Dat gevoel...

Zo af en toe bekruipt me dat gevoel. Dat gevoel dat als een grijze drab mijn hele ik dreigt te overspoelen. Dat gevoel dat tranen doet stromen. Gelukkig heb ik dat gevoel niet zo vaak, want het gaat heel goed met me en ik ben erg happy, maar als het er soms is, dan voel ik me vreselijk en begrijp ik niet waarom ik het zo voel.

Ik heb een druk, gevuld en rijk leven. Vier prachtige kids, die er altijd zijn. Mijn liefvriendje, die er, hoewel niet in mijn huis, in mijn hart altijd is, en ik ben altijd in het zijne. Een drukke baan en vrijwilligerstaken, met leuke collega's om me heen. Een hobby die ik samen met veel andere, heel leuke mensen uitoefen. Heel veel lieve vrienden en vriendinnen, met wie ik veel contact heb. Enorm veel contacten via social media, trouwe bloglezers en connecties anderszins met wie ik vaak even 'klets'. Dus waarom dan dat beklemmende en nare gevoel ?

Dat gevoel overvalt me vaak 's avonds laat, of 's nachts, als ik de slaap niet kan vatten. Dan is het er ineens. Alsof er iets vanaf het voeteneind van mijn bed naar boven kruipt, over mijn dekbed heen, en probeert me te verstikken. Een zwaar en drukkend gevoel, dat tranen maakt die massaal gaan stromen. Een gevoel dat mijn keel dichtknijpt en me naar adem doet happen. Soms bekruipt het gevoel me als ik weer eens zo heel moe ben, en veel pijn heb. Als alle energie uit me is weggestroomd en ik, tot niets meer in staat, machteloos op de bank hang. Ook dan kan het me zomaar ineens overvallen.

Misschien ken je het wel, al hoop ik van harte dat dit gevoel je volstrekt vreemd is. Dat gevoel van alleen zijn, van je zo ontzettend alleen op de wereld voelen. Dat gevoel dat je alles alleen moet doen, dat er niemand voor je is. Dat gevoel dat je je zo verdomd eenzaam laat voelen. Een gevoel dat ik voor mezelf volstrekt niet kan plaatsen, gezien alle lieve mensen en drukte in mijn leven. Maar het is er wel. Soms. Hevig. En het is een rotgevoel. Zo zwaar. Zo verdrietig. Zo heel erg alleen...