. Bewust worden van hoe je beweegt en wat dat met je lichaam doet. Dat was de opzet van deze module. In eerste instantie riep de sportzaal alleen maar vervelende herinneringen op aan de gymlessen vroeger op school...

We begonnen met een tikspel. En wat er precies gebeurd is weet ik nog niet, maar bij de eerste stap die ik deed om te gaan lopen, ging er iets finaal mis. Ik voelde een scheurende pijn in mijn heup, of eigenlijk daar net onder. Meteen ging het lopen niet meer goed. Eigenwijs als ik ben heb ik het spel afgemaakt en bij de evaluatie daarvan pas gemeld dat het niet goed was gegaan. Mijn groepsgenoten hadden het al aan mijn gezicht gezien, we leren elkaar al aardig kennen...

De volgende spelletjes heb ik ook gewoon meegedaan. En achteraf is dat wellicht niet slim geweest. Toen de les was afgelopen ging het echt niet meer. Met heel veel moeite ben ik thuisgekomen. Gelukkig had mijn lief al gekookt, dat was heerlijk ! Na het eten ben ik op de bank gekropen, maar kon geen enkele houding vinden waarin het niet pijn deed. De beslissing om toch even advies te gaan vragen aan de huisarts was dus zo genomen... Die ga ik straks dus eerst maar eens even bellen.

Ik hoop echt dat het snel weer over is. Op dit moment kan ik het er eigenlijk niet bij hebben. Het wordt een beetje veel allemaal, merk ik. Ik word er verdrietig van. Het geeft me het gevoel dat ik helemaal niets meer kan. Tel dat op bij een erg vol hoofd, de toch wel lastige zoektocht naar mezelf die ik enige tijd geleden al begonnen ben en een aantal andere dingen die me erg raken en bezighouden, dan is het wellicht duidelijk waarom het me zo af en toe een beetje te veel wordt. Nu roepen een aantal mensen heel erg hard dat ik niet alles tegelijk moet willen aanpakken en beter voor mezelf moet zorgen. Dat weet ik, en ik hoor jullie echt wel, maar sommige dingen gebeuren gewoon, komen er gewoon bij. Je kunt niet alles plannen. En als je lichaam je dan ook nog in de steek laat, schiet het allemaal niet op.

Maar genoeg gezeurd ! Eerst maar eens zien wat de huisarts er van zegt. Dan kijk ik wel weer verder. En verder ? Gewoon met frisse moed er tegen aan. Net als altijd ! En lieve lezers, dank jullie wel dat ik even tegen jullie aan mocht zeuren...

Liefdevolle momenten

Vrijdagavond … We hadden een feest, waarvoor we officieel met z’n drieën waren uitgenodigd. De partner van één van mijn bandleden vierde haar verjaardag, natuurlijk gingen we voor haar spelen en alle partners waren ook van harte uitgenodigd. Allemaal… dus ook mijn liefvriendje ! Ik vond dat heel bijzonder. Het gaf me een warm gevoel. Mijn bandleden zijn er intussen wel aan gewend dat mijn liefvriendje zeer regelmatig aanwezig is als we optreden. Maar dit was toch iets anders. Uitgenodigd worden met je beide partners… wow !

Het was een heerlijk feest. We hebben lekker gespeeld, ook al was het geluid vanwege de akoestiek niet helemaal top (daar heeft mijn lief nog een flinke klus aan gehad, maar het ging hem goed af !). We hebben zelfs nog gedanst en gingen met een blij gevoel naar huis. Later hoorde ik van mijn liefvriendje dat mijn bandmaatje hem had gezegd dat hij er helemaal bij hoorde, en altijd van harte welkom was. Heerlijk om te horen ! 

Zaterdag… Na een veel te korte nacht was de wekker meedogenloos. We moesten vroeg op want we hadden een drukke dag voor de boeg. Maar dat viel niet mee… Opstarten viel ons zwaar, dus begonnen we iets later dan gepland. Niet slim, want toen moesten we nog harder rennen. Mijn lief ging boodschappen doen en mijn liefvriendje en ik gingen de andere kant op voor andere noodzakelijke aankopen. Meteen daarna gingen we naar een leuk verjaardagsfeestje. Ons ‘nieuwe’ kleine nichtje was jarig en gewapend met echte prinsessenkadootjes gingen we haar feliciteren. Leuk om dat samen met mijn liefvriendje te doen, en fijn dat het kan !

’s Middags stonden er gewichtige zaken op het programma. Samen met mijn lief en onze derde ging ik naar een open dag, om te informeren naar een vervolgopleiding. Derde is heel erg creatief, en ziet een toekomst als fotograaf, of iets aanverwants, helemaal zitten. De school waar we gingen kijken sprak hem direct erg aan. Na een korte informatie-ronde had hij het al gezien: hier wilde hij heen ! We hebben meteen spijkers met koppen geslagen. Hij is dus al aangemeld ! Er volgt nog een toelatingstraject, maar dat gaat vast goedkomen !

Thuis wachtte mijn liefvriendje op me en we moesten direct weer hup, de auto in. Een lieve vriendin had ons uitgenodigd voor een gezellig samenzijn met een select gezelschap. Ook mijn lief was uitgenodigd, maar hij koos er voor niet mee te gaan. Dit was niet echt zijn ding. Helemaal prima natuurlijk, ik kon me dat ook heel goed voorstellen. Mijn liefvriendje en ik gingen dus samen. We hebben een fantastische avond gehad ! Met een aantal prachtige mensen hadden we een warme, liefdevolle avond, die tot in de puntjes was verzorgd. We hebben heerlijk gegeten en gedronken, prachtige en diepe gesprekken gevoerd, uitgebreid geknuffeld en vooral ook enorm gelachen. Toen muziek van Abba werd opgezet, was de stap om als ‘blonde’ samen met 'een rooie' een kleine Abba-imitatie ten beste te geven, dan ook niet zo heel groot… *grinnik*

We gingen laat naar huis… Het afscheid nemen van iedereen ging gepaard met veel warme knuffels en met een warm hart maakten we de toch wel lange rit naar huis. Een heel koud huis, want we waren een week lang niet thuis geweest. De keus om direct in ons bed te kruipen was dan ook snel gemaakt. Het duurde even voor ik warm werd, dat heb ik altijd als ik moe ben, maar samen knus diep onder het dekbed lukte het en dicht tegen elkaar aan vielen we in slaap.

Zondag… Uitslapen doen we wel vaker, maar meestal zijn we dan toch redelijk op tijd wakker. Dat was op deze zondagochtend niet het geval. De wekker gaf half twaalf aan, toen we eindelijk onze ogen open deden. Blijkbaar hadden we die uurtjes slaap hard nodig gehad ! Na nog even nasudderen zorgde mijn liefvriendje voor een lekker ontbijt. Of lunch, maakt ook niet uit hoe je het noemt. De rest van de middag zijn we lekker in bed gebleven. We hadden al eerder afgesproken deze dag tijd te maken om eens ongestoord en uitgebreid te praten. Ik liep al een tijdje met een vervelend gevoel en het kwam er maar niet van om het er over te hebben. 

We hebben onze middag goed benut. We hadden alle tijd en ruimte om in gesprek te gaan. Ik vind het altijd heel fijn om op deze manier samen te praten. Samen onder het warme dekbed, dicht tegen elkaar aan hebben we het gevoel dat we alleen op de wereld zijn en we zijn dan volledig op elkaar gefocust. Ons gesprek maakte veel los, bij ons allebei en gaf stof tot nadenken. Het onbestemde gevoel is nog niet weg, maar dit gesprek was zó enorm fijn en waardevol…

Tegen het einde van de middag was het tijd om op te staan. We hadden afgesproken te gaan eten bij mijn liefvriendje’s oudste zoon, die sinds kort op kamers woont. Konden we meteen zijn paleisje bekijken. We hebben hem opgehaald, hij was dit weekend bij zijn moeder thuis, en zijn naar zijn nieuwe woonplaats gereden. Het was super om te zien hoe blij en trots hij is met en op zijn kamer. Ook de trots op mijn liefvriendje’s gezicht was ontroerend… Het is ook niet niks, je zoon die op zichzelf woont ! Het was erg gezellig. Oudste zoon heeft heerlijk voor ons gekookt en wij op onze beurt konden hem blij maken met een paar leuke kadootjes. Leuk, om zo samen bij hem op bezoek te gaan !

Na een paar gezellige uurtjes gingen we weer op weg. Mijn liefvriendje bracht me naar huis, ons weekend zat er weer op. Na nog een kopje koffie was het voor hem tijd om te gaan. En gek, weer kostte het afscheid ons moeite. Eerder die dag hadden we al uitgesproken dat het gevoel van samen willen zijn bij ons allebei steeds sterker lijkt te worden. We zijn natuurlijk, en gelukkig, al heel veel samen, maar toch is het elke keer weer lastig om gedag te zeggen…

Een prachtig weekend was het, dat is wel duidelijk ! Nu maak ik me op voor een druk weekje. Er staan aardig wat uurtjes revalidatie gepland, maar gelukkig staat de agenda ook vol met  gezellige afspraken, waaronder, en daar heb ik heel veel zin in, een avondje theater met mijn twee mannen. Yes ! Ik ga beginnen aan mijn week !

Over dubbele rails...

Mijn leven lijkt echt op een achtbaan. Soms racend naar beneden, soms stilstaan op de top.
Ups and downs, geluk en verdriet wisselen elkaar af als bochten en lange rechte stukken.
In mijn geval is de achtbaan dezelfde als die in de Efteling, Joris en de draak, ken je die ? Een dubbele baan met karretjes die als in een wedstrijd naast elkaar doorrazen en allebei proberen het eerste weer terug te zijn...

Een dubbele achtbaan, synoniem voor twee relaties die niet synchroon lopen. Als het karretje van de één boven is en daar met razende snelheid naar beneden sjeest, is het karretje van de ander nog bezig om moeizaam boven te komen. De één al op het hoogste punt, de ander nog in de aanloop naar een scherpe onoverzichtelijke bocht. Ze gaan maar zelden gelijk op.

Als ze soms een poosje naast elkaar rijden, geeft dat rust. Rust die vaak niet lang duurt, maar wel heel prettig is. Rust die ook betrekkelijk is, want de snelheid waarmee de karretjes gaan, wordt niet minder. Ze razen maar door. En ik zit afwisselend in één van die karretjes en wordt door al dat gerace soms aardig door elkaar geschud...

Het ene karretje gaat wat sneller dan het andere. Dat blijft een beetje achter, gaat wel mee, maar lang niet zo makkelijk als het andere. Dat doet me verdriet. Als ik in het langzamere karretje zit, doe ik heel erg mijn best om ook dat karretje soepel over de rails te laten razen, maar dat is aardig lastig. Dat lukt me niet echt helaas... Het gaat niet om welk karretje het snelste is, maar het zou wel fijn zijn als ze wat dichter bij elkaar in de buurt zouden blijven. Dat zou het overstappen ook een stuk makkelijker maken...

Ik zou niet anders willen, maar soms is al dat racen, waarbij ik telkens van het ene in het andere karretje spring, knap vermoeiend. Mijn eigen keuze, ik weet het, en een keuze die ik met liefde heb gemaakt en zal blijven maken. Mijn twee relaties, samen een dubbele achtbaan...

Leuk weekend nummer zoveel

Een avondje theater met mijn liefvriendje, een dagje brainstormen met een groep prachtige mensen, een avondje ziekjes en vertroeteld op de bank, een middagje verjaardagen vieren en een lange autoritten in heel slecht weer... Gevarieerde ingrediënten, die hebben gezorgd voor een gevarieerd weekend !

Vrijdagavond mochten mijn liefvriendje en ik weer naar het theater. Natuurlijk wisten we weer niet waar we nu weer heen zouden gaan. Maar dat is helemaal niet erg, want zo worden we elke keer weer verrast. Ook deze keer was dat het geval. We hebben genoten van een erg leuke band die Schotse en Ierse muziek maakte. Alsof je een pub binnenkwam ! Leuke verhalen, mooie muziek, onze avond was helemaal goed !

Toen we thuiskwamen bleek dat het halve gezin niet thuis was. Alleen de twee jongsten waren er, maar die lagen al in bed. Oudste kwam als eerste thuis en ook zij kroop direct haar bed in. Omdat het al vrij laat was, zijn mijn liefvriendje en ik ook lekker onder de wol gekropen samen. Heel vaag heb ik mijn lief nog horen thuiskomen en veel later kwam ook tweede thuis, die hoorde ik wel duidelijk. Gelukkig sliep ik meteen weer in. De wekker zou namelijk al vroeg gaan voor ons...

Dat viel nog niet mee, zo vroeg opstaan. We konden geen afscheid nemen van ons warme bed en moesten daardoor toch weer haasten. Dat leren we echt nooit... Uiteindelijk vertrokken we op tijd. Mijn liefvriendje ging naar huis en ik ging een heel andere kant op, op weg naar een inspirerende dag.

Met een groep lieve en bijzondere mensen heb ik een dagje mogen brainstormen over polyamorie. Niet over de inhoudelijke kant, maar over hoe polyamorie 'op de kaart' te krijgen. Er zijn al allerlei aktiviteiten, zoals bijvoorbeeld polyamoriecafé's, -borrels en -wandelingen. Geregeld wordt er iets georganiseerd wat een link heeft met polyamorie. Gelegenheden waarbij mensen die polyamoreus leven of er interesse in hebben elkaar kunnen ontmoeten, met elkaar van gedachten kunnen wisselen en ervaringen kunnen delen.

Ook in de media wordt op dit moment veel aandacht aan het onderwerp besteed. Diverse televisieprogramma's hebben er items over en tijdschriften en ook de geschreven pers plaatsen geregeld interviews en artikelen over polyamorie. We hebben gesproken over hoe je mensen die op zoek zijn naar informatie op weg kunt helpen. Waar kunnen zij terecht ? Hoe maak je het onderwerp toegankelijk en bespreekbaar en vooral, hoe houd je het 'veilig' voor mensen ? Heel interessant om ieders visie daarover te horen en te bespreken hoe een en ander gerealiseerd zou kunnen worden. Buiten dat was het ook een gezellige dag. Het was leuk om bekenden weer te zien en nieuwe mensen te ontmoeten.

Na afloop van deze bijzondere bijeenkomst ben ik weer in mijn auto gestapt. Een lange en moeizame rit volgde. Ik had met mijn liefvriendje afgesproken naar hem toe te komen en moest dus zo'n kleine 150 km. afleggen. Op zich geen probleem. Maar ik voelde me niet helemaal lekker. Die dag had ik mijn medicijnen niet genomen omdat ik er soms duf van wordt en dat is me een te groot risico als ik ver moet rijden. Ik had het beter wel kunnen doen... Halverwege de rit ben ik gestopt bij een tankstation. Ik voelde me heel beroerd. Dat was niet het ergste, ik had het gevoel me totaal niet te kunnen focussen. Tamelijk gevaarlijk, als je moet rijden. Ik heb even iets zoets gegeten in de hoop dat dat zou helpen en een poosje gewacht voor ik weer verder reed. Het werd er echter niet beter op. Met veel moeite heb ik mijn rit volbracht. Wat was ik blij toen ik thuis was zeg !

Mijn liefvriendje had heerlijk gekookt, maar voordat we gingen eten moest ik echt even rustig gaan zitten. En mijn medicijnen innemen... We hebben samen heel gezellig getafeld maar toen was het ook helemaal klaar. Ik stortte helemaal in. Ik ben op de bank gekropen en volgens mijn liefvriendje sliep ik binnen een paar minuten. Hij heeft het dekbed van boven gehaald en zo heb ik, heerlijk toegestopt en lekker warm, een poosje heel diep geslapen. Toen ik wakker werd voelde ik me een stuk beter. Hieruit moest ik de conclusie trekken dat dat wat ik gevoeld had, niets meer en minder dan 'afkickverschijnselen' waren... Mijn lichaam is blijkbaar al zo gewend aan de medicijnen dat het niet meer zonder kan. Die dag had ik ze niet genomen en daar was mijn lijf het niet mee eens. Best schrikken, als je je dat realiseert. Maar ja, zonder die medicijnen heb ik gewoon enorm veel pijn. Ik ga komende week dus maar eens even met mijn huisarts praten hierover...

De rest van de avond hebben we knus samen, onder het dekbed, op de bank doorgebracht en we zijn niet al te laat naar bed gegaan. Na nog een gezellig uurtje onder datzelfde dekbed was het tijd om het licht uit te doen. En wat hebben we lekker geslapen ! We werden gisterochtend dan ook pas laat wakker. Mijn liefvriendje maakte een lekker ontbijtje voor ons en totdat het tijd was om op te staan zijn we lekker in bed gebleven. We hadden al opgemerkt dat het weer was gaan sneeuwen. Nog een goede reden om lang in bed te blijven. Maar ja, op een bepaald moment moesten we er toch echt uit. We hadden nog een feestje te vieren die middag ! Mijn liefvriendje vierde zijn verjaardag nog een keertje, nu voor de familie en samen met en ten huize van zijn broer, die vlak voor hem jarig was geweest ! Op naar België dus !

We gingen eerst nog even langs mijn liefvriendje's jongste zoon, die helaas, net als zijn zus en haar vriend, niet mee kon, maar die wel heel lief een kadootje voor hem had gekocht. Daarna gingen we de oudste zoon en zijn vriendinnetje ophalen. De rit naar het Belgische duurde door de sneeuwval en de gladheid wat langer dan anders, maar we waren ruim op tijd voor koffie met taart. Het was een gezellige middag, zoals altijd als we met de hele familie bij elkaar zijn. Na het avondeten vroeg één van de kleine neefjes met zijn liefste stemmetje of ik nog een verhaaltje voor wilde lezen... zo schattig ! En je bent niet voor niets hun tante, dus natuurlijk deed ik dat, met alle liefde ! Samen zijn we de jongens naar bed gaan brengen. Na het beloofde verhaaltje en hele dikke kussen zijn de kleine mannetjes lekker gaan slapen en zijn wij aan de terugreis begonnen.

We hebben oudste zoon en zijn vriendin weer thuisgebracht en zijn toen thuis de boel weer gaan inpakken. Intussen was het weer zo slecht geworden dat ik eigenlijk niet meer durfde te rijden. Wellicht zat ook de vervelende rit van de avond ervoor nog in mijn hoofd, maar ik moest er echt niet aan denken om dat hele eind over gladde wegen, in het donker, te moeten rijden. Na overleg met mijn lief heb ik mijn auto laten staan en heeft mijn liefvriendje me naar huis gebracht. Mijn auto halen we komende week wel op. Ik kan wel een paar dagen zonder. Mijn liefvriendje is direct doorgereden, hij moest dat hele eind naar zijn buitenhuis nog afleggen... Ik was dan ook erg opgelucht toen hij me sms-te dat hij daar veilig was aangekomen !

Het was een gevarieerd weekend. Druk, maar leuk ! Toen ik thuiskwam had ik nog huiswerk te maken, dat was er bij ingeschoten. Ik ben ook maar meteen aan dit blog begonnen. Het werd dus weer een latertje...
Niet echt verstandig, met weer een druk programma de komende week. Ik moet eens kijken waar ik een paar uurtjes slaap in kan halen... maar dat zal wel volgend weekend, wat ook weer volgepland is met leuke dingen, gaan worden...

Privacy

In een relatief klein huis waarin zes mensen wonen heb je niet veel privacy. Zie je elkaar niet, dan hoor je elkaar wel. Een plekje om me even terug te trekken ? Jammer, dat is er gewoon niet. Als ik mijn liefvriendje wil bellen, ga ik naar boven. Maar even zo vaak sta ik in de bijkeuken te bellen. Of ik bel als mijn lief al naar bed is. Maar ja, dan zijn de kinderen nog wakker, en beneden...

Op zich allemaal niet zo erg, dat lost zich wel op. Lastiger is het, dat de twee jongsten een kamer moeten delen. Daar krijgen ze natuurlijk niets van, maar voor een 15-jarige zou het wel prettig zijn om een eigen plekje te hebben. Voor een 12-jarige trouwens ook... Nu zitten ze elkaar geregeld in de weg. Wil de één pianospelen, terwijl de ander televisie wil kijken. En alle koptelefoons ten spijt, dat is gewoon niet handig. De één wil slapen, terwijl de ander nog wil internetten. Wil jongste even boven zitten met een vriendje, maar dan zit derde daar al. Meestal lossen ze het samen goed op, maar zo af en toe knalt het aardig.

Ook als mijn liefvriendje blijft slapen is privacy een probleem. Ons huis is vol, we hebben geen logeerkamer. Hij slaapt dus in de woonkamer, en heel vaak samen met mij. Voor dat doel hebben we een groot tweepersoons logeerbed aangeschaft. Dat gaat op zich prima, maar het betekent wel dat we pas kunnen gaan slapen als iedereen naar boven is, en we horen geregeld 's nachts de oudste twee thuiskomen van het stappen. Die lopen dan vlak langs ons bed. En 's ochtends moeten we opstaan als de anderen naar beneden komen. Ook allemaal geen probleem, maar zo nu en dan is het best vervelend.

Tot eergisteren gebruikte ik altijd de computer die in onze woonkamer staat. Die staat wel in een apart gedeelte, maar ook hier loopt iedereen continu langs en kan meekijken op het scherm. Ik vind dat gewoon niet prettig. Mijn lief gebruikt deze computer ook, naast de laptop, en vaak moet de één iets doen, terwijl de ander druk bezig is. Dat is nu opgelost, doordat ik nu mijn eigen laptop heb ! Zó fijn is dat ! Ik kan rustig mijn eigen dingen doen, mijn lief heeft de desktop voor zich alleen, en als ik privacy wil, pak ik het ding gewoon op en ga even ergens apart zitten (als zo'n rustig plekje te vinden is *grijns*).

Privacy is voor mij gewoon heel erg belangrijk. En nogmaals, in een vol huis is dat gewoon lastig. Maar het is niet anders. Elk beetje privacy dat er is, is vanzelfsprekend méér dan welkom. Ik ben dan ook echt heel erg blij met mijn eigenste laptop !

Huiswerk

Alsof ik weer terug in de tijd ben gegaan... Zo voelt het een beetje, als je weer huiswerk moet maken. Voor diverse onderdelen van het revalidatietraject moet ik ook thuis aan de slag. Oefeningen doen, lijsten invullen, opdrachten maken... En het moet op tijd af, net als vroeger op school. Ik vind het wel grappig. Vanochtend moest ik erg lachen toen een meiske van begin twintig tegen me zei: 'Ik geef u dit mee als huiswerk voor de volgende keer...'. Ik zette het nog braaf in mijn agenda ook ! Helemaal leuk !

Maar, even serieus, het is niet voor niets natuurlijk. Ik ben niet alleen maar vier dagdelen per week bezig met revalideren, het gaat thuis ook gewoon door. Wat ik leer in het revalidatiecentrum, zal ik thuis moeten toepassen. Die huiswerkopdrachten zijn er op gericht dat te bewerkstelligen. Het is dus hartstikke nuttig. En kost best veel tijd. Dat ook. Maar goed, dat wist ik toen ik hier aan begon. Dat hoort erbij.

Huiswerk maken, het is wel heel lang geleden. Maar... ik kan het nog steeds ! *grijns*

Twee keer feest !

Twee feestjes vieren in één weekend… wij kunnen dat ! En hoe ! Dat hebben we dit weekend weer dubbel en dwars bewezen, mijn liefvriendje en ik !

Vrijdag ben ik, om de file voor te zijn, redelijk op tijd in mijn auto gestapt. Ik moest ook een stukje verder, want mijn liefvriendje en ik hadden afgesproken in zijn buitenhuis, in het verre Twente. Ik kon lekker doorrijden en had zodoende tijd genoeg om rustig boodschappen te doen. Niet alleen voor het avondeten, maar ook voor de volgende ochtend moest ik nog het nodige inslaan…

Omdat mijn liefvriendje al lekker vroeg thuis was, en we besproken hadden dat we pas halverwege de avond naar huis zouden gaan, was er tijd genoeg om rustig te koken en te eten. Zelfs uitbuiken met koffie kon gemakkelijk. We zijn met één auto naar Brabant gereden, want ik zou maandag pas weer vanuit het buitenhuis vertrekken.

Na een flinke rit thuis aangekomen hebben we wat opgeruimd en hebben ons toen teruggetrokken op onze tantrakamer, om ons feestelijke en drukke weekend heerlijk ontspannen en écht met z’n tweetjes te beginnen. Pas heel laat doken we ons bed in…

De volgende ochtend was het groot feest. Mijn liefvriendje was jarig ! Hieperdepiep ! Na nog enige voorbereidingen, een heel speciaal ontbijt, kadootjes en heel veel kussen en knuffels kon de dag, die ik tevoren al helemaal had uitgestippeld, beginnen. We gingen nog snel snel even wat boodschappen doen en toen konden we op pad. 

Ik was de baas over de TomTom. Mijn liefvriendje hoefde maar te rijden naar waar hem gezegd werd. Altijd grappig ! Onze eerste stop was na ruim een uur. We gingen naar een zogeheten Neuzelbeurs. Dat klonk al leuk, en dat was het ook. Vinden wij tenminste. Op een mooie locatie was een enorme overdekte rommelmarkt georganiseerd. Nu houden mijn liefvriendje en ik erg van ‘zooi’ zoals wij dat noemen, dus we hebben ons prima vermaakt ! Alleen al het mensen kijken was helemaal leuk !

Next stop: de zee… Niet een echt voor de hand liggende bestemming in januari, maar toch had ik, bijna aan het strand, een leuk restaurant gevonden waar ze één van onze favorieten opdienden: sushi !! We waren een beetje aan de vroege kant, dus we zijn eerst ergens heel decadent koffie gaan drinken, en hebben meteen wat inspiratie opgedaan voor volgende Kerst…

Het eten was heerlijk ! We konden bestellen wat we wilden en hebben allerlei heerlijks geproefd. Kopje japanse thee erbij, lekker ijsje na, het was top ! Van hier uit was het nog maar een klein stukje naar onze volgende stop van die dag. Tijdens het eten had ik mijn liefvriendje het laatste kadootje gegeven; theaterkaartjes !! 

Die avond zagen we een prachtige musical, in een mooi theater. We hebben genoten van een mooi verhaal en geweldige zang. Ik moest echt even een traantje wegpinken toen het stuk afgelopen was. Wow. Wat een schitterende voorstelling !

Weer thuis was het al aardig laat. Dus na nog even zitten werd het al snel tijd om naar bed te gaan.

Zondagochtend is normaal gesproken uitslaapochtend. Deze ochtend waren we wat eerder wakker. Mijn liefvriendje zorgde voor ontbijt, altijd lekker ! Ook deze dag vierden we een feestje. Een best bijzonder feestje, want we waren twee-en-een-half jaar samen… Dat was eigenlijk ook op zaterdag, maar twee feestjes op één dag doen we niet. Die vieren we gewoon apart !

Dus weer waren er kadootjes om uit te pakken ! Altijd leuk ! Ik vind het altijd leuk om op deze speciale dagen iets te doen met de herinneringen die je samen hebt gecreeërd. Gelukkig vond mijn liefvriendje dat ook een fijn idee en was hij erg blij met mijn creaties… Na nog een uurtje lekker nagenieten en herinneringen ophalen moesten we toch echt in de benen. Mijn liefvriendje had het een en ander geregeld voor deze dag, dus enige actie was gewenst !

Een vrij lange rit bracht ons bij een museum, waar op dat moment een gave tentoonstelling was van een fotograaf, van wiens stijl wij allebei houden. Prachtige foto’s hebben we gezien, zo genomen, dat het leek alsof het schilderijen waren. Ook de rest van het museum was erg de moeite waard. En de koffie met appeltaart in het museumcafé was ook niet te versmaden. We moesten erg lachen om onszelf, toen we, heel blasé en met een kennersblik besloten dat het perspectief in één van de schilderijen niet klopte… kunnen wij !

De volgende stop was weer een aardig aantal kilometers verderop. Deze dagen maakten we echt een Tour de Pays-Bas ! In een stad die we beiden erg leuk vinden gingen we heerlijk uit eten in een leuk Thais restaurant. We kozen voor een verrassingsmenu, er stond zoveel op de kaart dat kiezen bijna onmogelijk was. Dat was een goede keus, want op deze manier konden we van diverse gerechten proeven. Na een toetje en nog een kopje thee zijn we onze auto weer op gaan zoeken en richting buitenhuis gegaan, om de rest van de avond knus daar door te brengen.

Een heerlijke avond volgde. We maakten ons eigen kampeerfeestje en hadden enorme lol om mijn outfit… Een goede film op televisie en gewoon lekker dicht bij elkaar zijn maakten dat het een perfecte afsluiting van een geweldig en heerlijk weekend was. Een weekend vol feest, en stilstaan bij het prachtige dat we samen hebben. Bij waar we nu staan en hoe we samen de toekomst zien. Soms dromen we hardop en creeëren zo al een beetje ons verdere leven samen. Zeker op zulke dagen.

Gisterochtend moesten we beiden al vroeg de deur uit. Mijn liefvriendje om te werken, ik om naar weer een ochtend in het revalidatiecentrum te gaan. Een hectische dag volgde. Ik moest echt even landen. Terug naar het dagelijkse leven en de dingen van alledag. Ik zit in een erg turbulente periode met veel drukte.  Zo’n weekend voelt dan als een soort van oase van rust, waarin alles even wat naar de achtergrond kan, en ik alleen maar hoef te genieten. Een heerlijke manier om op te laden en de draad weer op te kunnen pakken. 

Het was een fantastisch weekend, dank je wel, mijn lieve liefvriendje ! ♥

De kop is er af !

Het begin is gemaakt. Een begin met veel leermomenten. Daar zat deze week vól mee ! Na drie dagen revalidatie ben ik best blij dat het nu weekend is. Even niet nadenken over grenzen stellen, conditie opbouwen, spieren oefenen, pijnregulering en weekschema's.

De eerste drie dagdelen zitten er op. Nuttige dagdelen, dat zeker ! Voor het eerst in tijden heb ik weer eens gesport. Dat viel nog niet mee ! Gelukkig viel de spierpijn achteraf wel mee, alleen mijn rug was het er niet mee eens. Maar dat is een kwestie van rustig opbouwen en wennen. Zegt men...

Het was een druk weekje. Buiten de revalidatie om zijn er natuurlijk nog veel meer dingen. Het revalideren doe ik er gewoon bij *grijns*. Volgende week ga ik weer met frisse zin verder. Maandagochtend begin ik met een uurtje ergotherapie en daarna ga ik een uur de fittness-ruimte in. BAM !

Maar nu eerst weekend. En wat voor één ! Een dubbel feestweekend wordt het ! Morgen is mijn liefvriendje jarig, hoera, en we vieren ook dat we twee-en-een-half jaar samen zijn ! Dat wordt dubbel genieten !

Stilte voor de storm ?

Gisteren had ik een wel heel relaxed en rustig dagje. Heerlijk ! Nog één dagje niets hoeven. De komende tijd gaat dat er namelijk niet echt van komen denk ik, in ieder geval niet door de week !

Vandaag is het dan eindelijk zo ver. De start  van mijn revalidatie-traject, dat in totaal twaalf weken gaat duren. Twaalf weken, vier dagdelen per week. Soms maar één uurtje, soms wel vier. Elke keer op en neer rijden. Tussen twee sessies door wachten. Huiswerk. Het zal veel tijd gaan kosten. En inspanning. Ik denk dat ik menig dagje erg moe thuis zal komen. Maar goed, dat is ook een kwestie van wennen. Neem ik aan tenminste…

Gisteren was dus wel heel erg lekker. Nadat ik zaterdag met derde, jongste en mijn liefvriendje naar de dierentuin was geweest, en we ’s avonds gesmuld hadden van een door mijn lief bereidde heerlijke Indonesische maaltijd, ben ik daarna met mijn liefvriendje meegegaan. We hadden een verjaardagsfeestje die avond, dat erg gezellig was. Toch wel moe van zo’n dagje dierentuin zijn we, toen we eenmaal thuis waren, direct ons bed ingedoken. Ik heb maar liefst acht uur aan één stuk door geslapen. Zo heerlijk, en ook zó nodig…

We hebben de rest van de dag heel rustig aan gedaan. Eerst lekker uitgeslapen en nagedoezeld natuurlijk ! Pas tegen lunchtijd waren we beneden. Na de heerlijke tosti’s van mijn liefvriendje hebben we de kerstboom opgeruimd. Ook weer fijn, ruimte in huis. Daarna zijn we op de bank gekropen met een goede film. Met wat er in huis was (en dat was niet zo veel, want we hadden natuurlijk geen boodschappen gedaan) heb ik rond zes uur een lekkere maaltijd in elkaar weten te flansen en toen was het alweer tijd om in te pakken en op te ruimen. Morgen roept, na twee weken vakantie, de plicht ook weer voor mijn liefvriendje.

Lekker, zo’n rustig dagje niets doen. Komende week wordt een hele drukke. En spannend. En vermoeiend. Gelukkig wordt het volgend weekend weer iets rustiger. Hoewel… ook niet ! 

Dan is het namelijk dubbel feest ! Eerst de aankomende week maar eens door zien te komen…pfffff…

Relativeren

Ik ben er al aardig goed in geloof ik, in relativeren. Maar het slecht-nieuws-telefoontje van gisteren maakte weer eens duidelijk dat ik er misschien nóg beter in zou mogen zijn...

Gisteravond belde de zus van mijn lief. Ze vertelde dat ze in het ziekenhuis terecht was gekomen na een epileptische aanval. Dat is op zich al schrikken, maar omdat wij hiermee helaas aardig bekend zijn, was dat niet wat het meest verontrustend was. Dat was de medeling die ze daarna deed. Uit onderzoek bleek namelijk dat ze een tumor in haar hoofd heeft... Dát nieuws sloeg wel in als een bom...

We weten op dit moment nog niet meer dat dat. Zij zelf ook niet. Morgen gaat ze naar een ander ziekenhuis voor specifieker onderzoek. Op dit moment kunnen we niet meer doen dan afwachten en duimen, heel hard duimen. En er voor haar en haar man zijn, als ze ons nodig hebben. Eigenlijk ben je dus gewoon machteloos.

Het werpt je ook meteen terug op jezelf. Want waar zeuren wij over ? Fibromyalgie ? Diabetes ? Epilepsie ? ASS ? Allemaal heel vervelend en naar, maar we worden er wel gewoon honderd mee. En voor haar is alles onzeker. Wie weet wat haar allemaal nog te wachten staat. Als je zulk nieuws hoort, gaat dat relativeren helemaal vanzelf. Dan zijn je eigen dingen peanuts, vergeleken bij wat zij doormaakt.

Relativeren... Ik doe het al vaak. Het kan altijd veel en veel erger. Dat wist ik natuurlijk allang. Maar door zo'n vreselijk nieuws word je keihard met je neus op de feiten gedrukt, dat het ook werkelijk zo is. En dan mag je jezelf heel gelukkig prijzen dat het bij jou allemaal wel meevalt.

In gedachten bij haar...

Spiegels

Tussen Kerst en Nieuwjaar had ik een koffie-afspraak met een bijzondere vrouw. We leerden elkaar twee jaar geleden kennen en zagen elkaar daarna soms op Facebook voorbijkomen. Ineens was daar haar mail, met het verzoek elkaar weer eens te zien. Om eens lekker bij te kletsen. Om het over de herkenning die we toen bij elkaar vonden, en nu nog steeds vinden, te hebben. Het werd een mooie middag. We hebben twee uur aan één stuk door zitten praten. Het is erg prettig als je elkaar begrijpt, niet hoeft uit te leggen waarom iets zo voelt, of hoe het komt dat het zo voelt. Het voelde goed om haar weer te zien en spreken !

 Een dag eerder had ik een lang telefoongesprek met een dierbare vriendin. Het thema van dat gesprek sloot ook aan bij wat ik momenteel voel en meemaak. Ook dat was een heel bijzonder gesprek. Een gesprek dat mij tot tranen roerde, vanwege haar verdriet, maar ook omdat het bij mij van alles opriep. Herkenning, maar vooral ook besef…

Omdat ik niet in toeval geloof, ben ik er van overtuigd dat deze prachtige gesprekken niet voor niets juist nu op mijn pad kwamen. Het is bijzonder dat hetgeen we voelen en meemaken, zo hetzelfde is. Ik moet er steeds aan denken…

Ik ben dankbaar dat deze twee mooie, sterke, maar ook kwetsbare vrouwen zoveel vertrouwen in me stelden. Dat zij me allebei spiegels voorhielden. Spiegels, waar ik eens heel goed in moet kijken, die ik flink op moet poetsen om de boel weer helder te krijgen en die me verder kunnen helpen op mijn eigen pad…

Van Oud naar Nieuw

Het nieuwe jaar is er ! De overgang van 2012 naar 2013 was een hele gezellige, samen met al mijn lieverds. Ook de dagen er omheen waren heerlijk ! Nu het feestgedruis is verstomd is het weer tijd om het normale leven te hervatten. Als straks die kerstboom er uit is, voelt dat misschien ook wel weer zo...

Oudjaarsdag was een drukke dag. Iedereen was lekker thuis, mijn liefvriendje kwam gezellig met ons meevieren en in de middag leek het hier wel een jongerencentrum. Alle vrienden van tweede kwamen oliebollen eten ! We hadden er een heleboel, want dit is traditie bij ons, en we waren er dus op voorbereid. Maar in no time waren ze alle 55 (!) schoon op ! De heren hadden dus goed hun best gedaan. Met een biertje in de hand zaten ze gezellig te kletsen en te smullen. Zó gezellig !

's Avonds begonnen we rustig. Na het eten kropen we lekker bij elkaar. Waren we eerst nog met ons eigen clubje, al snel druppelden er ook vrienden van oudste binnen. Leuk hoor, zo'n grote groep ! We zaten om half elf al aan de champagne en toen de klok twaalf sloeg hebben we het nieuwe jaar met luid gejuich begroet. Na de wensen en zoenen zijn de jongens met mijn lief naar buiten gegaan. Ze hadden de hele dag hun voorraad vuurwerk al proberen op te krijgen, maar gelukkig was er nog tijd genoeg om de overgebleven dozen op te maken. Ze hebben ook een hele speciale vuurpijl afgestoken, die was voor onze (schoon-) vader en opa, om ook hem het beste te wensen, daarboven...

Ik houd helemaal niet van dat geknal, had de hele dag mijn hart al vastgehouden en geduimd dat het allemaal goed zou gaan, maar voor hen was het echt een enorme happening. Vooruit dan maar... Gelukkig keken ze goed uit en gingen ze veilig te werk. Tot laat stonden ze te knallen buiten. Het moest natuurlijk wel op... De oudste twee gingen op stap met vrienden, de jongsten doken op een bepaald moment bekaf hun bed in en ook voor ons volwassenen werd het tijd om te gaan slapen.

Een onrustige nacht volgde, buiten was het nog lang lawaaierig en toen tweede tegen de ochtend even thuiskwam om wat spullen binnen te zetten voordat hij verder ging met stappen, deed hij wel heel zachtjes, maar zijn vrienden die in de tuin op hem stonden te wachten, waren even vergeten dat je zachtjes dient te praten op dat tijdstip... Nou ja, ook niet erg, toen ze weer weg waren zijn we weer rustig ingeslapen...

Nieuwjaarsdag begon dus laat. Pas tegen het middaguur kwam iedereen met een slaperig gezicht naar beneden. Ontbijt werd meteen lunch en voordat we het wisten moesten we als een speer gaan douchen en aankleden. We werden namelijk met z'n allen bij mijn moeder op de borrel verwacht. Met z'n achten zijn we daar aangeschoven. Het was heel gezellig. Mijn lief en zwager voerden hun bekende 'laten we onze schoonmoeder eens even fijn plagen'-stukje op, we hebben gesmuld van allerlei lekkers en geproost op een goed 2013.

Na een paar gezellige uurtjes zijn mijn liefvriendje en ik weggegaan. Wij moesten namelijk nog een halte verder. Helemaal naar het Hoge Noorden. Een vriendin in Friesland werd veertig en dat moesten we natuurlijk even mee gaan vieren. Wat een eind rijden zeg ! We hebben meer tijd in de auto doorgebracht dan dat we daadwerkelijk op het feestje zijn geweest, maar ze vond het erg leuk dat we er waren en het was gezellig, dus dat hadden we er graag voor over. Thuisgekomen hebben we nog iets gedronken en zijn toen ons bed ingedoken.

Na een bijzondere nacht waarin we meer dan heerlijk hebben geslapen, moest mijn liefvriendje al vroeg uit bed. Om acht uur stonden er namelijk werklui op de stoep voor wat nodige reparaties aan het huis. Hij heeft mij lekker laten liggen en ik heb nog een paar uur heerlijk verder geslapen ! Eenmaal wakker hoorde ik dat zijn broer, met wie hij had afgesproken, inmiddels ook was gearriveerd en na een lekker warme douche ben ik ook naar beneden gegaan.

Er miste van alles in de voorraadkast, en ik ben dus eerst maar eens boodschappen gaan doen. Toen we gedrieën gezellig zaten te lunchen kwam mijn liefvriendje's oudste zoon langs en is de rest van de middag gezellig gebleven. Leuk, want zo heel vaak zien we hem niet. Nadat hij, evenals mijn zwager, weer vertrokken was, was het tijd om te koken en te eten. We moesten namelijk al weer op tijd vertrekken...

Want gisteravond had ik een uitje met z'n allen gepland. Het vriendje van oudste vertrekt komend weekend voor drie maanden voor het buitenland. Het leek me leuk om nog iets gezelligs met z'n allen te doen, vóórdat hij zou vertrekken. We zijn met z'n allen gaan bowlen en dat was hartstikke leuk. Daarna hebben we thuis nog wat gedronken en geproost op een goede reis, een fijn verblijf en een behouden thuiskomst. Gelukkig vond hij het heel erg leuk !

Mijn liefvriendje is daarna weer naar huis gegaan. Het afscheid was even lastig. We zijn de afgelopen tijd heel vaak samen geweest, hebben alle feestdagen samen doorgebracht, en hoewel we elkaar zaterdag al weer zien omdat we dan met mijn twee jongste kids een dagje uit gaan, vonden we het toch moeilijk om gedag te moeten zeggen, om even níet samen te zijn. Een luxe-probleem, daar ben ik me van bewust ! Zo vaak als wij elkaar kunnen zien is ongekend heerlijk, en daar zijn we ook allebei heel blij mee. We zijn gewoon verwend !

Nu de feestdagen weer voorbij zijn is er weer tijd voor het 'gewone' leven en komt er weer ritme en regelmaat. Dat is ook goed, ik ben inmiddels totaal kwijt welke dag het ook weer is en denk dat het elke dag zondag is... Dus ik gooi straks de kerstboom er uit, ruim alles weer op, poets even lekker door het huis en dan gaan we weer verder met de dingen van alledag. En op naar het volgende feest... dat dan weer wel !