Even offline........

Hoewel ik popel om te vertellen dat het tot nu toe erg goed gaat met het aan onze omgeving kenbaar maken dat wij poly leven, zal dat toch even moeten wachten.
Morgen ga ik namelijk voor maar liefst 3 heerlijke lange dagen naar mijn liefvriendje........
Vanwege dit heuglijke feit en enige drukte in het weekend is mijn volgende blog pas na zondag te verwachten.
Een heel fijn weekend allemaal, dat van mij is nu al helemaal geweldig !!

Mama heeft een vriendje..........

Gisteravond hebben mijn lief en ik een heel bijzonder gesprek gevoerd met onze oudste kinderen. Een gesprek dat echt gehouden moest worden, maar waar we nu niet bepaald naar uitkeken.
Gisteren hebben we hen namelijk verteld dat ik een secundaire partner heb, dat wij poly zijn gaan leven.
Eerder deze week hadden we al aangegeven met hen te willen praten, maar ja, het zijn pubers en dus erg uithuizig, en pas gisteravond waren ze allebei thuis en was er tijd en gelegenheid voor.
En wat is het een prachtig en positief gesprek geworden !
Zoals ze reageerden op ons verhaal, echt ongelooflijk. Beiden gaven al direct aan er geen enkel probleem mee te hebben, want het was voor hen helemaal duidelijk hoe het in elkaar zit, waarom dit gebeurt.
Daarvoor moet ik zeker alle credits aan mijn lief geven, die het zo mooi heeft verwoord naar hen toe. Hij heeft ze precies uitgelegd hoe het voor ons werkt, wat wij erbij voelen en wat heel belangrijk is, dat het voor hem geen probleem is.
De kinderen riepen al meteen dat ze mijn liefvriendje willen ontmoeten, wilden foto's zien, zo ontzettend leuk.
Een pak van ons hart dus, want we hadden toch best wel opgezien tegen dit gesprek.
Doordat er nu openlijk over gesproken kan worden, zullen onze jongste kinderen (die hebben we er nog niet bij betrokken) vanzelf met hun vragen komen, en kunnen wij ook hen uitleggen wat er aan de hand is, waarom ik vaker weg ben tegenwoordig, van wie al die sms-jes zijn.
Mijn liefvriendje staat nu wel voor een zware taak: hij moet worden 'goedgekeurd', want zoals de oudste zei: mam, jij keurt ook altijd onze vriendjes en vriendinnetjes, dus dat geldt voor jouw vriendje ook..........

Dubbel gevoel

Vanochtend heb ik de agenda voor komende week alvast even bekeken.
Een leuk weekend gaat het worden, een lieve vriendin komt logeren, we gaan leuke mensen ontmoeten, lekker relaxed een beetje rondrommelen in en om het huis.
En over 5 dagen ga ik weer naar mijn liefvriendje.......ik kijk er erg naar uit.
Deze keer hebben we maar liefst 3 dagen samen, wat een ongelooflijk fijn idee. Allerlei plannetjes hebben we al gemaakt, gaan erg leuke dingen doen samen, en natuurlijk vooral genieten van en met elkaar.
Ik realiseer me heel goed dat dit alleen maar kan, omdat mijn lief mij, of eigenlijk ons, dit zo gunt. Hij neemt in die dagen alles van me over om het thuis allemaal gewoon door te laten gaan. Heel erg bijzonder vind ik dat, ben daar ontzettend blij mee, maar het maakt ook dat ik me best wel een beetje schuldig voel, ik ga zomaar 3 dagen genieten, en laat hem en de kinderen voor mijn gevoel een beetje in de steek.
Natuurlijk hebben we het daar over, mijn lief is heel stellig als hij zegt dat het geen enkel probleem is, dat ik lekker moet gaan genieten. Maar toch is het een beetje dubbel.
Met zulke gedachten kan ik echt dagen rondlopen, ben daar toch wel mee bezig. Ik vraag me dan af of het wel kan, wat ik wil en wat ik doe, mijn lief zegt van wel, maar is dat ook echt zo ? Zoals ik al eerder heb geschreven, vind ik best lastig. Want hoe fijn ik het ook vind om bij mijn liefvriendje te kunnen zijn, 'thuis' is er ook nog, mijn lief en de kids zullen het dan toch zonder mij moeten stellen. En natuurlijk lukt dat, daar gaat het ook niet om, maar hier komt het probleem van de tijdsverdeling weer om de hoek kijken. Tijd die ik met de een doorbreng, is tijd die niet aan de ander besteed kan worden, en dat werkt logischerwijs beide kanten op.
Genieten met hindernissen dus, pfff, het valt niet mee soms, dat poly-leven.........

Geluk in tranen

Schreef ik gisteren nog hoe geweldig het allemaal wel niet is, houden van twee mannen, nu zit ik hier met tranen in mijn ogen en een brok in de keel.
Ben erg emotioneel op dit moment, en dat komt (mede) door een prachtig gesprek met mijn liefvriendje, dat we vannacht hebben gehad.
Elke keer dat wij elkaar zien of spreken voel ik meer en meer hoeveel ik van hem hou, hoe blij ik met hem ben, hoe leuk wij het samen hebben, hoe gelukkig hij me maakt. En dan realiseer ik mij ook hoe gelukkig ik ben met mijn lief, van wie ik ook zoveel hou en met wie ik zo'n leuk leven heb.
Tegelijkertijd maakt het me ook bang, hoe lang kan zulk geluk duren, blijft het allemaal zo leuk, houden mijn liefvriendje en ik over een aantal maanden nog steeds zoveel van elkaar ? Blijft mijn lief zo blij met de hele situatie ?
Daarbij, omdat ik bepaalde dingen die er nu eenmaal bij horen zo moeilijk vind en soms zulke verwarrende gevoelens heb , komt de angst om dingen fout te doen, en daardoor alles te verliezen wat ik heb, wat wij hebben.
De achtbaan waar ik een aantal maanden geleden in ben gestapt door poly te gaan leven, raast weer op volle toeren. De loopings en enge bochten volgen elkaar in razend tempo op, er is geen rustig stukje te bekennen.
En de rem ? Die is buiten werking lijkt het wel.
Probeer de balans weer te vinden, zegt mijn lief dan. Ik weet dat ik die weer moet zien te vinden, maar het is zo moeilijk, momenteel lukt me dat niet echt.
Ik ben een perfectionist en alles wat ik doe wil ik helemaal goed doen. Dat geldt dus ook voor mijn relaties met mijn twee mannen. Ik wil het voor zowel mijn lief als mijn liefvriendje goed doen, er zijn op de juiste momenten, ze allebei aandacht geven, met allebei leuke dingen doen. Voor allebei die leuke lieve partner zijn.
Omdat de tijdsverdeling niet gelijk is, is dat heel lastig. Ik merk dat het me moeite kost om dat, voor mijn gevoel, 'eerlijk te verdelen'.
Twijfels over of ik het wel goed doe, angsten door mijn eigen onzekerheid, angst om te verliezen, ook dat alles hoort bij mijn poly-leven. Want ik ben dan wel heel erg gelukkig met mijn twee mannen, maar door deze twijfels en angsten is het ook heel erg moeilijk momenteel.
Ik ben hier al hard mee aan het werk, voer innerlijk strijd, en heb onlangs besloten om hier ook constructief mee aan de slag te gaan, met hulp van buitenaf.
Het urenlange gesprek van vannacht, met mijn liefvriendje, heeft voor mij weer bevestigd dat dat goed is, dat ik er iets mee moet doen, in ieder geval voor mezelf, maar ook voor hem en voor mijn lief, met wie ik ook vaak zulke gesprekken heb.
Mijn twee lieve mannen zeggen me dat ik het goed doe, dat ik mag voelen wat ik voel, dat ik mijn angsten moet accepteren voordat ik er iets mee kan doen.
Mijn hoofd weet dat allemaal ook wel, maar mijn hart werkt nog niet zo mee............

Houden van twee mannen..........

Ik heb me nooit echt een voorstelling gemaakt van hoe dat nou zou zijn, van twee mannen houden. Wat dat met me zou doen. Wat dat voor die twee mannen zou betekenen. Wat er allemaal bij komt kijken.
Nu ik twee relaties heb, is alle liefde die ik voel en ervaar zo overweldigend, dat het bijna niet uit te leggen is.
Maar ik ga het toch proberen.
Van twee mannen mogen houden is prachtig. De gevoelens voor mijn lief zijn er al heel erg lang, en gaan heel erg diep. Wij zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, niet alleen door wat we voor elkaar voelen, maar ook door onze kinderen en door wat we in de loop van al die jaren met elkaar hebben meegemaakt. Natuurlijk kent onze relatie ups and downs, maar gelukkig overheersen de ups.
De gevoelens voor mijn liefvriendje zijn van recentere datum en gaan ook heel erg diep. In korte tijd zijn wij erg veel van elkaar gaan houden en voelen ons op een diepe manier met elkaar verbonden.
Mijn twee mannen zitten beiden in mijn hart, waar ze ieder, in harmonie, naast elkaar hun eigen plek hebben, wat zorgt voor een enorm geluksgevoel.
Het zorgt ook voor verwarrende gevoelens, want de balans hierin vinden is best lastig. Als ik thuis ben bij mijn gezin, heb ik natuurlijk ook contact met mijn liefvriendje, via sms, msn, mail, telefoon, dankzij cyberspace kunnen we elkaar altijd spreken. Ik moet er voor waken dat ik me daar niet al te veel in stort, al is die verleiding wel erg groot. Dat moet ik echt nog leren, die balans goed houden. Gelukkig helpt mijn lief me dat goed te bewaken, als het echt te erg wordt, word ik door hem weer even teruggefloten, en dat is goed.
Wat het voor hen betekent ? Ik spreek nu voor hen, wat ik denk dat zij erbij voelen. Mijn lief heeft er geen enkel probleem mee dat ik ook van mijn liefvriendje houd. Hij is blij voor ons en accepteert mijn secundaire relatie volledig. Hij gunt mij de wereld en neemt graag het draaiende houden van het gezin van me over als ik weg ben. Als hij het ergens niet mee eens is, zegt hij me dat, en praten we erover.
Mijn liefvriendje is graag 'de tweede', voor hem komt mijn primaire relatie op de eerste plaats, en hij past zich daar aan aan. Voor mij voelt het echter niet zo, voor mij is hij net zo belangrijk, het verschil zit 'm voor mij enkel in de tijdsverdeling; de meeste tijd ben ik bij mijn gezin, en zo vaak als kan ben ik bij hem.
Die tijdsverdeling is een lastige, natuurlijk wil je, als je zoveel van elkaar houdt, zo vaak mogelijk bij elkaar zijn. Daar maken we dus afspraken over, alles in overleg met mijn lief. Logistiek moet het natuurlijk ook allemaal kunnen. En ik houd natuurlijk rekening met de andere vriendin van mijn secundaire partner.
Gelukkig ben ik in de luxe positie dat mijn liefvriendje en ik elkaar regelmatig kunnen zien. Behalve vooruit geplande weekends is er ook ruimte voor tussentijdse afspraakjes, en daar genieten we beiden van. Mijn lief vindt dit, mits het ingepland kan worden in onze gezinsactiviteiten, geen enkel probleem.
Al met al voel ik mij een enorme geluksvogel, zoveel liefde krijgen en mogen geven, zoveel ruimte hebben om dit te mogen beleven, soms is het gewoon moeilijk te geloven dat het allemaal waar is.........
Eigenlijk is er maar een minpuntje; het poly-leven dat ik leid, dat wij leiden, is iets waar onze omgeving geen weet van heeft, ook onze kinderen niet.
En dat is moeilijk. Want het is heel vervelend om elke keer smoesjes te moeten verzinnen als ik naar mijn liefvriendje ga. 'Waar ga je heen, mama?' 'Ik ga een avondje uit met vriendin x en omdat het laat wordt, blijf ik daar slapen'. Dat soort dingen breken ons aardig op. Vandaar dat mijn lief en ik hebben besloten om het op zeer korte termijn aan de kinderen te gaan vertellen. Liegen tegen de kinderen is het laatste wat we willen, en nu dit al een tijdje wel gebeurt, willen we dat zo snel mogelijk oplossen. Want hier voelen we ons allebei echt heel naar bij.
Houden van twee mannen, zoveel liefde in je hart, zoveel liefde mogen ontvangen, zo'n geluksgevoel mogen ervaren, het is onbeschrijflijk geweldig !

Wie noemt zichzelf nu een diva ??!!

(Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Een diva is een gevierde zangeres. De term wordt gebruikt voor een vrouw met een zeer groot talent voor opera (operadiva). Het gebruik wordt uitgebreid naar theater, film of populaire muziek. De betekenis van diva ligt dicht bij prima donna.

Het woord komt uit het Italiaans, waar diva een vrouwelijke godheid aanduid. Diva is dan ook de vrouwelijke vorm van divus, dat mannelijke godheid betekent.
In het Italiaans bestaat ook de term divo, als mannelijke vorm. Deze wordt gebruikt voor een tenor zoals Enrico Caruso of Beniamino Gigli. De mannelijke vorm werd ook gebruikt door Tom Lanoye voor zijn eigen optreden in 2010.)

Diva's, wat zijn dat nou voor vrouwen ? Het lijkt me dat dat eigenlijk gewoon vrouwen zijn zoals er zovelen op deze planeet rondwandelen, maar dan hele talentvolle. Diva's zijn namelijk ook mensen. 
Je hebt werkelijk onuitstaanbare diva's, vaak zijn dat de echte grote sterren, of vrouwen die denken een grote ster te zijn. Er zijn echter ook lieve, kwetsbare diva's, vrouwen die niet echt op de voorgrond treden, maar die door hun talent en door wie ze zijn een diva genoemd mogen worden.
Wat voor diva ben ik dan ? Eentje met twee mannen, dat in ieder geval, daar zijn we al uit.
Natuurlijk ben ik helemaal geen diva, wat denk ik wel niet, maar wordt door mijn secundaire partner, mijn liefvriendje, wel zo genoemd. Nou ja, ik noem hem Ego, dus dat zegt genoeg........
Omdat ik zing, dat is mijn grote hobby, sta ik natuurlijk af en toe best wel op de voorgrond. Daarbij heb ik dan ook nog eens een heleboel mannen om me heen, tja, dan valt dat woord vanzelf. En dat heeft met talent niet zoveel te maken, helaas.
Divagedrag, heb ik dat dan ook ? Hmmmmm, nee, tenminste, ik hoop van niet zeg ! Voor de zekerheid toch maar eens polsen in mijn omgeving........
De titel van deze blog is heel bewust gekozen, want ik voel me eigenlijk wel een diva. En dat heeft helemaal niets met mijn muzikale aktiviteiten te maken. Ik bedoel maar, je zult maar in de gelukkige positie zijn dat er twee ontzettend lieve mannen van je houden, en dat jij van hen mag en kunt houden. Iedere vrouw zou zich dan een diva voelen, zeg nou zelf ! En terecht !
Ik in ieder geval wel, en dat is een ontzettend lekker gevoel, het maakt dat je vleugels krijgt, een beetje boven alles uitstijgt, maar wel met een lijntje aan de aarde verbonden blijft, want stel je voor dat je echt wegzweeft.........
De kleur rose is voor mij een echte diva-kleur, en dat terwijl ik helemaal niks met rose heb, behalve dan dat ik heerlijk vind een beetje op die rose wolk rond te zweven en door een rose bril naar mijn twee mannen te kijken. Vandaar de looks van deze blog, vond het er wel bij passen.
De diva met twee mannen blijft dus lekker een diva, want wat voelt dat goed, met haar rose gekleurde blog, een grote rose bril op de neus en zwevend op een rose wolk. En ach, eigenlijk past het ook wel heel goed bij me, diva zijn.........

Een diva met twee mannen gaat bloggen......

Bloggen, nooit gedacht dat ik dat zou doen, nooit eerder behoefte aan gehad ook. Maar nu........
Laat ik bij het begin beginnen: ik ben Katinka, 42 jaar, moeder en al 20 jaar getrouwd.
Al geruime tijd had ik de behoefte aan meer, aan een stukje 'life of my own' zeg maar, naast mijn drukke gezin. We hadden het al vaker gehad over hoe het zou zijn met een ander, met name seks met een ander, daar waren we wel nieuwsgierig naar. Maar eenmalige sekscontacten om dat te ontdekken, nee, dat wilden we niet. Dat past niet bij ons.
Na een zoektocht (die ik ben gestart) naar wat dan wel, kwamen we tot de conclusie dat er in onze relatie ruimte was voor relaties met anderen, in alle open- en eerlijkheid. Ik had al contact met iemand, met wie ik over polyamorie praatte, hij had een open relatie en naast zijn vrouw een secundaire partner, en we vonden elkaar erg leuk. Dat resulteerde in een relatie, die helaas al snel weer eindigde. Heel jammer, maar uiteindelijk was het wel de aanzet voor ons om hier mee verder te gaan. Vooral bij mij was het kwartje gevallen, dit was wat ik wilde, hier voelde ik me zo goed bij.
We gingen op zoek naar info over polyamorie, werden lid van fora, en plaatsten adds op (poly-)datingsites. Al snel had ik verschillende contacten, heel leuk allemaal, en natuurlijk erg vleiend, al die aandacht. Met een paar mannen heb ik gedate, gezellig wat gedronken, maar HIJ was er niet bij.
Tot begin juni.........toen kreeg ik wel een erg leuke reactie, schreef meteen terug en na heftig heen en weer mailen hebben we elkaar ontmoet. Dat was al erg leuk, dus nog een afspraak gepland, en vanaf dat moment was het raak.........helemaal in love........
En nu ben ik dus een diva met twee mannen........
Hoe dat alles in zijn werk is gegaan, waarom ik mezelf een diva noem, hoe mijn manlief er in staat, en wat ik allemaal meemaak en voel in mijn poly-leven, daar is deze blog dus voor bedoeld, dat ben ik van plan hier te gaan schrijven.
Reacties zijn altijd van harte welkom !!
Tot de volgende blog !