Klaar voor de start...

... af ! Nou... bijna. Want echt begonnen ben ik nog niet. Mijn revalidatie-traject gaat als het goed is over een kleine twee weken écht van start.

Dinsdag had ik een afspraak voor een psychologisch onderzoek. Dat was zo gebeurd, want het ging voornamelijk om het invullen van een aantal vragenlijsten. Gistermiddag had ik een gesprek met een psycholoog, om de scores te bespreken en in kaart te brengen wat mijn aandoening met me doet, op allerlei vlakken, en hoe gemotiveerd ik ben om aan de slag te gaan. Dat was een aardig intensief gesprek. Confronterend ook...

De psycholoog, een aardige jonge man, had heel snel door waar mijn sterke punten, maar ook mijn zwakke kanten lagen. Uit wat ik hem vertelde, stipte hij direct de juiste bijbehorende eigenschappen aan. Grappig was dat, hij 'doorzag' me helemaal. Het was dus een 'goeie'...  De scores van de vragenlijsten waren niet verrassend, die vertelden ook precies hoe ik in elkaar zit. Dat ik een doorzetter ben, en vaak over mijn grenzen ga. Dat ik graag andere mensen help, maar zelf nooit om hulp vraag. Dat ik mijn aandoening nog lang niet geaccepteerd heb, en er diep van binnen erg boos om ben. Dat ik moeite heb met 'beperkt' zijn door en rekening moeten houden met van alles, door de fibro. En dat zijn, naast een heleboel andere zaken, dus dingen waar ik aan moet werken, om goed met mijn fibro om te kunnen gaan.

De scores en het verloop van het gesprek worden komende week besproken, ik moet 'geschikt' bevonden worden voor het verdere traject, en dan kom ik als het goed is in de 'observatie' terecht. Door verschillende behandelaars ga ik dan gezien worden, en zij gaan met me aan de slag. Daarna volgt weer een teambespreking en dan komt er naar alle waarschijnlijkheid een periode van intensieve begeleiding in een groep achteraan.Al met al een heel traject dus.

Voor nu ligt het dus even stil. Ik moet wachten op de uitkomst van de teambespreking en hoor dan of ik verder kan. De psycholoog vond me 'uitermate geschikt', dus dat geeft goede hoop. Duimen maar ! Want ik wil echt heel graag aan de slag !

Weer wat verder uit de kast...

Vanmorgen had ik een koffie-afspraak met een goede vriendin. We kennen elkaar ruim dertig jaar, al vanaf de brugklas, en zijn elkaar nooit uit het oog verloren. Toch wist zij helemaal niets van mijn poly-leven...

We zaten gezellig te kletsen en op een bepaald moment kwam onze vakantie ter sprake. Ik verwachtte dat ze zou vragen met wie we nu eigenlijk op vakantie waren geweest, maar nee, toch niet. Pas later, toen ik er uitflapte dat ik in oktober nog een weekje weg zou gaan, vroeg ze met wie ik dan zou gaan...

Ik had een neutraal antwoord kunnen geven, maar dit was natuurlijk wel een mooie gelegenheid om haar te vertellen over mijn liefvriendje, over onze manier van leven. Haar eerste reactie was een wel heel verbaasde blik. Dát had ze niet verwacht. Ze had zich wel afgevraagd wie die man die ze op verjaardagen steeds bij ons zag nu eigenlijk was, maar er verder niets achter gezocht. Ik vond het leuk dat ze me vroeg hoe het zo ontstaan was, en hoe het voor de kinderen was. Zo fijn, die oprechte belangstelling, en zonder enig oordeel !

Weer wat meer openheid dus... Ik merk dat ik er zelf steeds meer voor open sta het met anderen te delen. Ik ben blij dat ik het haar heb verteld, dat ze nu weet hoe het zit. En ik vond het erg grappig dat ze zei dat ze op de eerstvolgende verjaardag waarschijnlijk wel met een wat andere blik naar mijn liefvriendje zal kijken, nu ze weet hoe het in elkaar zit ! Dat gaan we volgende week, als derde zijn verjaardag viert, dus meemaken... *grinnik*

Nog meer mijlpalen...

Het regent mijlpalen momenteel... Vandaag hadden we er weer één. Jongste is namelijk op brugklaskamp. Voor hem heel spannend, want eigenlijk had hij er niet zo veel zin in. Dit soort dingen zijn best lastig voor hem. Voor ons niet minder spannend, het is toch de jongste die voor vier dagen vertrekt. We hadden al 'ervaring' natuurlijk, met drie kids boven hem, en met het groep-8-kamp nog niet zo lang geleden, maar het is ook een mijlpaal de andere kant uit: Er gaat voor het láátst een kind op brugklaskamp...

Grappig, dat verschil tussen de eerste en de laatste. De oudste baant het pad, alles wat zij voor het eerst meemaakte, was voor ons ook nieuw en spannend, dat waren grote mijlpalen. Nu jongste in zijn oudere zus en broers voetsporen treedt, zijn het weer mijlpalen. Voor hem, omdat het voor hem 'de eerste keer' en nieuw en spannend is, maar ook voor ons, want het is in veel gevallen ook de laatste keer dat wij iets meemaken met een kind en dat is ook heel bijzonder...

Vrijdag is hij er weer. Ik hoop dat hij, ondanks zijn frisse tegenzin vanochtend, een hele leuke week heeft en lachend de tuinpoort weer binnenfietst. Dat zal ook best wel, het kampprogramma zag er veelbelovend uit en ik ken hem, uiteindelijk vindt hij het toch hartstikke leuk !

Een relaxt weekend

Zoals ik in mijn vorig blog al schreef, hadden mijn liefvriendje en ik niet echt plannen voor het weekend, en waren we van plan het lekker rustig aan te doen. Nou, dat is gelukt !

Omdat ik momenteel helemaal niet fit ben, en mijn medicijnen erg nodig heb, had ik al besloten deze keer niet zelf te gaan rijden. Van sommige medicatie word ik erg suf en dat is nogal gevaarlijk als je een eind moet rijden. Mijn liefvriendje had aangeboden me na zijn werk op te komen halen, maar dat leek me nogal omslachtig. Dan zou hij wel heel ver moeten omrijden. Na even brainstormen met mezelf bedacht ik dat ik het om kon draaien, ik kon ook hem op gaan halen, op zijn werkadres. En dan met de trein ! Best te doen en nog gezellig ook !

Na een voorspoedige reis was ik ruim op tijd op de plaats van bestemming. Mijn liefvriendje werkt vlak bij het station, en eenmaal bij hem was hij al klaar met z'n werk en zijn we in de auto gestapt om samen naar huis te gaan. Ons weekend was begonnen !

Snel wat boodschappen gedaan, nog sneller gekookt, samen lekker gegeten en toen gingen we lekker lui onderuit op de bank. Daar waren we alle twee wel aan toe, na een drukke week. Onder het genot van een kop koffie hebben we wat rondgezapt, tot we een leuke film tegenkwamen. (Ik zou films meenemen, maar was die in de haast dus vergeten…*kuch*). Altijd fijn, je weekend beginnen met een lui avondje film kijken ! Moe als we allebei waren, hebben we het niet echt heel laat gemaakt, we lagen, voor onze doen, al best vroeg lekker knus in ons bed…

Zaterdagochtend zijn we de dag net zo lui begonnen, als we de avond ervoor zijn geëindigd. We hebben heerlijk uitgeslapen en mijn liefvriendje zorgde voor een lekker ontbijtje. Op bed natuurlijk, dat spreekt vanzelf ! Omdat we onszelf een beetje kennen, besloten we om toch maar iets te gaan ondernemen die dag. Anders zouden we waarschijnlijk de hele dag in bed liggen… Ook niet erg, maar om dat nu het héle weekend te doen…

We ontdekten dat er in de leukste stad van West-Brabant van alles te doen was. Nu houden wij toch wel van stadten, dus de beslissing om daarheen te gaan was zo gemaakt. Na nog een uurtje relaxen en lui zijn (of waren het er twee ?) en uitgebreid douchen, was het al ruim middag vóór we eindelijk vertrokken. Het was uitermate gezellig in de stad, want op alle straathoeken stonden smartlappenkoren te zingen. Mijn liefvriendje en ik zijn allebei voorzien van een flinke dosis ‘baggerkennis’ (kennis en weetjes waar je eigenlijk niks aan hebt, maar die wel altijd paraat zijn, zoals bijvoorbeeld oubollige songteksten), dus we zongen zowat alle tranentrekkers helemaal mee…

Na afloop van het evenement was er nog een samenzang op de Markt, die we in de stromende regen (gelukkig zaten we droog, onder een luifel) hebben gadegeslagen en waarbij we natuurlijk onze gouden keeltjes ook weer flink aan het werk hebben gezet... Intussen hadden we ook besloten lekker uit eten te gaan. Aan de overkant was een leuke Mexicaans restaurant waar we heerlijk hebben gegeten. Wat wel grappig was, was dat we allebei een ander gerecht hadden besteld, dat door de serveerster verwisseld bleek te zijn. En uilig als wij kunnen zijn, hadden we allebei al de helft van het gerecht van de ander op, voordat we doorkregen dat er iets niet klopte…Wij kunnen dat ! Gelukkig waren ze allebei even lekker !! *proest*

Na een werkelijk zalig toetje (met véél alcohol...) zijn we nog even koffie gaan doen in dat leuke café, dat dezelfde naam draagt als één van mijn katten... En toen hielden we het voor gezien, hebben nog even wat boodschappen gedaan en zijn toen snel naar huis gegaan, om onze avond wederom lui onderuit op de bank te vervolgen. Na verschillende televie-zenders te hebben bekeken, ons te hebben verbaasd over werkelijk belachelijke programma’s en de conclusie dat er niet echt iets leuks om tv was, zijn we redelijk op tijd naar bed gegaan. En toch was het weer schandalig laat toen we uiteindelijk het licht uitknipten…

Zondag is uitslaapdag, toch ? Bij ons wel in ieder geval ! Het ontbijt op bed was dus eigenlijk meer brunch op bed, maar ach, wat zou dat ? Voor deze dag hadden we wel plannen. We zouden verder gaan met schilderen, ik was vorige week boven begonnen aan de kozijnen, en die zouden we eigenlijk afmaken. Eigenlijk… want al snel nadat we de laatste boterhammetjes verorberd hadden besloot mijn liefvriendje dat dat 'm niet ging worden… Tja, breng daar maar eens iets tegenin… Ik was net iets te lui om hem op andere gedachten te brengen, dus we hebben een groot deel van de dag lekker in bed doorgebracht. Bij het tweede kopje koffie ontdekten we een geweldig programma op tv… Je gelooft het niet, maar we hebben samen naar een registratie van een theatershow van Piet Piraat liggen kijken… Dat kunnen wij ook ! We hebben werkelijk in een deuk gelegen, wat een humor ! (Hoe was die uitdrukking ook weer... Hoe ouder, hoe gekker, of zoiets ?)...

Halverwege de middag zijn we opgestaan, hebben wat lekkere hapjes verzameld en ons op de bank geïnstalleerd. Heel lang geleden zijn we eens aan een goede film begonnen, die we toen niet hebben afgekeken. Daar was dit een mooi moment voor ! Toen de (inderdaad prachtige) film was afgelopen, is mijn liefvriendje alvast gaan opruimen en ben ik gaan koken. Na een lekkere maaltijd zijn we gaan douchen en onze spullen gaan inpakken. Nog even knuffelen en nakletsen en toen was het tijd om te vertrekken. Mijn liefvriendje bracht me thuis, en is toen doorgereden naar zijn ‘buitenhuis’.

Een heerlijk relaxt en rustig weekend hadden we. Het fijne is dat we ons zo volkomen op ons gemak voelen bij elkaar dat het eigenlijk niet uitmaakt wat we doen. Of we nu uitgaan of thuis blijven, we hebben het toch wel fijn. Samen met anderen gezellige dingen doen of gewoon lekker met z’n tweeën, met niemand om ons heen, en niet gestoord door wie of wat dan ook, het maakt niet uit, wij hebben het altijd heerlijk samen. En dat voelt goed !

(De komende tijd hebben we wel weer wat aktievere dingen gepland hoor ! Zo gaan we volgende week stappen met vrienden, dan gaat het er een stuk minder rustig aan toe !)

Gewoon even niks

Bijna weekend... heerlijk, na best een pittig weekje. Jongste voor het eerst naar de middelbare school, derde begonnen in het eindexamenjaar, oudste en tweede bezig met hun toekomst, lief weer aan het werk en druk met kijken naar nieuwe mogelijkheden, ikzelf niet fit, maar wel druk in huis en ook wel een beetje zoekende, al weet ik niet precies naar wat... Ik kan wel een paar rustige dagen gebruiken !

Vanmiddag begint mijn weekend, dat ik ga doorbrengen met mijn liefvriendje. We hebben nog helemaal geen plannen gemaakt om iets te gaan ondernemen, en zoals het er nu naar uitziet, houden we dat ook zo. Ik voorzie een rustig weekend thuis, samen languit op de bank, films kijken, lang uitslapen, pas eten wanneer we trek hebben, in huis rondrommelen, misschien nog een paar uurtjes klussen, alleen de deur uit voor wat boodschappen, verder niets bijzonders, behalve rustig samen zijn (en da's op zich al heel bijzonder natuurlijk !). Heerlijk, een paar dagen helemaal niks. Ik kijk er enorm naar uit !

Even wennen...

De afgelopen week was een week van wennen. Wennen voor jongste, die voor het eerst naar de middelbare school ging. Met toch wel een bang hartje is hij afgelopen dinsdagochtend vertrokken. De fietsroute, best een flinke afstand, had hij al geoefend met mijn lief, maar voor de zekerheid is zijn grote broer de eerste ochtend met hem meegefietst. Daar ging hij dan, een in mijn ogen nog klein manneke (maar dat zeg ik niet hardop), met een enorme rugzak, op de fiets de poort uit, een nieuwe fase in. Mijn lief en ik zwaaiden hem uit en ik weet eigenlijk niet wie het spannender vond, hij of wij…

Na twee introductie-dagen, die hij ‘best leuk’ vond, begon vandaag het echte werk, de eerste officiële lesdag was aangebroken. Gisteravond hadden we samen zijn tas ingepakt. Omdat dingen als plannen en overzicht houden heel moeilijk voor hem zijn, zit hij op een school waar hij veel ondersteuning en begeleiding krijgt. Zo heeft hij een speciale agenda, door school ontwikkeld en verstrekt, en een organisatiemap, waarin precies staat wat hij voor elk vak mee moet nemen, richtlijnen met betrekking tot bijvoorbeeld huiswerk maken en met duidelijke uitleg wat te doen of juist te laten in diverse situaties.

Om het hem zo gemakkelijk mogelijk te maken, heb ik een systeem bedacht, dat het overzien van al die verschillende boeken en schriften een stuk eenvoudiger maakt. Hij wilde zwart kaftpapier (de stoere periode is duidelijk aangebroken…) en ik heb door middel van gekleurde etiketten elk vak een eigen kleur gegeven. Nederlands bijvoorbeeld is geel. Gele stickers op de rug en voorkant van boek en schrift en het werkboek in een map met een brede gele rand. Zo kan hij in één oogopslag zien welke spullen bij welk vak horen,
wel zo makkelijk bij het inpakken van zijn tas. Heel simpel, maar voor hem heel prettig.

Hij ging onzeker weg, dinsdagochtend, en die onzekerheid zal nog wel even blijven, maar ik weet zeker dat hij snel zijn draai zal vinden op zijn nieuwe school. Het is wennen, aan lokaalwisselingen, veel verschillende docenten en tussen de middag op school lunchen. Maar hij zit in een klas met maar 15 leerlingen, heeft twee mentoren en krijgt alle begeleiding die hij nodig heeft. Hij gaf al aan dat er leuke kinderen in zijn klas zaten en dat ze al ‘best lol’ met elkaar hadden gehad. Dat komt dus wel goed. Nu moet alleen mams nog wennen…

Soulmates

Als er een lijn is tussen twee mensen
die onzichtbaar er altijd is
Waar ze zich ook bevinden
naast of juist ver uit elkaar
Die verbinding is er
op elk moment van elke dag
In het holst van de nacht
zelfs in diepe slaap en dromen

Als er een lijn is tussen twee mensen
die steeds steviger wordt
Zo sterk is als een staalkabel
niet te breken, door niets of niemand
Ze voelen elke trilling, elke beweging
Die ander is er altijd, waar ze zelf ook zijn
En gaat het één van hen niet goed
dan voelt de ander dat direct

Als er een lijn is tussen twee mensen
die heel kostbaar en bijzonder is
Bijna onwerkelijk, bijna eng
Op hetzelfde tijdstip bellen
's Nachts wakker op hetzelfde uur
Elkaar altijd kunnen voelen
Weten hoe het met de ander gaat
Geen woorden nodig, alleen gevoel

Als er een lijn is tussen twee mensen
die bijna zichtbaar is voor hen zelf
Altijd voelbaar, altijd daar
Een connectie die zo sterk is
dat afstand en tijd geen rol spelen
Elk gevoel, elke lach of traan
de ander voelt het, weet het, droomt het
Als er zo'n lijn is tussen twee mensen...

Dan zijn ze Soulmates... net als jij en ik...

Lekker lezen !

Nu de temperatuur tropisch hoogtepunten heeft bereikt, en ik toch te moe ben om iets anders te doen, ben ik eindelijk weer toegekomen aan mijn boeken. Ik ben dol op lezen, maar meestal komt het er niet van om me te verdiepen in een goed boek. Zo jammer, want wat is er nu fijner dan onderuit te zakken en je mee te laten slepen door een mooi of spannend verhaal ?

Ik ben een echte boekenwurm. Als een boek me boeit, hoor ik niets of niemand om me heen. De telefoon kan tien keer gaan, de kids kunnen van alles roepen, ik hoor het echt niet. Ik kan ook enorm genieten van boeken kopen. Heerlijk, ongestoord in een boekhandel rondsnuffelen, op zoek naar nieuwe schatten. Vaak weet ik al welk boek ik graag zou willen, maar net zo vaak kom ik met iets heel anders thuis. Helaas verdwijnt zo'n nieuw boek vaak voor onbepaalde tijd in de boekenkast omdat de tijd ontbreekt er aan te beginnen.

Ik wil ook graag een écht boek in handen hebben. Lezen van een scherm vind ik maar niks. Geef mij maar een dikke pil in handen, en bladzijden die je gewoon met je handen om moet slaan. Ik ben ook heel zuinig op mijn boeken. Als ik een boek uit heb, kun je er niet aan zien dat het gelezen is. Daarom leen ik mijn boeken ook niet uit. Niet iedereen is namelijk zo voorzichtig en het lijkt me vreselijk om een boek helemaal verkreukeld terug te krijgen. Ik weet het, het is een tic...

Lezen is heerlijk, maar dan wel graag een goed boek. Het liefst literatuur, Nederlands of vertaald, dat maakt niet zo veel uit, en ik lees ook in het Engels, als het kwalitatief maar goed is. Met het schaamrood op de kaken moet ik bekennen dat ook ik me heb laten overhalen om de hype '50 Tinten Grijs' te lezen, maar dat is dus niet wat ik versta onder een goed boek. Tjonge, wat een dun verhaal, en zó slecht geschreven. Telkens een herhaling van scenes, kromme zinnen, op iedere bladzijde vier keer dezelfde uitdrukking (ik kan geen 'innerlijke godin' meer zíen...bleeegh), na zestien keer in één hoofdstuk weet je als lezer wel dat de hoofdpersoon onmenselijk knap is en de termen 'onderbewuste' en 'pas-gen***kt-haar' (ja sorry, maar dat zet een net meisje niet in haar blog, *grijns*) vliegen je drie dikke boeken lang om de oren, pfffff. Het voordeel van zulke boeken is wel dat je er drie in drie dagen uit kunt lezen, prima voor dë vakantie dus. Ik kan me voorstellen dat, alleen al omdat er veel meer seks in voorkwam dan in een gemiddeld boek, veel mensen dit een leuke serie vonden, maar ik vond het niks. Hoeft ook niet he, zoveel mensen, zoveel zinnen tenslotte.

Voor mij dus graag een goed literair werk van een goede schrijver en ik ben helemaal gelukkig. En nu heb ik er de tijd voor. Dus ik ga weer even snuffelen in mijn boekenkast, waar nog tig ongelezen juweeltjes staan, zoek mijn lekkere stoel in de schaduw weer op en duik onder het genot van een koel drankje weer in een goed verhaal. Mij zie of hoor je voorlopig niet !

Dipje

Het wil even niet... ik ben zo moe, alles doet pijn en het lijkt of mijn lichaam er volledig de brui aan gegeven heeft. Kudtfibro...

Na onze vakantie voelde ik het eigenlijk al aankomen. Ik was zo ontzettend moe, de pijn was met extra pijnstillers nog steeds even heftig en ik was een emotioneel wrak. Om alles moest ik huilen, ook als er leuke dingen gebeurden zaten de tranen hoog en mijn hoofd zat weer volledig in de pieker- en denkmodus. Het ging dus al niet lekker. Tel daar een dagje klussen bij mijn liefvriendje bij op, en voila... Diva is uitgeschakeld.

Dat klussen was best leuk om te doen (waarbij ik graag wil vermelden hoe trots ik op mijn liefvriendje ben, hij ging een enge hoge steiger op om de buitenboel te schilderen, terwijl hij enorme hoogtevrees heeft...), en het was ook echt niet zwaar. Ik bedoel, schilderen is fysiek nou ook weer niet zo heel inspannend. Dat dacht ik tenminste... maar mijn lijf dacht daar echt anders over. Het ging helemaal mis. Zo mis dat ik alleen maar wilde liggen en een leuke afspraak moest afzeggen, dat ging gewoon te veel worden. En daar baal ik dus van... niet zomaar kunnen doen wat je wil doen, omdat je een aandoening hebt die er soms voor zorgt dat je gewoon niets meer kunt. En ik ben echt niet flauw of kleinzerig, maar nu... pffff...

Een flinke dip heb ik dus... maar ja, het is niet anders. Ik doe maar rustig aan dit weekend, gelukkig hoeft er niets en kan ik gewoon onderuit als dat nodig is. Na een uurtje stadten met de twee jongsten vanochtend is dat ook best even nodig nu. Met dit mooie weer ook geen straf, dus ik ga zo lekker buiten zitten met een goed boek.  Mijn lief verraste me daarnet met een heerlijke, comfortabele tuinstoel, zo één waar ik zonder pijn gewoon goed in kan zitten, met een verstelbare rugleuning en een lekker dik kussen. Wat een verwennerij...

Ik hoop dat het snel weer beter gaat. Want als ik ergens een hekel aan heb is het wel aan niet kunnen doen wat je wil. Hier moet ik natuurlijk een leermomentje in zien, me heel goed realiseren dat ik moet luisteren naar mijn lichaam, dat ik niet alles tegelijk moet willen doen en keuzes zal moeten maken om het allemaal in balans te houden. Ik weet het, maar eigenwijs als ik ben gaat dat vandaag dus even niet lukken... Komt wel weer goed !

Afkicken

Maandagochtend, de kids hebben nog een weekje vakantie, toch maar vroeg uit de veren, want anders kom ik nooit meer in een 'normaal' ritme. Ik laat de gebeurtenissen van de afgelopen tijd nog een keer de revue passeren en schiet weer helemaal vol...

Het was heftig, de afgelopen periode. Een tijd met hele leuke dingen, maar ook minder prettige zaken. Thuis een heleboel hectiek, onrust en situaties waar je niet in wil zitten. Hard aan het werk met mezelf, zowel mentaal als fysiek. De rust weer gevonden, dacht ik, maar niets blijkt minder waar. Een heel fijne verjaardag. Een fantastisch weekend Zwarte Cross. Mijn lijf dat niet mee wil werken. Toen met z'n allen op vakantie, heel spannend, en meer dan geweldig geslaagd. Een #blogup die heel erg gezellig was. En tussendoor allerlei regeldingen die moesten gebeuren, en het gewone leven gaat ook altijd gewoon door...Best veel, eigenlijk... En als je dan net als ik altijd maar doorgaat en de dingen die je meemaakt niet verwerkt, maar achter een deurtje stopt, tja, dan stroom je op een bepaald moment toch wel een beetje over.

Zaterdagavond gebeurde dat. Ik was bij mijn liefvriendje (die middag had hij opgetreden met zijn band en ik was een hele trotse toeschouwer) en de avond hebben we rustig thuis doorgebracht. Een heel fijne avond, heel knus met z'n tweeën, lekker nagepraat over de vakantie en ineens gingen bij mij de sluizen open... De tranen bleven maar komen en waarom ?? Ik had werkelijk geen idee... Achteraf herken ik het wel. Ik kan heel erg opgaan in de dingen die ik doe en meemaak. Later komt er dan altijd een moment dat ik heel emotioneel word, dan komen alle vreugde en blijdschap, maar ook alle verdriet en pijn, met een grote golf naar buiten. Dan moet ik onbedaarlijk huilen, en weet eigenlijk niet waarom. Zo'n moment moet het geweest zijn. Een soort van heftig afkicken van alles... Gelukkig was ik in de armen van mijn liefvriendje en mocht het gewoon gebeuren...

Nu is het leven van alledag weer begonnen. Ik geniet intens na van de #blogup van gisteren, en voel de brok alweer in mijn keel. Dat wordt vast nog een potje janken vandaag... Daarbij komt dat mijn liefvriendje en ik het gisteravond allebei even erg moeilijk hadden. We zijn ruim een week intensief samen geweest, 24 uur per dag in elkaars nabijheid, we hebben het enorm fijn gehad en gisteravond kwam daar een eind aan. Natuurlijk zien wij elkaar heel vaak, en komende week gaan we gezellig samen een dagje klussen, maar het afscheid nemen viel ons gisteravond zwaar. Ik denk dat die brok die nu in mijn keel zit daar ook wel mee te maken heeft. Van het zo lang samen zijn moet ik echt afkicken (en mijn liefvriendje ook)...

Deze week hebben de kinderen nog vrij, is mijn lief ook nog gezellig een paar dagen thuis en nemen we de tijd om weer een normaal levensritme te vinden. En ga ik afkicken... van alles wat ik de afgelopen tijd heb meegemaakt én van zo lang samenzijn met mijn liefvriendje. Dat zal nog niet meevallen... Maar hé, komt goed schatje ! *gaat zo even wat tranen laten stromen en dan weer vrolijk verder*

Een geweldig leuke #blogup !

Geslaagd ! Zo mag je de #blogup van gisteren zeker wel noemen. Een heerlijke middag was het, ik heb mateloos genoten !

Op een leuke plek in mijn eigen dorp druppelden de gasten één voor één binnen. Ik vond het best een beetje spannend, want een aantal kende ik alleen virtueel, via Twitter, Facebook en reacties op mijn blog. Maar gelukkig, ik herkende iedereen meteen… *kijkt opgelucht*. Zó leuk om hen eindelijk eens te ontmoeten !!

En wat ben ik verwend ! Ik leek wel jarig ! Zulke lieve kadootjes heb ik gekregen. Maar het mooiste kado was toch echt wel de aanwezigheid van al die prachtige mensen. Het is hartverwarmend dat zoveel mensen je blog lezen, met genoegen meekijken in je leven en als je dan je 300^e blog gaat vieren, dat graag samen met je komen doen.

Het was erg gezellig. Iedereen kletste met elkaar, de sfeer was ongedwongen en met een lekker drankje in het warme zonnetje was het goed toeven op het terras.  Mijn mannen vonden dat ik moest speechen, nou, als ik ergens niet goed in ben, is het dat wel, pffff. Natuurlijk heb ik, op mijn eigen manier, toch wel een paar woordjes gesproken, ik laat me tenslotte niet zomaar kennen, maar laat mij maar schrijven hoor ! De bloemen en lieve woorden van mijn mannen na mijn ‘speech’ raakten me erg, het is niet niks als je lief en liefvriendje je zo en plein public vertellen dat ze zo ontzettend trots op je zijn…

Het was heerlijk om  ook zoveel bekende lieverds weer te zien en voor de aagjes, leuke man was er ook… *grijns*… Samen met zijn vrouw en hun polyliefdes speciaal in de polymobiel naar het feestje gekomen (ik heb écht helemaal in een deuk gelegen !)…

Lieve allemaal, heel hartelijk bedankt voor een fantastische middag ! Het is fijn om te weten dat zoveel mensen je schrijfsels graag lezen. Ik schrijf lekker verder, en hoop dat jullie mee blijven lezen. Dus op naar het volgende jubileumblog, want zo’n leuk feestje wil ik heel graag nog eens met jullie vieren !!

Jubileum-blog: Een bijzondere vakantie

Waaraan kun je je 300e blog nu beter wijden dan aan je wel heel bijzondere en geweldig goed geslaagde vakantie ? Precies ! Ik zou het ook niet weten…

Wat een heerlijke week hebben we achter de rug. Met dertien in een enorm groot huis, op een leuke plek in de Belgische Ardennen. Dertien totaal verschillende, te gekke en hele lieve mensen, die, als je er over nadenkt, door een toch wel aparte situatie, met elkaar op vakantie zijn gegaan. En wat voor vakantie ! Het was een feestje !

Samen met mijn gezin ben ik op vrijdag 3 augustus op weg gegaan. Omdat wij  met zeven zijn, pasten we niet met z’n allen in één auto, ook al niet gezien de hoeveelheid bagage en boodschappen die mee moest, dus mijn lief en ik zijn ieder in onze eigen auto, beide in het gezelschap van een paar kids, op weg gegaan. Het was niet eens zo’n heel lange rit, maar met de nodige files onderweg ben je toch al snel een paar uur zoet.

Bij aankomst vielen onze monden al open van verbazing, wát een groot huis ! Het was veel groter als op de foto’s, en van binnen was het helemaal enorm ruim. Een enorme woonkamer, met daarin een poolbiljart (er ging direct al gejuich op), een electronisch dartbord (hoe dat werkte ontdekten we pas halverwege de week…), lekkere banken, een houtkachel, een enorme tafel met stoelen en veel ramen. Daarnaast een gigantische keuken, met een enorm fornuis met giga oven (dat wilde ik echt wel mee naar huis nemen), twee vaatwassers, veel werkruimte, twee koelkasten (één voor eten, één voor drank, die verdeling was snel gemaakt), en weer een enorme tafel. Serviesgoed stond strategisch en gemakkelijk voor het grijpen in open kasten, ook deze ruimte was helemaal af.

Toen we de slaapkamers gingen inspecteren, werden we nog enthousiaster. Er waren maar liefst tien slaapkamers, sommige met tweepersoonsbedden, sommigen met stapelbedden, en een groot aantal had een eigen badkamer ! Tel daarbij een enorme spelletjesruimte met tafeltennistafel en tafelvoetbalspel bij op, alsmede een heuse sauna, een wasruimte en nog diverse losse douches en toiletten en je snapt onze grote ogen en opengevallen monden. Het huis had ook nog een hele grote tuin, een gezellig terras, een grote vaste barbeque en zelfs paardenstallen ! Wow ! De alleraardigste eigenaar gaf ons een uitgebreide rondleiding, waarbij ik goed moest opletten om alles wat hij zei mee te krijgen, want mijn Frans is helaas niet meer helemaal wat het geweest is…

We zijn snel uit gaan pakken en het huis verder gaan verkennen. De kinderen hadden al snel een kamer gekozen en voor we het wisten hadden we boodschappen gedaan en stond mijn lief te koken in de megagrote keuken. We waren nog steeds maar met zeven. Mijn liefvriendje en zijn kinderen zouden pas de volgende dag aankomen. Natuurlijk had ik hem al enthousiast gebeld om te vertellen wat hen allemaal te wachten stond.

Toen zij er de volgende dag ook waren, waren we compleet. Na wat kleine wijzigingen in de kamerindeling kon de vakantie écht beginnen. Met z’n drietjes hebben we boodschappen gedaan, en die avond heb ik voor dertien personen staan koken. Wat heerlijk, zo’n groot fornuis ! Terwijl de anderen een helpende hand toestaken bij het dekken van de grote tafel, lekker door het huis heen banjerden, spelletjes deden of gewoon met een boek op de bank hingen, stond ik helemaal te genieten boven mijn pannen. Het gezamenlijk eten was enorm gezellig. Met dertien aan zo’n grote tafel, kletsen en lachen, elkaar plagen en uitdagen, lekker eten en drinken, je zou er zo maar aan wennen...

Dat deed het dan ook snel. Het klikte enorm goed tussen de kinderen onderling. Op de kennismakingsmiddag die we eerder hadden was dat al duidelijk, maar één middagje is toch iets anders dan een hele week samen in één huis. Mijn lief, liefvriendje en ik vonden het dan ook best wel spannend, want hoe zou het gaan ? Die spanning vooraf bleek totaal niet nodig. Alle kids konden gewoon goed met elkaar opschieten. Toen we dat zagen, viel alle spanning weg en hebben we alleen nog maar genoten.

Om elke dag hier te beschrijven gaat te ver, maar ik geef graag highlights en bijzondere vermeldingen:
♦ samen eten, elke avond met dertien aan de grote tafel
♦ fanatieke potjes biljarten, en de kids maar lachen om mijn gestuntel
♦ om de beurt koken, waarbij de lekkerste dingen op tafel kwamen, van Hollandse pot tot pizza,  van pannenkoeken tot ‘kouritsa’ (kip op z’n russisch)
♦ ontelbare potjes Kolonisten van Catan, waarbij sommigen wel heel erg graag wilden winnen
♦ lekker hangen rond de houtkachel, heel gezellig maar ook wel heel warm
♦ heerlijke gebakken ‘oefs’ van liefvriendje’s oudste zoon (voor de leek: eieren heten sinds deze week ‘oefs’…)
♦ liefdevolle kopjes koffie, door iedereen voor iedereen vers gezet
♦ mijn mannen samen op pad voor een mooie rit door de omgeving
♦ de oudste kids samen op pad om goedkoop sigaretten en drank te scoren… (deden wij dat vroeger ook ?)
♦ een middagje shoppen, en alle dames kwamen met nieuwe laarzen thuis
♦ ‘wie ben ik’ spelen, en er maar niet achter komen wie, wat of waar je was
♦ een dagje uit met z’n allen, en melig op de foto met kabouter Plop
♦ hilarische drankspelletjes, waarbij ik me afvraag wie er nu meer plezier had, de kids die het speelden, of wij die er naar keken
♦  met de hele club zo’n drankspelletje spelen, maar dan zonder alcohol…, zodat ook de jongsten mee konden doen. Gelukkig zonder alcohol… We zouden zó dronken zijn geworden… Ook hierin blonken we dus niet uit…
♦ een nieuw ‘proost’ ritueel, dat helaas hier niet te beschrijven is, maar zó leuk is en voor ons onvergetelijk
♦ ‘bier-pongen’, een wel heel aparte vorm van tafeltennis spelen, en de meiden bleven maar winnen
♦ een dagje ‘vriendje uitbuiten’ door de meiden, na weer een gewonnen potje bier-pongen kregen de dames aardbeien met chocolade en slagroom als ontbijt en werden de hele dag op hun wenken bediend, dat hadden ze goed voor elkaar (ik heb mijn mannen nog lief aangekeken, maar helaas… *grijns*)
♦ we zijn allemaal ontelbaar vaak op de foto gezet door derde, die de hele week zijn camera in de aanslag had, prachtige herinneringen blijven zo tastbaar
♦ enorme hoeveelheden boodschappen doen, de plaatselijke bevolking keek toch wel vreemd naar onze winkelkar met 16 pizza’s, 5 liter ijs, 6 stokbroden, 48 blikjes bier, 3 bussen slagroom en 16 liter cola…
♦ samen kijken naar de Olympische Spelen en juichen voor ‘onze’ jongens en meiden
♦ prachtige stukjes in het ‘vakantie-schrift’ dat ik had meegenomen, iedereen heeft hier zulke leuke dingen in geschreven, heerlijk om telkens na te lezen
♦ de openheid en inzet van onze kinderen was hartverwarmend, ze hebben allemaal, stuk voor stuk, zo enorm hun best gedaan om de vakantie tot een succes te maken, en dat is hen zo goed gelukt, we zijn apetrots op hen allemaal !
♦ het gevoel een soort van ‘italiaanse mama’ te zijn, met 10 kinderen om je heen die allemaal op hun eigen wijze een beroep op je doen, een meer dan heerlijk gevoel
♦ hechte banden zien ontstaan tussen de kinderen onderling, soms onverwacht, maar prachtig om te zien
♦ iedereen deed zijn graag eigen ding, maar we waren wel heel erg samen
♦ op de laatste avond uit eten gaan in een klein italiaans restaurantje, waar het eten lekker, goedkoop en in grote porties was, de borden steeds weer van eigenaar wisselden en we kinderliedjes hebben zitten zingen
♦ als afsluiting na vertrek uit het huis een dagje zwemmen, ik ben nog nooit zo vaak kopje onder geweest…
♦ voor de laatste keer samen eten, bij McDonalds natuurlijk, waar wij drietjes bedankjes en applaus kregen van onze kinderen, ik hield het dus echt niet droog…
♦ van alle kids, zonder uitzondering, te horen krijgen dat ze volgend jaar weer zo op vakantie willen
♦ een hele week samen met zoveel lieve, speciale en bijzondere mensen,waar je zoveel van houdt,  hoe rijk kun je zijn…

Ik kan nog veel en veel meer vertellen, maar dit is echt zo’n geval van ‘je had er bij moeten zijn’. Het is heel moeilijk te beschrijven wat we samen hebben beleefd, omdat het gevoel wat er bij hoort, eigenlijk onbeschrijflijk is. Het was een bijzondere week, heel intensief, maar vooral warm en gezellig. Ik heb intens genoten van alles en iedereen. Het afscheid nemen gisteren viel me best zwaar…Maar het zit erop, en heel happy en met een innig tevreden gevoel kijk ik terug op een fantastische week. 

Het gewone leven is al weer begonnen, met stapels wasgoed en een heleboel op te ruimen. Vandaag breng ik de dag door met mijn liefvriendje, die vanmiddag een optreden heeft, en morgen is het dan eindelijk zover, dan is de #blogup ! Er zijn last-minute nog meer aanmeldingen binnengekomen, en ik heb er mega zin in ! Mijn 300^e blog is in ieder geval een feit, die heb je net gelezen, en morgen gaan we dat heuglijke feit gezellig vieren ! Yes !

Eindelijk op vakantie !

Het is bijna zo ver... we gaan met z'n allen op vakantie ! De voorbereidingen zijn bijna klaar, de kids lopen te stuiteren, de laatste dingen moeten nog even worden geregeld en dan mogen we ! We hebben er onwijs veel zin in ! De kinderen hebben al allerlei leuke dingen die we samen kunnen gaan doen verzonnen, de basisboodschappen zijn gehaald (bier, cola en chips *grijns*) en de routeplanner staat ingesteld.

Het wordt vast een heel leuke en heel bijzondere week. Een unieke week wordt het zeker, want wie mag er nu met haar eigen gezin, én haar liefvriendje, én zijn kinderen een weekje op vakantie ? Zo'n bofferd als ik, zo zijn er vast niet veel. Dankbaar en blij ben ik, dat het allemaal kan en mag.

We gaan er van genieten. Hopelijk zit het weer ook een beetje mee, want het huis waarin we gaan verblijven heeft ook nog eens een enorme tuin én een meer in de buurt. Maar ook bij regen is er genoeg te doen, want Risk en De Kolonisten van Catan behoren ook tot onze bagage...

Ik hoop over een week een lang en vrolijk blog (het 300e !!) te kunnen schrijven over onze vakantie. Weet eigenlijk wel zeker dat dat gaat lukken... Komt het toch nog goed uit, dat 300e blog, en dan meteen daarna de #blogup, volgende week zondag... Geen slechte timing, al zeg ik het zelf... Maar first things first, nu eerst op vakantie, en mateloos genieten !