k. Dipje

Ik ben altijd erg positief ingesteld. Ook nu ik ziek ben. Maar desondanks zit ik even in een dip. Al een paar dagen voel ik me onrustig, heel erg moe, af en toe een tikje somber en een beetje emotioneel. Dat dat nu zo is, maakt dat ik me een enorme aanstelster voel. Want er is geen zwart doem-scenario, ik heb eigenlijk nergens last van en alles komt goed. Waarom voel ik me dan zo belabberd ?

Dit is echt niks voor mij. En ik doe ook van alles om van dat gevoel af te komen. Het weg lachen bijvoorbeeld. Maar ja, daar trappen de meeste mensen om mij heen deze keer niet in. Ik weet ook wel dat dat niet slim is, dat ik er best aan mag toegeven. Zoals iemand al zei: 'je hoeft je niet te verontschuldigen dat je in een dip zit, en zo laat zien dat het allemaal véél is. Het is ook véél.' Weet ik. Maar daar naar handelen en accepteren dat je dan niet altijd je stralende zelf bent, is iets anders.

Vanochtend hadden we er op het werk nog over. (Mijn collega's houden me goed in de gaten en zorgen dat ik, eigenwijs als ik ben, niet over mijn grenzen heen ga, zó lief.....). Misschien komt het wel omdat alles zo onzeker is. Nog niets staat vast. De feiten liggen er, maar hoe en wat het te verhelpen, is nog onduidelijk. En daar heb ik erg veel last van. Gelukkig is dat nu, as you read, wat minder. Ken je het gezegde 'als je het over de duivel hebt, trap je 'm op zijn staart' ? Dat blijkt (figuurlijk gelukkig !) aardig te kloppen.

Zojuist werd ik gebeld door het ziekenhuis in België. Over drie weken kan ik terecht. Hè hè. Toch een soort van opluchting voel ik nu. Er gaat iets gebeuren ! Voorlopig alleen nog maar een consult, om de mogelijkheden te bespreken, maar ik vind het al een hele stap voorwaarts. Misschien dat mijn dipje minder wordt en verdwijnt, nu het allemaal wat concreter is. Ik hoop het maar, want ik vind er echt helemaal niks aan ! Maar zoals met alles, geldt gelukkig ook hier: 'Komt goed !'. Dáár heb ik gelukkig nog steeds alle vertrouwen in !