Opnieuw beginnen

Vorig jaar augustus vierde ik een feestje, een heuse #blog-up om mijn 300e blog te vieren. Het blog dat je nu leest is mijn 400e... Zo feestelijk en gezellig als het 300e verhaaltje van mijn hand was, zo vol heel andere gevoelens is dit stuk. Want wat is er veel veranderd sindsdien. Ik had toen niet kunnen bedenken dat ik ten tijde van mijn 400e blog in een scheiding verwikkeld zou zijn en me enorm veel zorgen zou maken over de toekomst. Echt niet ! Maar het is nu wel zo...

Opnieuw beginnen.Over een week of twee woon ik alleen met de kinderen, moeten we het met z'n vijven gaan doen, als gezin weer onze plek vinden. Gelukkig kan dat in ons eigen vertrouwde huis, daar ben ik heel blij mee. En we gaan het redden, daar ben ik zeker van ! We zullen even moeten wennen en er verandert  een boel, met name financieel, maar we laten ons niet uit het veld slaan. Wij komen er wel !

Opnieuw beginnen. Ik ben mijn meisjesnaam weer gaan gebruiken. Straks werk ik weer full-time (blijven jullie meeduimen voor die baan ?) en zal de overige tijd druk zijn met kids en huis. Dingen die vanzelfsprekend waren verdwijnen of worden heel anders. Een hoop veranderingen dus, die echt niet één twee drie vanzelf zullen gaan. Het zal tijd gaan kosten om alles weer een beetje op de rit te krijgen. Maar ook dat kunnen wij !

Opnieuw beginnen. Ook mijn relatie met mijn liefvriendje zal wat anders worden. We worden elkaars 'primaire partner', een term die ik liever niet gebruik maar die wel aangeeft hoe het is. Onze weekenden samen zullen anders ingevuld gaan worden. Geen grote veranderingen maar onze relatie zal er daardoor toch wat anders uit komen te zien. Daar zullen we samen onze weg in moeten vinden, maar hey, no problem, ook dat komt helemaal goed !

Opnieuw beginnen. Dit blog, dat 'Een diva met twee mannen' heet... Hoe gaat dat verder ? Want die diva blijf ik *grijns*, maar straks met één man. Ik heb daar over nagedacht en weet niet zo goed wat ik er mee aan moet. De blognaam veranderen ? Stoppen met bloggen, in ieder geval over polyamorie, want in die situatie bevind ik me niet meer ? Een nieuw blog beginnen ? Ik heb werkelijk geen idee...
Mijn blog is in de loop der tijd een beetje mijn 'kindje' geworden, dus er zomaar afscheid van nemen kan ik echt niet. Maar hoe en wat dan wel ? Pffff... Lastig ! Op dit moment niet echt prioriteit, maar wel iets wat me zo af en toe aan het denken zet... Komt tijd, komt raad ? Tuurlijk, ook dat komt wel goed.

Opnieuw beginnen... Moeilijk, maar aan de andere kant ook heel mooi. Nieuwe ontwikkelingen, nieuwe uitdagingen, nieuwe kansen. Positief denken Diva !
Het komt allemaal goed !

Op een lager pitje...

Prioriteiten... ik heb er genoeg. En die liggen momenteel niet bij het bloggen. Ik schrijf nog steeds geregeld, maar ik zou wel meer willen. Helaas, daar is momenteel niet veel tijd voor. Ik ben veel te druk met andere, belangrijkere zaken, zoals jullie zullen begrijpen. Ook niet erg, dat schrijven komt wel weer. En als ik even een half uurtje heb, zoals nu, schrijf ik graag een stukje, gewoon, om even te vertellen hoe het gaat en wat er allemaal gebeurt in mijn leventje.

Bijvoorbeeld over het fijne weekend dat ik had. Met op zaterdag een gezellig dagje Ikea met mijn jongsten en mijn moeder. Met een fijne zondag met mijn liefvriendje, die we begonnen met een muzikale aanmoediging voor een voetbalteam en vervolgden in één van onze favoriete steden, relaxt shoppend en van de zon genietend op een leuk terras.

Bijvoorbeeld over de fijne dag die ik gisteren had met mijn lieve dinnetje in het Noord-Hollandse. Jammer dat de NS niet echt meewerkte en ik heel veel tijd kwijt was met reizen (volgende keer dus gewoon met de auto !), maar dat deed niets af aan alle gezelligheid en vriendschap. Lekker samen lunchen aan zee, uitwaaien in de duinen, thuis eten met haar lieve gezin en heerlijk uitgebreid bijkletsen, we hadden een topdag !

Maar bijvoorbeeld ook over minder leuke dingen, over dat het eigenlijk niet zo lekker gaat. Dat het me vorige week even te veel is geworden. Dat het vinden van een baan niet wil lukken. Dat er nog zo heel veel geregeld moet worden. Dat ik wakker lig van de zorgen over 'hoe nu verder'. Dat mijn lijf ernstig protesteert tegen zoveel gedoe en stress. Dingen die er bij horen, dat weet ik, maar die me soms zwaar vallen. Het zal tijd kosten, maar ook dat komt goed.

Het schrijven komt dus even op een minder belangrijke plek. Ik schrijf wanneer er tijd voor is. En inspiratie natuurlijk... Maar daar ontbreekt het meestal niet aan ! *grinnik*

Onbreekbaar

De welbekende druppel die de emmer doet overlopen...
De zware sneeuwval die de takken van de bomen diep doet doorbuigen...
De bloem die als enige geknakt in de vaas staat...
De opmerkingen die keer op keer het hart breken...
De eeuwige twijfel die alles in de war blijft schoppen...
De machteloosheid die steeds weer verlamt...

En dan is het ineen écht te veel... Dan stroomt de emmer over. Dan buigen de takken tot op de grond. Dan knakt de bloem. Dan breekt je hart weer. Dan weet je het allemaal niet meer. Dan kun je geen kant meer op...

Dan ben je geknakt... heel erg verdrietig en gekwetst tot op het bot. Maar je veert terug. Je breekt niet. Dat laat je niet gebeuren. Je huilt uit, droogt je tranen, staat weer rechtop en gaat verder.

Geknakt... maar niet gebroken. Dat nooit !

 

Licht en donker

Onrust in je hoofd en hart
Niet verder kunnen met wat moet
Tijd die ernstig begint te dringen
Onzekerheid over van alles
Wakker liggen door je zorgen
Gekwetst en verdrietig zijn
De toekomst zien met bezwaard hart
Heel erg verlangen naar rust

Maar ook zo heel erg veel liefde krijgen
Steun van velen, en soms onverwachts
Geluksmomenten met de kids
Kunnen bijtanken op z'n tijd
Je hart even mogen luchten
Plannen maken voor de toekomst
Genieten van zoveel lieve mensen

Ik leef even in twee heel verschillende werelden.
In een wereld vol zorgen, verdriet en onzekerheid, maar ook in een wereld vol liefde, warmte en steun. Het is heerlijk om de 'sombere' wereld soms even te mogen verruilen voor de 'lichte' wereld. Soms gebeurt dat spontaan, en in een fractie van een seconde, soms moet ik er bewust bij stil staan om te kunnen switchen.

Feit is dat ik me gelukkig mag prijzen met die warme, liefdevolle wereld, die me regelmatig de kans geeft even te ontsnappen. Ik ben nog steeds een enorme bofkont dus !

Unos drukkos weekendos...

De olé’s, hola’s en ook nog ontelbare keren‘-os’ als toevoeging achter elk woord… het vloog ons de gehele zaterdag om de oren. Dat kon ook niet anders, we hadden een ‘Spaanse dag’… Het jaarlijkse potverteren van de carnavalsband stond weer op de agenda, en deze editie was geheel overgoten met een Spaans sausje… Tjonge, wat hebben we plezier gehad !

We werden al vroeg in de middag verwacht op het verzamelpunt, waar we onthaald werden op koffie  met heerlijke taart. Dat begon al goed. Daarna ging de dag officieel van start met een fietstocht. Een heel bijzondere tocht, helemaal in het teken van de Spaanse Inquisitie, ‘de 7 wreedheden’. Ook bijzonder was dat we per tandem gingen… Het lot bepaalde wie je mede-trapper was en na een wat wiebelig oefenrondje konden we vertrekken. 

De eerste halte, waar we na een ere-rondje door het dorp arriveerden, zorgde al meteen voor hilariteit. Die halte was namelijk de plaatselijke dansschool, waar we getrakteerd werden op een workshop salsa-dansen. Onze enthousiaste dansleraar wist ons allemaal in de juiste maat te krijgen en na een uurtje danste iedereen de basispassen van de salsa en de merengue. Mijn liefvriendje en ik kenden die basis al uit eerdere workshops, maar dat maakte niet uit. Het was hartstikke leuk !

Na een broodnodig afkoelmomentje sprongen we weer op de tandem, en gingen op weg naar de volgende stop, een cafeetje in een nabij gelegen dorp. Daar konden we met een quiz letters verdienen waarmee de naam van de volgende stop bekend werd. Hier kregen we ook een nieuwe mede-trapper toegewezen en met een lekkere koek in de hand fietsten we vrolijk verder. 

Bij die volgende stop was er even tijd om rustig uit te blazen van al dat fietsen. Het was prachtig weer, dus ons eerste officiële terrasje van dit jaar was een feit. Ook hier deden we weer een leuke quiz en kwamen er door middel van de gewonnen letters achter dat de volgende stop ook meteen de laatste was, we gingen weer terug naar het beginpunt.

Na een borreluurtje was het toen tijd voor een verrukkelijke maaltijd, allerlei heerlijke Spaanse hapjes en natuurlijk een lekker glas verse sangria verwenden onze smaakpapillen. We hebben lekker op ons gemak gegeten en toen iedereen zo’n beetje was uitgebuikt, was het tijd voor het laatste programma-onderdeel van die dag. We gingen tweeënhalf uur lang een uitgebreide muziekquiz spelen. Wat hebben we gelachen !!

Mijn liefvriendje en ik zaten samen in een tamelijk fanatiek team. Dat resulteerde in het kunnen oplossen van heel veel vragen, maar ook in luidkeels meezingen met alle liedjes die voorbijkwamen… Ook tijdens de karaoke-ronde lieten we ons niet kennen natuurlijk. Aan het eind van de avond bleek dat we ons niet voor niets zo hadden uitgesloofd, we hadden met glans gewonnen ! Schor van al het lachen en meebléren namen we na een laatste drankje afscheid, en zijn we rustig terug naar huis gewandeld.

Zondag stond ook weer in het teken van muziek, toen hadden we ’s middags, na eerst lekker lang te hebben uitgeslapen natuurlijk, repetitie met het familiebandje. Altijd leuk ! Meteen daarna moesten we weer verder naar het volgende adres, de verjaardag van de zoon van mijn liefvriendje’s beste vriend.  Ook daar was het heel gezellig en na een heerlijk glas prosecco te hebben gedronken en bijgekletst te hebben, heeft mijn liefvriendje me weer naar huis gebracht.

Een leuk weekend, maar wel heel druk. We zijn, net als vorig weekend,  constant aan het rennen en draven geweest, hebben in de auto gezeten, of lagen te slapen. Er was amper tijd voor ons tweetjes. Natuurlijk waren we de hele tijd samen, maar écht met z’n tweeën, zoals wij zo graag zijn, dat kwam er  haast niet van. Gelukkig hadden we de vrijdagavond wel voor onszelf. Toen zouden we eigenlijk ook weg moeten maar omdat mijn liefvriendje zich helemaal niet lekker voelde, moesten we daar  van afzien. Dat was erg jammer, maar de tijd die we daardoor samen hadden, was ook wel heel erg welkom…

Een luxe-probleem, dat weten wij zelf ook wel, en we mopperen ook echt niet. Maar door alle drukte en hectiek waarin we ons momenteel bevinden, snakken we naar een rustig weekend waarin niets hoeft. Volgende keer maar weer een poging wagen… Dit weekend was dan misschien niet rustig, maar wel supergezellig. En dat is ook heel wat waard, toch ?! Olé !

Besef

Beseffen dat het echt over is
... dat je dat al een tijdje wist
... dat alles anders wordt
... dat het moeilijk zal worden
... dat het ook veel rust geeft

Beseffen dat je genoeg hebt gestreden
... dat je er alles aan hebt gedaan
... dat je echt niet meer kan
... dat je sterk bent
... dat je dubbel je best moet gaan doen

Beseffen dat je voor jezelf mag opkomen
... dat je moet vechten voor je kids
... dat je best hulp mag vragen
... dat je zoveel lieverds om je heen hebt
... dat je het niet alleen hoeft te doen

Beseffen dat je heel erg boos en gekwetst bent
... dat er kwaad over je gesproken wordt
... dat je best een beetje bang bent
... dat je denkt te hebben gefaald
... dat gedane zaken geen keer nemen

Beseffen dat je liefvriendje zo zielsveel van je houdt
... dat je verlangt naar weer jezelf kunnen zijn
... dat je bent veranderd
... dat je het eigenlijk best goed doet
... dat je je ineens zo heel erg veel beseft

En dan besef je je ineens ook wat een vreemd woord het eigenlijk is, besef...

Gezocht: leuke baan...

Het wil nog niet lukken, dat vinden van een baan. En ik begin er toch wel erge haast mee te krijgen. Binnen afzienbare tijd zal ik alleen voor de kids en mezelf moeten zorgen. Het uitzicht op afhankelijk zijn van een uitkering is een vreselijk gruwelbeeld voor me. Dus solliciteer ik me suf, tot nu toe echter zonder resultaat. 

Vandaag heb ik mijn social media netwerk maar weer ingezet. Ik heb het volgende oproepje op Twitter en Facebook gezet:
Ik zoek met spoed een leuke baan #073, 32-40 uur, receptioniste/telefoniste. Wie wordt mijn nieuwe werkgever ? Gouden tips welkom !
Fijn dat er zoveel lieve mensen deze oproep retweeten en delen ! Je weet maar nooit tenslotte... De kracht van social media zou me best een handje kunnen helpen.

Intussen blijf ik zoeken naar geschikte vacatures. Ik ben niet gebonden aan mijn eigen vak, al heeft een baan als receptioniste wel mijn voorkeur. Ik moet gewoon werken ! Dus kijk ik ook naar andere functies. Wat ik zoek, is als volgt samen te vatten (zoals ook te lezen is in mijn LinkedIn-profiel):

Na een periode van deels werken en deels de zorg voor de kinderen, is het tijd om weer een stapje verder te gaan. Ik ben op zoek naar een nieuwe uitdaging !
Een leuke job dus, die aansluit bij mijn interesses, vaardigheden en karaktereigenschappen. Ik ben een echt mensenmens, heb ‘iets’ met taal, houd van cultuur en entertainment, ben zorgzaam en sociaal, kan creatief denken en snel schakelen en ben accuraat en representatief.
Ik wil graag nieuwe dingen ontdekken en me verder ontwikkelen. Daarbij denk ik aan functies als medewerkster klantenservice, receptioniste in een welzijns- of culturele instelling of redigeren van teksten. Maar ook bijvoorbeeld een job als medewerker in een bibliotheek of boekhandel zou heel goed bij me passen.
Dus ben je op zoek naar een veelzijdige, creatieve en spontane duizendpoot, schroom niet en neem contact met me op !

Zo ! Nu staat het ook hier. Want ook nu geldt: Je weet maar nooit...
Ik blijf proberen en hoop dat ik snel iets vind...
Wish me luck !!

Na het weekend...

Rustige weekends, drukke weekends, mijn liefvriendje en ik hebben ze in alle soorten en maten. Deze keer was het weer eens druk,  maar wel heel gezellig ! Een weekend met familie, een jarig neefje en nichtje, een bijzondere overnachting, prachtige gesprekken, repetitie met de familieband, een danswedstrijd, heel veel  kilometers maken, eten in hartje Amsterdam, een geweldig en ontroerend concert, een bonusnachtje samen en als klap op de vuurpijl kwam oudste weer thuis van haar avontuurlijke vakantie ! 

Je zou er haast moe van worden, als je dat zo leest. En dat allemaal in één weekend ! Maar ik ben wel blij dat ik het allemaal mee mocht maken, wat heb ik er weer van genoten !
Nu is het weer gewoon dinsdag en houden de dagelijkse dingen me weer bezig. En niet alleen dat, er is nog veel meer wat mijn aandacht vraagt. Want wat moet er nog enorm veel geregeld worden… 

Vandaag is in ieder geval niet mijn dag. Het begon gisteravond al, van pure ellende lag ik al vóór half 9 in mijn bed. Soms is het nodig om alleen te zijn. Om alles goed te overdenken. Maar ook om gewoon domweg niets te doen. Ik trok het echt even niet meer. Vanochtend startte ik ook niet goed en mijn stemming lijkt vandaag in deze ‘niet-fijn-modus’ te blijven. Soms zit alles tegen…

Komt wel weer in orde. Daar ben ik van overtuigd. Mijn positieve inslag zorgt daar wel voor. Maar ondanks terug kunnen kijken op een heerlijk weekend, lukt dat vandaag even niet. Kan gebeuren. Komt echt wel goed, als je maar aan het volgende vasthoudt:

Het zit er op !

Vanochtend heb ik afscheid genomen op het revalidatiecentrum. Het zal echt wennen zijn, niet meer bijna elke dag daar heen te hoeven. Vooral het bijna dagelijkse, fijne contact met mijn groepsgenoten zal ik erg missen. Maar we hebben vandaag telefoonnummers uitgewisseld en de eerste koffie-date staat al in de agenda. We blijven contact houden ! Gelukkig !

Zoals ik al vermeld had, moesten we vandaag ons persoonlijk terugvalpreventieplan presenteren. Best lastig. Vooral om dat op papier te krijgen. Ik heb er voor gekozen geen plan volgens voorbeeld te schrijven, maar heb het totaal anders aangepakt. Ik heb een brief aan mezelf geschreven... en wel de volgende:

Lieve Katinka,

Je hebt hard gewerkt de afgelopen weken. En met resultaat. Daar mag je best trots op zijn.
Die twaalf weken waren best pittig. Je dacht het wel even te doen maar dat was niet zo. Het viel best tegen. Qua tijd, maar ook qua intensiteit. En ook al had je soms helemaal geen zin, zag je het nut van sommige oefeningen en opdrachten niet en was je liever iets heel anders gaan doen, je hebt het wél mooi gedaan !

Nu zit het er op, en moet je het zelf gaan doen. Geen stok meer achter de deur, geen spreekwoordelijke schop onder je kont, geen peptalks en geen steun van je therapeuten en groepsgenoten meer. En daar zie je best wel tegenop.
Je hebt die aansporing en steun nodig, dat weet je maar al te goed van jezelf. Als je die niet meer hebt, weet je dat de kans dat je weer terugvalt in het oude patroon best groot is. Zoek dus die steun bij de mensen om je heen. Praat er met hen over, zodat ze er van weten en, als dat nodig zou blijken te zijn, je helpen weer op het goede pad te komen. Ze geven je met alle liefde die schop onder je kont hoor… zeker weten…

Je hebt geleerd dat je best wat liever voor jezelf mag zijn, en wat beter voor jezelf mag zorgen. Nee zeggen als anderen een beroep op je doen hoort daar ook bij. Dat is wel heel erg moeilijk voor je. Je zegt niet vaak nee, en probeert altijd wel een manier te vinden om de ander ter wille te zijn. Zelfs als het echt niet kan, probeer je nog een compromis te sluiten. Weet dat dat niet hoeft ! Je mag best nee zeggen ! Ben gewoon eerlijk tegen jezelf, en daarmee ook tegen de ander. Als die dat dan toch niet begrijpt, bedenk dan dat dat niets over jou zegt…

Van kinds af aan doe je al je best, dat geldt voor alles wat je doet. Maar voor wie doe je dat eigenlijk ? Voor jezelf ? Of toch voor de buitenwereld ? Natuurlijk wil je graag aardig gevonden worden, maar dingen doen die je eigenlijk tegenstaan of gewoon niet lukken, om een ander tevreden te stellen is niet de bedoeling. Het siert je dat je zorgzaam en behulpzaam bent, maar denk ook aan jezelf. Dat mag ! Dat moet zelfs Katinka! Als iemand iets van je vraagt en het komt je niet uit, agenda-technisch of gewoon omdat je heel moe bent en geen puf meer hebt, hou je dan gewoon aan je eigen planning, of neem je rust. Je hoeft het ook niet uit te leggen. En dat is moeilijk, maar ook heel slim…

Je wil niet meer terug naar je oude patroon Katinka. Dat patroon van alsmaar over je grenzen heen gaan, geen rust nemen, het iedereen naar de zin willen maken ten koste van jezelf, van stil blijven zitten en niets doen om zo je pijn proberen de baas te worden. Je hebt grote stappen gemaakt de laatste tijd. En dat vasthouden, dat kun je ! Ook al maak je je  zorgen en ben je best bang om straks in draf je valkuilen weer in te rennen. Weer over al je grenzen heen te gaan. Dat is ook niet zo gek. Er gaat van alles veranderen. En dan vasthouden aan wat je geleerd hebt zal best moeilijk zijn. Maar juist met al het geleerde kom je daar echt wel een heel eind mee. En mocht je toch op het randje van zo’n diepe vervelende valkuil staan, denk dan aan die geweldige meiden uit je groep, met wie je dit traject hebt doorlopen. Denk aan ........, die een heel druk leven heeft, maar die alles zo kan plannen dat ze zelfs tijd overhoudt voor leuke dingen met de kids en daardoor veel meer rust heeft gekregen. Denk aan ........, die door de dingen heel anders aan te pakken en de focus op de belangrijkere dingen in het leven te leggen het zichzelf echt makkelijker heeft gemaakt. Denk aan ........, die naast haar fysieke pijn met nog veel meer moet dealen, die net als jij ook een schop onder haar kont nodig heeft, en al een heleboel voor elkaar heeft gekregen. Denk aan ........, die heel duidelijk kan aangeven wat ze wel en niet wil, en door steeds eerlijker tegen zichzelf te zijn heel ver is gekomen. Ga als je het even niet meer weet naast haar op de bank zitten en kijk wat er voorbijkomt. En denk aan ........, die je zo tot steun is geweest, die net als jij sommige dingen hartstikke moeilijk vindt en zichzelf soms kwijt is, maar er wel helemaal voor gaat en op een bewonderenswaardige manier met haar valkuilen omgaat. Denk aan die meiden. Aan alle spiegels die ze je hebben voorgehouden, aan alles wat je van ze mocht leren en zeker ook aan alle gezelligheid en openheid, die maakten dat die twaalf weken minder zwaar waren, alleen al omdat je met hen in de groep zat.

Lieve Katinka, jij komt er wel. De komende tijd zal best zwaar worden. En je valkuilen blijven naar je lonken. Maar je bent sterk genoeg om dat te kunnen weerstaan. Deze twaalf weken hebben je nog sterker gemaakt. Dus kom je te dicht in de buurt van zo’n valkuil, denk dan aan de wijze lessen en verstandige woorden van je therapeuten, denk aan die vijf supermeiden uit je groep en dan spring je er gewoon vastberaden overheen. Je kunt het ! *

Deze brief heb ik vanochtend tijdens onze laatste bijeenkomst voorgelezen. Pfffff, dat viel nog niet mee. Vooral niet toen ik tranen zag bij de anderen...
Nadat iedereen haar eigen plan had voorgelezen zijn we lekker aan de koffie gegaan, met zelfgebakken cake, heerlijk ! Eén van mijn groepsgenoten had voor ons allemaal een kadootje, zo lief, en ik had voor ieder van hen een persoonlijk kaartje met een gelukssymbooltje meegenomen. Met dikke zoenen en knuffels hebben we daarna afscheid genomen...

Het waren twaalf pittige weken. Maar wat heb ik veel geleerd ! Nu is het aan mij. Zonder hulp verder en proberen mijn valkuilen te vermijden. Zal nog best lastig zijn. Maar zoals ik in mijn brief al schreef: Ik kan het !!

*(om privacyredenen heb ik de namen van mijn groepsgenoten weggelaten)

De laatste loodjes...

Nog een paar dagen... dan zit mijn revalidatietraject er op. Twaalf intensieve en pittige weken lang ben ik aan het werk geweest om goed te leren omgaan met mijn fibromyalgie en artrose. In die twaalf weken heb ik veel gelachen, maar ook gehuild. Ik ben vertwijfeld geweest, heb me verbaasd, heb geweldige tips gekregen, er zijn me spiegels voorgehouden en last but nog least, ik heb dit traject met vijf prachtige en ontzettend lieve meiden mogen doorlopen...

Deze week is alles voor het laatst. Morgen het laatste rondje fitness, donderdag het laatste uurtje sportgroep en vrijdag de laatste keer terugvalpreventie. Vandaag was er al een evaluatie met de fysiotherapeut. Een aantal testen die ik in de observatieperiode heb moeten doen werden nu herhaald, om te zien of er vooruitgang is geboekt. Ik mag met gepaste trots zeggen dat dat zeker het geval is. Mijn conditie is met sprongen vooruit gegaan. Het verschil met toen is 'significant', aldus mijn fysiotherapeut. Wow ! Dat is me toch maar mooi gelukt !

Ook met de ergotherapeute heb ik geëvalueerd. En ook hier waren de resultaten meer dan goed. Mijn doelen zijn niet allemaal helemaal behaald, maar er zijn wel enorme verbeteringen. Weer trots dus !
Een fijn gevoel. Die twaalf weken zijn dus heel nuttig geweest en mijn harde werken is niet voor niets geweest. Super !

Vrijdag is de allerlaatste dag. Dan worden we geacht ons persoonlijk terugvalpreventieplan te presenteren. En dat is iets waar ik een beetje over struikel. Want hoe ga ik voorkomen dat ik niet in mijn valkuilen stap ? En hoe klim ik er weer uit, als ik er toch in val ? Iedereen zal terugvallen, dat schijnt normaal te zijn. Maar hoe klauter je weer omhoog, als alle omstandigheden waarin je hebt geleerd terug te veren, ineens helemaal anders zijn ? Als alles zó anders wordt ? Ik maak me daar best zorgen over ...

Vrijdag is ook de laatste dag dat we als groep samen zijn. Ik ga die meiden echt missen ! Twaalf weken lang bijna iedere dag samen hard aan het werk, sporten, discussiëren, lachen en huilen. Grapjes maken met de therapeuten. Baaldagen hebben en elkaar oppeppen. Ik maakte deel uit van een enorm fijne groep, die ik hierna niet of in ieder geval niet zo vaak meer zal zien. Dus dat zal even vreemd zijn, na vrijdag...

Deze week heb ik nog veel te doen. Mijn persoonlijk terugvalpreventieplan moet af ! Ik weet al hoe ik het wil gaan doen. Het zit in mijn hoofd, nu nog op papier zetten. Een aardige klus. Maar wel een hele nuttige. Snel maar aan beginnen dus ! Het is zo vrijdag !