k. Aftellen

Een gewone zondagavond. We zitten op de bank, met een stukje zelf gebakken appeltaart en de laptops op schoot. Mijn liefvriendje wil een wedstrijd van zijn favoriete American Football-club kijken, welke live via internet te zien is. Ik heb zin om te schrijven. Een drankje bij de hand, alle kids zijn vanavond uithuizig. Het is stil in huis, op het draaien van de wasmachine na.

Vanmiddag zijn we lekker samen de stad in gegaan. Dat doen we vaker, maar vandaag hadden we een doel. Ik móest gaan shoppen. Nu is dat niet bepaald een straf, maar het was leuker geweest als we gewoon zonder doel winkels af hadden kunnen gaan. De zaken die ik moest kopen heb ik eind van deze week hard nodig. Onder andere nachtkleding, sloffen en nieuw ondergoed was wat er aan het eind van de middag mee naar huis ging. Niet bepaald indrukwekkende aankopen, maar ik moest ze wél hebben.

Aanstaande vrijdag is het namelijk zo ver. Dan word ik geopereerd. Donderdagmiddag word ik al in het ziekenhuis verwacht voor de opname. Alle vandaag gekochte spulletjes gaan dan mee in mijn tas.
Ik ben aan het aftellen. Natuurlijk vind ik het spannend. Maar ik ben niet bang. Ik zie de operatie met vertrouwen tegemoet. Het is mijn eerste operatie onder volledige narcose, dát vind ik wel ietwat eng, maar ook daar heb ik alle vertrouwen in. 

De komende dagen ben ik lekker vrij. Het oorspronkelijke plan was wat anders, ik zou gewoon werken en pas één dag voor opname vrij nemen. Gelukkig is dat, mede dankzij mijn lieve collega’s, herzien en was afgelopen vrijdag mijn voorlopig laatste werkdag. Met heel veel goede wensen en dikke knuffels ben ik uitgezwaaid. Ze willen me voorlopig niet terug zien…… maar dat is lief bedoeld. Ze kennen me, en zijn bang dat ik veel te snel weer aan de slag ga. Ik heb echter besloten om dat deze keer niet te doen, en echt de tijd te nemen om te herstellen.

Drie vrije dagen heb ik nu voor de boeg. Morgen ga ik een dagje uit met jongste, die nu herfstvakantie heeft. We gaan gezellig samen naar de dierentuin. Altijd leuk ! Dinsdag is kapper-dag, het is weer nodig, en de komende tijd komt het er niet van. En met netjes geknipt en vers witblond haar het ziekenhuis in is wel zo prettig. Woensdag is er tijd om thuis nog wat puntjes op de i te zetten en me rustig voor te bereiden op wat komen gaat.

 Aftellen dus. Het komt snel dichterbij. Gelukkig maar. Dat wat er in mijn nier zit moet er uit. Als alles goed gaat houd ik bijna een hele nier over, en heb ik maar weinig functieverlies. Wel zo prettig, omdat ik nog steeds van plan ben om honderd te worden. Met twee nieren is die kans veel groter. Dus daar gaan we voor. Op naar de operatie. Op naar herstel. Maar nu eerst aftellen. Nog vier nachtjes…..