Dag '16, hallo '17 !

En weer een jaar voorbij. Ze lijken steeds sneller te gaan. Komt dat omdat ik ouder word, en de tijd tegenwoordig haast lijkt te vliegen ? Het zou kunnen. 2016 is echt voorbij gevlogen. 2017 staat voor de deur en zoals altijd kijk ik dan even terug op het bijna voorbije jaar.

Een jaar dat, zeker gedurende de eerste helft, in het teken stond van herstellen. Het ziek zijn, en de grote operatie die ik in oktober 2015 onderging, heeft er aardig ingehakt. Dat herstel, dat een periode van minimaal een jaar zou duren,  heeft inderdaad zoveel tijd gekost. En de vermoeidheid is nog niet over. Het zou zo maar kunnen dat dat niet meer weggaat. Ach ja, moe ben ik altijd al. Dat beetje extra kan er best bij. Ik heb er mijn werktijden gelukkig op mogen aanpassen, en dan is het prima te doen. Volgende maand heb ik mijn volgende controle, en die zie ik met vertrouwen tegemoet.

Het was een druk jaar.  We hebben veel en hard gewerkt. Daarentegen zijn we ook twee keer in Spanje op vakantie geweest. Dat dan weer wel. Maar als je hard werkt, kan en mag dat ook. Natuurlijk hebben we ook afgelopen jaar weer enorm genoten van de Zwarte Cross. De kaarten voor volgend jaar zijn al weer binnen. Het is en blijft echt ons feestje. Net als carnaval trouwens. We zijn lid geworden van een carnavalsvereniging, dus voor ons zal carnaval komend jaar helemaal een groot feest zijn. Nu al zin !

Het was een jaar van verlies, wat veel impact had op onze familie. Het huis van mijn liefvriendje is eindelijk verkocht en we maken plannen voor óns huis. In het nieuwe jaar zal dat allemaal vorm gaan krijgen. Er zijn voorzichtige plannen voor vakanties, en natuurlijk voor samen leuke dingen doen. Daar beginnen we in januari al mee, als we mijn liefvriendjes verjaardag en ons jubileum vieren met een lang weekend vrij. Prima vooruitzicht !

Ook voor onze kids was het een druk jaar. Derde is uitgevlogen, en woont nu samen met zijn vriend. Ze hebben het samen prima voor elkaar. Tweede heeft een nieuwe baan,  wil weer gaan studeren en is happy met zijn vriendin. Jongste is begonnen op het MBO en weet zijn talenten goed in te zetten. Sinds kort heeft ook hij verkering, erg leuk. Voor oudste komt niet alles zomaar aanwaaien, maar ze doet het super goed, met wat hulp van ons en veel liefde en steun van haar vriend. (Bonus-)zoon (van liefvriendje) is door stage lang van huis, maar gelukkig spreken we hem vaak en is zijn vriendin geregeld bij ons. Fijn dat het met allemaal zo goed gaat. We zijn hartstikke trots op ons kroost en ‘aanhang’ !

2016 is bijna ten einde. Mijn contract is weer met een jaar verlengd, dus ook in 2017 kan ik fijn iedere dag naar mijn werk. Mijn liefvriendjes huidige opdracht loopt binnenkort af, maar zoals altijd komt er daarna weer een andere leuke uitdaging. We hopen dat al onze plannen gaan lukken. Dat we allemaal gezond blijven. Dat we, met elkaar en ons gezin, leuke dingen blijven doen. Dat het een jaar vol vriendschap zal zijn. Een jaar vol liefde.
Dat wens ik niet alleen voor ons, maar  voor iedereen. (En voor alle trouwe lezers natuurlijk, ik ben erg blij dat jullie er allemaal nog steeds zijn !)

Wie is de volgende ?

Als er binnenkort een prijs wordt uitgeloofd voor diegene die binnen een jaar de meeste medisch specialisten van verschillende disciplines heeft gezien, dan maak ik grote kans te winnen. Het is weer zo ver. Ik ben weer in de medische molen beland.

Deze keer mocht ik een bezoekje brengen aan de neuroloog. Al een poos heb ik vervelende klachten, waarvan de herkomst niet duidelijk is, en mijn huisarts stuurde me dus door. Omdat klachten op neurologisch gebied nu niet bepaald makkelijk in een hokje te plaatsen zijn, moet er verder onderzoek worden gedaan. Jaaaaa, daar gaan we weer.

We beginnen komend weekend al, met een MRI-scan van mijn hoofd. Ik mag er van uit gaan dat ik hersenen heb, maar ze willen die wel graag aan de binnenkant bekijken. Later volgt nog een neuro-psychologisch onderzoek. Ik ben er dus weer even zoet mee.

Op zich ben ik natuurlijk blij dat de arts mijn klachten serieus neemt en niet afdeed met; 'u moet het wat rustiger aan doen mevrouwtje' of 'u moet niet zo stressen'. Dat had natuurlijk ook gekund.
En ik ben ook wel blij dat ik helemaal wordt nagekeken, na de ervaring van vorig jaar. Toen had ik ook ineens 'iets'. Je kunt dingen tenslotte maar beter uitsluiten.

Door mijn klachten ben ik niet in mijn hum. Al sinds mijn operatie vorig jaar is ook de fibro luidkeels aanwezig, en de vermoeidheid en pijnklachten breken me aardig op. Tel die rare neurologische dingen er bij op, en je snapt dat ik niet mijn juichende zelf ben. Op mijn werk snappen ze dat, en ik heb mijn werktijden zo aan kunnen passen, dat het allemaal goed te doen is en ik toch mijn normale aantal uren kan werken. Super fijn !

Nu moet ik dus weer wachten. Wachten op uitslagen. Het zou echt van alles kunnen zijn, en ik ga zeker niet uit van iets ernstigs. Maar toch hoor ik af en toe heel zachtjes een stemmetje. Daar probeer ik niet naar te luisteren maar,  zoals dat gaat met die stemmetjes, het zeurt aardig door. Mijn nuchterheid wint het meestal en ik ben gelukkig chronisch oost-indisch doof. Maar toch.

Gezondheid. Als die gewoon goed is, sta je er niet bij stil. Als die niet goed is, of er ontstaan medische problemen, dan realiseer je je pas dat gezondheid je grootste goed is. Gelukkig kan er van alles worden gedaan om dat grootste goed te kunnen behouden. Vorige keer is dat ook gelukt, dus het zal nu ook wel loslopen. Wordt vervolgd.

Living the good life

We hebben het goed. Enorm goed. Nog steeds zijn we belachelijk happy met elkaar. Het samenwonen bevalt prima. Onze kids doen het allemaal super goed. We hebben het druk met werk, maar we vinden ons werk allebei heel erg leuk. We doen leuke dingen met familie en lieve vrienden, en ons huis wordt steeds meer ècht van ons. Hoe goed kun je het hebben ?!

Nou, zó goed dus ! En we genieten er mateloos van. Het is heerlijk om zo van het leven te kunnen genieten. En net als overal, is er bij ons ook wel eens iets, maar over het algemeen mogen we niet mopperen. Doen we dus ook niet. Helaas is gezondheid niet vanzelfsprekend in ons gezin, maar ook daarin vinden we allemaal onze weg. En dan nog..... het kan allemaal veel en veel erger, dus klagen is niet nodig. Hoe lastig het soms ook is, we blijven positief. Dat maakt het sowieso al een stuk makkelijker.

Gezellig samen er op uit, uit eten, ergens een drankje doen. We doen het graag. En regelmatig.....
Dat is onze manier van genieten, quality tijd met z'n tweeën. Maar ook samen met de kids. In de zomervakantie hebben we met jongste, en een vriend van hem, een erg gezellige week in Spanje doorgebracht. En deze week nog hebben we met mijn oudsten en hun aanhang fanatiek meegedaan met een popquiz. In de kroeg natuurlijk, dus met een lekker biertje er bij. Dat was zo leuk ! Gaan we vast vaker doen. Want we hebben er enorm van genoten.

Op dit moment kijken mijn liefvriendje en ik enorm uit naar het weekje weg dat we recent hebben geboekt. In november vliegen we samen naar Valencia. Heerlijk dat het kan, en dat de kids oud genoeg zijn om het, met achtervang, een paar dagen zonder ons te stellen. Dol op stedentrips als we zijn, verheugen we ons op struinen door een stad die we nog niet kennen. Op samen van alles ontdekken, lekker eten en relaxt er even tussen uit. Was het maar alvast zo ver !

Living the good life. Dat doen we, en we zijn er goed in. We werken er ook hard voor, en dat zorgt er voor dat we met een tevreden en voldaan gevoel mateloos kunnen genieten. Ik ben best wel trots op ons, dat we het zo goed voor elkaar hebben. Dat we ook enorm genieten van hele simpele, kleine dingen. Dat het goed gaat met de kids. Trots, en hartstikke blij. Genieten van alles wat er is...... dat kunnen wij !

Say Yes to Apartigheid !

Apartigheid, daar houd ik wel van. Het vorige weekend was er gelukkig vol van. Al op donderdag begon onze exodus naar de heilige weilanden. Voor de zesde keer waren we op de Zwarte Cross.
En wederom hadden we een paar fantastische dagen. 

Picture this: 20.000 mensen in tentjes en caravans op een grasveld. 220.000 feestvierende bezoekers in drie dagen. Meezingen met tribute-bands. Uit je bol gaan bij geweldige optredens. Dansen in modderplassen na een pittige onweersbui. Podia vol kadootjes. Rondvliegend bier. Zwaaien naar Tante Rikie. Ludiek (straat)theater. Dansjes doen en mensen daarin meekrijgen. Lawaai op de crossbaan. Gezellig kletsen bij de tent. Op zondag om 10 uur het eerste biertje in de kerk. En vooral genieten met een grote G.

Apartigheid. Dit jaar was het het thema, maar de apartigheid was niet groter of anders dan andere jaren. Gelukkig maar. Een Zwarte Cross zonder apartigheid, dat kan niet. Eén apartigheidje was wat anders, ik heb dit jaar zelf even op het podium gestaan. Ik werd gevraagd mee te doen met een spelletje, super grappig, maar helaas, ik kreeg de foute antwoorden voorgezegd en verloor dus. Ik kreeg wel een geweldige troostprijs, een heuse Nozem-sticker en een kus van de presentator (die Chuck heette, maar niet echt, onze favoriet op de Cross is, en ook de zanger van de Memphis Maniacs, maar om dat allemaal te snappen moet je er bij geweest zijn).

We waren in goed gezelschap. Met z’n zessen hebben we enorme lol gehad, maar het was ook geen enkel probleem om dingen apart te doen. Samen op stap, of lekker je eigen ding doen en aan het eind van de dag weer samen bij de tent en gezellig napraten. Top !

Zoals altijd hebben we ook nu de inwendige mens goed verzorgd. Biertjes en cocktails, Nozems en koffie, vette hap en vers fruit, gezonde ontbijtjes en late-night-snacks, simpel hollands en exotisch, er was keuze genoeg. Van uutsmieter tot roti en van broodje gezond tot broodje schoap, alles was even heerlijk. Je blijft eten…..

Het was een geweldig feest. Een lekkende tent en regelmatig lange wachtrijen deden daar geen enkele afbreuk aan. We hebben enorm gelachen, gezongen, gekletst en gedanst. En op maandagochtend hebben we moe maar voldaan ons tentje weer afgebroken en de heilige weilanden verlaten. 

Volgend jaar gaan we zeker weer. Sterker nog, we zijn al aan het aftellen ! Nog 345 dagen….. *grinnik*

Fijne vooruitzichten

Het jaar is al weer half om. De zomer is begonnen, in ieder geval kalender-technisch. Als je naar buiten kijkt, zou je het niet zeggen. Laten we hopen dat het snel écht zomer wordt. We hebben zulke leuke dingen in het vooruitzicht, daar hoort mooi weer bij !

Binnenkort hebben we een samen een lang weekend vrij. Dan vieren we mijn verjaardag, en ons 6-jaar-samen-jubileum. We hebben een paar dagen verlof opgenomen en gaan dan leuke dingen doen. Wat precies weten we nog niet, maar een lekker zonnetje is dan erg welkom. Alles is nog mooier als de zon schijnt tenslotte !

En het is bijna zover, ons hoogtepunt van het jaar nadert met rasse schreden. Nog 24 dagen om precies te zijn. Dan mogen we weer 4 dagen enorm uit ons dak gaan op de Zwarte Cross. We hebben er zo'n zin in ! Lekker ongeremd feesten, gezellig met vrienden op sjouw, knus in ons tentje, heel veel lachen, lekker eten en drinken en natuurlijk veel goede muziek. Kan niet wachten ! Ook dan zou het erg fijn als het mooi weer is. Een buitje voor het stof is niet erg. Als zo'n storm als tijdens de vorige editie ons deze keer maar bespaard blijft !

Na de Zwarte Cross moeten we nog een paar dagen aan het werk en dan hebben we, oh zaligheid, drie weken vakantie. Twee er van brengen we lekker thuis door, en één week zoeken we voor de zekerheid de zon gewoon zelf op. We gaan met jongste (en we nemen gezellig een vriend van hem mee) genieten van zon, zee en strand in Spanje. Mooi weer gegarandeerd !

Fijne vooruitzichten ! En als we al die leuke dingen hebben meegemaakt, is het pas eind augustus. Wie weet wat voor leuks ons de rest van het jaar nog te wachten staat. Er zijn voorzichtige plannen om er in het najaar samen een weekje tussen uit te gaan, maar dat staat nog niet vast. Eerst maar eens genieten van al wat er de komende twee maanden gaat gebeuren. Dat vooruitzicht is al heerlijk genoeg ! Nu het weer nog...... *duimt*

Momentjes

Heel even samen chatten, als we beiden aan het werk zijn. In ons geval kan dat heel gemakkelijk, omdat we momenteel dezelfde werkgever hebben. Een paar lieve woorden over en weer, geven een extra sprankje aan de werkdag.

Tijdens het eten, wat bij ons altijd gepaard gaat met veel geklets en gelach, even een knipoog en een glimlach. 'Hoor je wat ze nu weer zeggen ?'. 'Gezellig hè'. 'Tjonge jonge, wat een onzin weer'. Even die blik van verstandhouding. Even connecten in alle drukte.

In het voorbijgaan even elkaar aanraken. Een snelle zoen uitwisselen. Een dikke knuffel. Even dicht bij elkaar.

Samen ergens zijn, maar ieder aan een andere kant van de ruimte. Even oogcontact maken. Langzaam naar elkaar toe bewegen. Contact houden, tussen alle anderen.

Elkaar lieve sms-jes sturen. Soms om gewoon een mededeling te doen, maar altijd met een virtuele kus en knuf.

Beiden thuis zijn, en ieder je eigen ding doen. Een 'aanrommeldagje', zoals wij dat noemen. Lekker doen waar je zin in hebt, maar wel op gezette tijden samen aan de koffie en even elkaar opzoeken voor een knuffel.

Kleine momentjes, die ons heel dierbaar zijn. Die er voor ons helemaal bij horen. Momentjes waar we niet zonder kunnen en willen. Momentjes van ons samen. Gouden momentjes.

Helemaal terug !

Ik heb van pure blijdschap mijn naaste collega’s vandaag een mailtje gestuurd. Wat daar in stond ? Nou, ongeveer dit: ‘Vanochtend om 8.00 uur heb ik me volledig hersteld gemeld, en ik ben dus weer voor de volle 26 uur aanwezig. Ik ben erg blij er weer helemaal te zijn !’. Yep, mijn ziekteverlof is ten einde !

Ik ben natuurlijk al vanaf begin januari weer aan het werk, maar dat waren maar een paar uurtjes per dag. Langzaam, heel langzaam, mocht ik opbouwen. Elke maand kwam er een uurtje bij. Twee weken geleden ‘moest’ ik nog anderhalf uur, en die heb ik in goed overleg opgesplitst. Maar vandaag was het zover, en kon ik ook de laatste drie kwartier wegstrepen. Joehoe !

Het werd ook tijd. Voor mijn gevoel duurde het allemaal veel te lang, hoewel mijn lijf dankbaar is voor de langzame opbouw. Ik had het meeste last van het feit dat ik nog steeds ‘ziek’ was voor mijn werkgever en collega’s, in de zin van ‘niet volledig inzetbaar’. Dat ik een labeltje droeg, met ‘ziek’ er op. Niemand heeft me ooit dat gevoel gegeven hoor ! Dat zit echt in mijzelf.

Voor mijn gevoel is het nu allemaal weer normaal. Ik ben uit de ziektewet, weer al mijn uren aan het werk en nu, na mijn eerste ‘volledige’ dag, heel erg moe….. Elke keer als er een uur bij kwam in de afgelopen periode, was ik dat ook. Hondsmoe.  Zo’n eerste week met een extra uur er bij zorgde er voor dat ik ’s middags vaak in een soort van coma-slaap viel als ik thuiskwam. Dat gevoel is dus niet onbekend, en niet gek. Het hoort er gewoon bij. Buiten dat, dat jaar extra vermoeidheid dat de uroloog mij voorspelde, is nog lang niet voorbij.

Maar dat maakt niets uit. Een best pittige periode is afgesloten. Ik ben hartstikke blij dat ik er weer helemaal ben, qua te werken uren dan. De rest komt vanzelf. Geduld is niet mijn sterkste kant, maar als ik bedenk dat het allemaal heel anders had kunnen lopen, stelt het allemaal niets voor. Komt ook goed !

Verlenging

De tijd gaat snel..... Mijn liefvriendje en ik wonen al weer een jaar samen. Een heel fijn jaar, vol warmte, gezelligheid, plezier, samenzijn en heel veel liefde. Ons huis is tjokvol, met nog een viertal kids thuis, en er is maar weinig tijd voor ons tweetjes, maar dat maakt niet uit. We zijn hartstikke happy !

Ons huis wordt steeds meer óns huis. Ondanks onze nogal uiteen lopende smaken, slagen we er in om langzamerhand steeds meer spullen voor het huis samen uit te kiezen. Gelukkig vinden we ook vaak dezelfde dingen mooi. Zo af en toe iets nieuws (we hebben heel recent een prachtige lamp gekocht) maakt ons huis steeds meer echt van ons samen.

Ons huis wordt langzaam aan ook leger. Komende zomer vertrekt derde om te gaan samenwonen. Vriendin van tweede, die hier ook een tijdje heeft gewoond, vertrekt volgende maand al, om op kamers te gaan. Dan zijn we nog maar met z'n vieren. Het zal weer wennen zijn ! Er gaat ook intern verhuisd worden, dus er is nog genoeg te doen de komende tijd.

We maken plannen voor de toekomst. Dromen stiekem over verhuizen. Voorlopig nog niet, maar toch..... Er over dromen mag altijd natuurlijk ! Wie weet ! Maar wat we ook gaan doen, onze plannen gaan altijd over 'sámen'. De stap om te gaan samenwonen is een hele goede geweest. We hebben het heerlijk samen en elke dag is een feestje !

Met alle liefde van de wereld leven we ons leven. We zijn gelukkig samen, hebben het in alle opzichten super fijn, de kids doen het goed en ook zij genieten erg van alle gezelligheid en de warme sfeer, en we lachen wat af met z'n allen. Een gouden formule moet je niet wijzigen, dus we hebben unaniem besloten voor de verlenging te gaan ! Wat ons betreft een heule lange verlenging !

Medische rust

Omdat er tijdens mijn eerste controle-scan een cyste was gezien in een eierstok, bracht ik gisteren een bezoekje aan de gynaecoloog. Dat was toch best even spannend. De kans dat er weer iets heel erg mis was, was klein, maar het moest wel even gecheckt worden.

Gelukkig kon ze me geruststellen. De ‘cyste’ die gezien was, was niet meer zichtbaar. Naar alle waarschijnlijkheid is er een follikel tijdens de eisprong gezien. Geen enkele reden voor ongerustheid dus, en dat was een hele opluchting. Alles functioneert nog steeds en zag er gezond uit. Fijn !

Natuurlijk krijg je, zeker op mijn leeftijd, wat last van ‘vrouwenkwaaltjes’, maar ook die waren niet ernstig. Hooguit lastig, maar er hoef moet direct iets aan gedaan te worden. De hele boel mag er van mij eigenlijk best uit hoor, maar dat is nogal een ingreep, en als die niet nodig is, wordt die ook niet gedaan. Dat snap ik ook wel. En ik zit natuurlijk ook niet echt te wachten op weer een operatie en weer een lange herstelperiode.

Ik kwakkel dus nog maar even verder. Ze kunnen wel wat kleine dingen doen om alles wat aangenamer te maken, en daar ga ik de komende tijd eens over nadenken. Ik ben allang blij dat er geen ‘enge’ dingen zijn gevonden, en dat er niets hóeft. Er is het afgelopen half jaar tenslotte al genoeg gebeurd.

Pas over een half jaar hoef ik weer bij de uroloog op controle en bij de gynaecoloog pas weer als ik daadwerkelijk behandeld wil worden voor de kleine kwaaltjes. Wat wellicht nog wel moet, is weer eens terug gaan naar de MLD-arts. Na de darminfectie van afgelopen zomer blijf ik klachten houden die naar mijn mening te fors zijn om te wijten aan PDS, iets waar ik al jaren veel last van heb. Echt rust op medisch vlak is er dus nog niet. Maar mij hoor je niet klagen !! *heel blij en opgelucht is*