Verwerking

Naarmate de gebeurtenissen van het afgelopen weekend wat zijn gaan bezinken, realiseer ik me dat ik toch wel ongelooflijk veel geluk heb gehad… Het had allemaal heel anders kunnen gaan. Ik probeer daar niet aan te denken, maar zo af en toe komt die gedachte wel op.

Meteen na mijn ongelukje van zondag, ben ik weer achter het stuur gekropen, ik moest tenslotte naar huis met de auto. Op dat moment vond ik dat ook niet lastig. Gewoon gaan met die banaan, niet zeuren, gebeurd is gebeurd, verder rijden en hup naar huis. Toen de auto niet meewerkte en ik naast mijn liefvriendje in kon stappen, was dat ook prima. Zelf rijden kwam wel weer als de auto gemaakt zou zijn.

Gisteren heb ik mijn auto opgehaald bij de garage, er was niet zo heel veel mee aan de hand gelukkig, dus dat was allemaal redelijk snel geregeld. Maar toen ik instapte, en achter mijn lief aan naar huis reed, voelde ik me toch niet helemaal op mijn gemak… Vooral op de snelweg, bij bochten naar op- en afritten, merkte ik dat ik erg gespannen in mijn auto zat. Ik vond het best eng en was stiekem toch een beetje bang dat ik weer zou gaan spinnen. Hmmm, het heeft me toch meer gedaan dan ik dacht en wilde toegeven dus… En ik dacht nog wel dat ik best een beetje stoer was…

Het zal wel weer wennen. Ik blijf rijden en ga gewoon net als anders overal naar toe met mijn autootje. Het kost tijd om dat vertrouwen, dat ik altijd had op de weg, weer helemaal terug te krijgen, om me weer veilig te voelen in mijn eigen auto. Voor dat ik het weet rijd ik hopelijk overal weer rustig naar toe, zonder angstig en gespannen in de auto te zitten. Ik vind autorijden tenslotte ook gewoon leuk, en ik heb mijn auto hard nodig, het is de snelste manier om van A naar B te komen. Ik moet er niet aan denken om alles met het openbaar vervoer te moeten doen...

Mijn spierpijn wordt gelukkig al wat minder, de vermoeidheid speelt nog wel aardig parten, maar ook dat gaat helemaal goedkomen. Momenteel doe ik het echt een stuk rustiger aan, ik geef toe aan die moeheid en dat helpt echt ! Net als praten over wat er gebeurd is... en niet te vergeten al die enorm lieve reacties, in real life, hier op mijn blog en via diverse social media (én de liefdevolle vermaningen dat ik het écht rustig aan moet doen). En die beschermengelen die afgelopen weekend in een enorme zwerm om mij heen hebben gezweefd ? Die krijgen allemaal een enorme dikke knuf !