Hoewel ik momenteel niet poly leef, ben ik nog steeds lid
van diverse poly-gerelateerde sites. In de tijd dat ik twee relaties had, heb
ik hier erg veel aan gehad. Buiten dat zijn er daar een aantal lieve vrienden
en bekenden die ik, niet alleen persoonlijk maar ook virtueel, heel graag wil
blijven ontmoeten.
De laatste tijd lees ik vaak dat mensen worstelen met het al
dan niet open zijn naar de buitenwereld over hun manier van leven. Iets waar
niet alleen poly’s tegen aan lopen, denk ik. Iedereen die buiten het door
cultuur, opgelegde normen en het maatschappelijk bepaalde gebaande pad loopt,
zal dit herkennen. Ook voor mij was dit destijds een lastig punt. Wat zeg je
wel en wat niet ? En nog lastiger, tegen wie ben je open of houd je juist je
mond stijf dicht ?
De kinderen wisten het al vrij snel. Het voelde zo verkeerd
om tegen hen te liegen over mijn where-abouts. In het prille begin van mijn
relatie met mijn liefvriendje (nu mijn enige partner), voerde ik nog wel eens
ver weg wonende vriendinnen op als ik een nachtje weg was, maar wat vond ik dat
vreselijk. Al heel vlug zijn zij op de
hoogte gesteld en dat namen ze toen verrassend gemakkelijk op. Natuurlijk zijn
er ook perioden geweest dat ze het moeilijk vonden, maar het feit dat ik er
eerlijk over kon zijn, maakte het minder lastig en voelde goed.
Mijn familie volgde heel snel daarna. Ik wilde niet dat de
kids moesten liegen tegen oma of hun ooms en tantes, als die zouden vragen waar
ik was, op een moment dat ik met mijn liefvriendje op stap was. Er was niet
direct begrip, maar ik werd ook niet veroordeeld. En voor mij was het fijn om
er met iemand over te kunnen praten.
Dat kon ik al met een goede vriendin, die het vanaf het
eerste moment wist. Waar het hart van vol is, loopt de mond van over, dus ik
kletste met haar heel vaak over al mijn ‘avonturen’. Om mijn verhaal kwijt te
kunnen, ben ik toen ook gaan bloggen. Anoniem, dat wel. Maar voor mij was een
geweldige uitlaatklep. En mijn blogs werden veel gelezen, wat een erg leuke bijkomstigheid
was.
Langzaam aan vertelde ik steeds meer mensen in mijn omgeving
dat ik twee relaties had. De één wat sneller dan de ander, maar op een bepaald
moment wisten alle voor mij belangrijke mensen hoe de vork in de steel zat. Dat
voelde als een bevrijding. Gewoon kunnen vertellen waar je met wie was, en hoe
leuk dat was, zonder daar geheimzinnig over te hoeven doen was heerlijk. Mijn
liefvriendje kwam vaak bij ons over de vloer en hoorde er voor mijn omgeving
helemaal bij. Na mijn scheiding zijn hij en ik samen verder gegaan en dat was
voor iedereen de normaalste zaak van de wereld.
Wat ik wel grappig vind, is dat ik nu we monogaam leven,
heel erg open ben over mijn ‘poly-tijd’. Mijn collega’s wisten bijvoorbeeld
praktisch direct nadat ik in mijn nieuwe job was gestart, dat die ‘nieuwe’ man
in mijn leven er al heel lang, en ver voor mijn scheiding was. Zo terughoudend
als ik soms was toen het allemaal speelde, zo open kan ik er nu over zijn.
Misschien is dat omdat ik destijds toch bang was veroordeeld te worden, of op
zijn minst niet begrepen. Nu kan me dat niets meer schelen. Ik ben wie ik ben,
en ik leef zoals ik wil leven !
Ik heb veel respect voor mensen die er direct heel open over
zijn, juist omdat ik er toen best bang voor was. De keuze om ‘uit de kast’ te
komen vind ik een dappere. In onze samenleving wordt dat wat ‘afwijkt’ nu
eenmaal niet snel geaccepteerd. Net zoveel respect heb ik voor hen dat dat niet
doen, om wat voor reden dan ook. Door mijn eigen angst, snap ik óók waarom
iemand het voor zich houdt. Of je de kastdeur nu dicht laat of open zet, leef
zoals je wil en geniet !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten