Schreef ik gisteren nog hoe geweldig het allemaal wel niet is, houden van twee mannen, nu zit ik hier met tranen in mijn ogen en een brok in de keel.
Ben erg emotioneel op dit moment, en dat komt (mede) door een prachtig gesprek met mijn liefvriendje, dat we vannacht hebben gehad.
Elke keer dat wij elkaar zien of spreken voel ik meer en meer hoeveel ik van hem hou, hoe blij ik met hem ben, hoe leuk wij het samen hebben, hoe gelukkig hij me maakt. En dan realiseer ik mij ook hoe gelukkig ik ben met mijn lief, van wie ik ook zoveel hou en met wie ik zo'n leuk leven heb.
Tegelijkertijd maakt het me ook bang, hoe lang kan zulk geluk duren, blijft het allemaal zo leuk, houden mijn liefvriendje en ik over een aantal maanden nog steeds zoveel van elkaar ? Blijft mijn lief zo blij met de hele situatie ?
Daarbij, omdat ik bepaalde dingen die er nu eenmaal bij horen zo moeilijk vind en soms zulke verwarrende gevoelens heb , komt de angst om dingen fout te doen, en daardoor alles te verliezen wat ik heb, wat wij hebben.
De achtbaan waar ik een aantal maanden geleden in ben gestapt door poly te gaan leven, raast weer op volle toeren. De loopings en enge bochten volgen elkaar in razend tempo op, er is geen rustig stukje te bekennen.
En de rem ? Die is buiten werking lijkt het wel.
Probeer de balans weer te vinden, zegt mijn lief dan. Ik weet dat ik die weer moet zien te vinden, maar het is zo moeilijk, momenteel lukt me dat niet echt.
Ik ben een perfectionist en alles wat ik doe wil ik helemaal goed doen. Dat geldt dus ook voor mijn relaties met mijn twee mannen. Ik wil het voor zowel mijn lief als mijn liefvriendje goed doen, er zijn op de juiste momenten, ze allebei aandacht geven, met allebei leuke dingen doen. Voor allebei die leuke lieve partner zijn.
Omdat de tijdsverdeling niet gelijk is, is dat heel lastig. Ik merk dat het me moeite kost om dat, voor mijn gevoel, 'eerlijk te verdelen'.
Twijfels over of ik het wel goed doe, angsten door mijn eigen onzekerheid, angst om te verliezen, ook dat alles hoort bij mijn poly-leven. Want ik ben dan wel heel erg gelukkig met mijn twee mannen, maar door deze twijfels en angsten is het ook heel erg moeilijk momenteel.
Ik ben hier al hard mee aan het werk, voer innerlijk strijd, en heb onlangs besloten om hier ook constructief mee aan de slag te gaan, met hulp van buitenaf.
Het urenlange gesprek van vannacht, met mijn liefvriendje, heeft voor mij weer bevestigd dat dat goed is, dat ik er iets mee moet doen, in ieder geval voor mezelf, maar ook voor hem en voor mijn lief, met wie ik ook vaak zulke gesprekken heb.
Mijn twee lieve mannen zeggen me dat ik het goed doe, dat ik mag voelen wat ik voel, dat ik mijn angsten moet accepteren voordat ik er iets mee kan doen.
Mijn hoofd weet dat allemaal ook wel, maar mijn hart werkt nog niet zo mee............
Geen opmerkingen:
Een reactie posten