Ik weet nog dat ik op de eerste trede wilde stappen, maar ineens, holderdebolder, was ik beneden. Ik had gewoon de hele trap overgeslagen. Met een bons kwam ik onder aan de trap op mijn achterwerk terecht. Gelukkig kan dat tegen een stootje... De mannen lagen nog te slapen en schrokken zich een ongeluk, en even stonden ze allemaal wat verbouwereerd te kijken. En ik ? Ik was te geschrokken om ook maar iets te denken. Ik wist niet eens hoe ik overeind moest komen, want jemig, wat deed alles pijn !
Met hulp ben ik overeind gekomen en heb voorzichtig de schade opgenomen. Eén ontvelde enkel, inclusief opgerekte enkelband, één pijnlijke elleboog, of liever gezegd een hele arm, een pijnlijke hand, twee dikke bulten op mijn hoofd, meteen al twee enorme blauwe plekken op m'n kont en één heel pijnlijke rug. Dat viel nog mee dus. Dacht ik.
Eenmaal een beetje bijgekomen ben ik heeeeel voorzichtig naar beneden gegaan. Eerst maar eens een kopje thee. Zo'n val heeft wel impact, ik zat aardig te trillen. Hier en daar begonnen steeds meer plekken pijn te doen en mijn arm begon ook al aardig te kleuren. Die dag heb ik maar thuisgewerkt. Ik strompelde als een oud vrouwtje door het huis, dus naar kantoor gaan was geen goed idee.
Gelukkig had ik vrijdag een dagje vrij, en die dag heb ik deels liggend, zittend en hangend voor de tv doorgebracht. Toen deed echt álles zeer. Au ! Het weekend stond in het teken van de kerstboom, en dit jaar heb ik voor het eerst niet zelf de lampjes er in gedaan. Het ging gewoon niet. Gelukkig was mijn liefvriendje zo lief om de honneurs waar te nemen en heeft jongste met de rest geholpen. Het avondje theater op zaterdag was super leuk, maar als je niet lekker kunt zitten is het toch minder.
Zondag had ik een afspraak. In mijn functie als vrijwilliger zou ik mee gaan helpen bij een presentatie en een kerstactie. Gelukkig hoefde ik daarbij niet te sjouwen, ik kon het heel rustig aan doen, dus ik ben gewoon gegaan. Maar 's avonds moest ik boeten voor het toch van alles willen doen... Tjonge. Wat had ik een pijn. Vooral in mijn rug. Het leek met de minuut erger te worden.
Verstandig als ik ben ben ik dus vanochtend maar even naar de huisarts gegaan. Die schrok van de blauwe plekken. Nou ja, blauw, op sommige plekken vertoon ik alle kleuren van de regenboog, andere zijn bijna zwart. Maar dat geneest wel weer. Mijn rug baarde me meer zorgen. Gelukkig kon de huisarts me geruststellen, er was niets gebroken. Door de klap waren niet alleen mijn onderste ribben gekneusd, maar ook de hele borstwand en het borstbeen. Geen wonder dat het zo'n pijn deed !
Omdat ik fibromyalgie heb, vangen mijn spieren niets op. Daardoor is het allemaal extra pijnlijk en zal het genezingsproces langer duren. En door die val verergeren de fibro-klachten. Tuurlijk. Kan er ook nog wel bij. Rusten en niets forceren is nu de boodschap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten