Alle symptomen wezen op zweepslag, als was het wel heel raar om daarmee wakker te worden. Trombose ? Nee hoor. Geen symptomen die dáár op wezen. Maar helaas. Dat is het dus wel.
Toen mijn been en voet alsmaar dikker werden en de pijn ging uitstralen naar zowel mijn voet als naar mijn gehele bovenbeen, heb ik toch de huisarts maar weer gebeld. Die stuurde me met spoed door naar het ziekenhuis voor een echo en jawel, daar zag men twee stolsels. Eén in de knieholte, en één net daarboven. Trombose dus. Inwendig heb ik even hartgrondig zitten vloeken.....
Op naar de internist dus. Omdat ik binnen afzienbare tijd onder het mes moet, wijkt de behandeling iets af. Geen controle door de trombosedienst maar door de internist. Geen tabletten, maar dagelijks zelf spuiten. En als klap op de vuurpijl moet ik de komende twee jaar (!) een vreselijk onhandige en oerlelijke, totaal niet-sexy steunkous dragen..... Ik geloof dat ik dat nog het lastigst vind, wat een verschrikkelijk onding !
Maar alles voor de goede zaak. Dus ik doe trouw wat me opgedragen is. Dat spuiten is peanuts en kost me geen enkele moeite. Daar wen ik heel snel aan. Trombose is natuurlijk niet geheel ongevaarlijk, en dat zit me wel een beetje dwars. Plus het feit dat er geopereerd gaat worden. Dat gaat niet lekker samen met bloedverdunners. Maar daar zullen de heren en dames doktoren vast ook wel iets op weten.
We leggen het er weer bij op de stapel. Ik hoop wel dat het hier bij blijft. Het is wel even genoeg zo. Maar we blijven positief en gaan vrolijk verder. Komt helemaal goed !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten