Een week na de operatie. Ik voel me in de eerste plaats
opgelucht en ben heel blij dat dat wat er in mijn nier zat, nu weg is. De
operatie, die ruim drie uur heeft geduurd, is volgens de arts zwaarder en
complexer geweest dan we hadden gedacht, maar de cyste is in zijn geheel
verwijderd, en dat was waar we voor gingen. Super !
Het waren pittige dagen, die dagen na de operatie in het
ziekenhuis. Toen ik wakker werd uit de narcose had ik enorm veel pijn. Ruim vier
uur heb ik op recovery doorgebracht en daar flinke hoeveelheden morfine
gekregen. Helaas hielp het allemaal niet echt. Onderweg terug naar mijn kamer
werd ik ook nog spuugmisselijk en wist ik even van ellende niet waar ik het
moest zoeken. Voor mijn liefste en vooral voor jongste, die al een halve dag in
mijn kamer op me aan het wachten waren, waren mijn kennelijk inwitte gezicht en
alle slangen en draden geen prettige aanblik. Het was dan ook goed dat zij
samen even op pad gingen, zodat ik een beetje bij mijn positieven kon komen.
Zo’n net-geopereerd-dag is altijd vervelend. Je hebt pijn,
bent naar en hondsmoe van de narcose en kunt geen prettige houding vinden. Die
eerste nacht was het ergst. Niet kunnen slapen, zelfs ademen doet pijn en niets
helpt. Blegh. Ook de tweede dag was afzien. Het eerste slokje water wekte weer
misselijkheid op en voor de eerste keer eventjes uit bed was echt niet leuk.
Maar ook die horde was genomen, en vandaar uit kon het alleen maar beter gaan.
Uiteindelijk heb ik tot en met woensdagavond in het
ziekenhuis gelegen. Mijn liefste kwam elke dag naar me toe, en zat daarvoor
uren in de auto. Omdat je ver van huis in het ziekenhuis ligt, krijg je niet
veel bezoek maar gelukkig viel er op zondag een stapeltje kids gezellig binnen
en werd ik op maandag opgevrolijkt door onze kleine neefjes. Heel fijn waren
alle app-jes, sms-jes en Facebookberichtjes. Ik voel me gezegend met zoveel
blijken van belangstelling, medeleven en steun.
Nu ben ik al weer een paar dagen thuis. Omdat ik nog niet
mobiel ben en door de pijn (er zit een grote wond in mijn nier, en mijn hele
rechterkant is gekneusd) echt niet in mijn eigen bed op de tweede verdieping
kan liggen, staat er een ziekenhuisbed in de woonkamer. Gisteren had ik een
enorm slechte dag, maar vandaag gaat het gelukkig al weer een stuk beter.
Slapen is een probleem, alleen maar op je rug liggen is lastig en sinds de
narcose kan ik gewoon niet meer in slaap komen. Afgelopen nacht heb ik voor het
éérst weer een klein beetje geslapen. Hopelijk gaat dat vanaf nu ook steeds
beter.
Het klinkt allemaal wat zeurderig, bedenk ik, nu ik het
bovenstaande even snel teruglees. Maar zo bedoel ik het niet. Ik ben enorm blij
dat ik geopereerd ben, en dat het, na herstel, allemaal klaar is. Het is me
gewoon een beetje tegengevallen. De pijn, het niet mobiel zijn, maar ook de
fibro die direct na de ingreep heftig de kop op stak, waardoor het ongemak
alleen maar groter werd. Het is gewoon niets voor mij om niet mijn gang te
kunnen gaan. Overgave is niet mijn grootste talent…..
Over een paar weken is het leed geleden. Dan is hopelijk de
pijn helemaal weg en ben ik weer gewoon mobiel. De vermoeidheid waarvoor ik
gewaarschuwd ben, die kenmerkend schijnt te zijn na een nieroperatie, zal nog
wel een flinke poos blijven maar die kan ik wel handelen. Die is er altijd al.
De opluchting dat ‘het’ wég is, overheerst alle ongemak. En wat ik altijd al
gezegd heb, blijf ik zeggen: ‘Komthelemaalgoed’ !!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten