Even terug kijken.....

De week van de terugblik is weer begonnen. Blogs met overdenkingen te over, maar toch voel ik me geroepen om ook terug te kijken op het afgelopen jaar. Er is nogal wat gebeurd tenslotte..... Gelukkig ook hele leuke dingen !

Het gaan samenwonen met mijn liefvriendje was één van de hoogtepunten. Na een relatie van bijna vijf jaar durfden we het prima aan. Vanaf april wonen we samen en elke dag weer ben ik blij dat we die stap hebben gezet. We hebben het heerlijk samen, en ook met de kids gaat het prima. De sfeer in huis is warm, relaxt, gezellig en vol humor. We nemen samen alle zorg en verantwoordelijkheid voor ons huishouden en dat voelt erg prettig. Ik geniet elke dag enorm van ons samen zijn.

We hebben veel leuke dingen gedaan, dit jaar. Natuurlijk gingen we weer naar de Zwarte Cross, en ondanks de storm en schade aan de tent was het weer één groot feest. De kaartjes voor het komend jaar zijn ook al weer binnen ! Samen met enkele kids gingen we lekker een weekje op vakantie. Samen kochten we voor mij een nieuwe auto. We werden zelfs collega's, hoe leuk is dat ! Het was een jaar vol gezelligheid, fijne contacten met lieve vrienden en het samen gewoon heerlijk hebben.

Minder leuke dingen waren er natuurlijk ook. Zo bestaat mijn band sinds een half jaar niet meer, en dat heeft me veel pijn gedaan. Volgend jaar hoop ik weer een leuke club muzikanten te vinden, want wat mis ik het zingen en musiceren ! Ziekte zorgde (en zorgt nog steeds) voor veel onrust en onzekerheid in mijn familie. En toen werd ik zelf ziek..... De darminfectie waarmee ik in de zomer in het ziekenhuis werd opgenomen was niet zo erg. De nierkanker die door de onderzoeken ontdekt werd wel......

Er volgden spannende weken. De noodzakelijke operatie ging gelukkig goed en hoewel mijn herstel nog lang niet volledig is, ben ik op de goede weg. Hopelijk blijft het hierbij, maar dat zal de tijd moeten leren. Komende jaren blijf ik onder controle en dat is een veilig idee. Raar, hoe je leven ineens zo op zijn kop kan staan. De wereld stopt dan echt heel even met draaien.....
Gelukkig zijn we nogal nuchter en doortastend, en draaide de boel al snel weer gewoon door. Het was een periode die echt niet leuk was, maar we zijn er samen prima door heen gekomen. Kunnen wij !

Vol vertrouwen gaan we het nieuwe jaar in. Samen op weg naar een liefdevol en gelukkig 2016. Een jaar dat hopelijk vooral gezond zal zijn ! Daar gaan we voor !

Vanuit mijn hart wens ik iedereen een fantastisch nieuw jaar, vol liefde, warmte, vriendschap, geluk en bovenal, gezondheid ! Cheers ! ♡

De mooiste dagen van het jaar ?

In de aanloop naar Kerst, als de dagen kort zijn en de avonden lang en knus, krijg ik altijd de neiging om te gaan peinzen. Nu ben ik sowieso wel een denker, maar het is net of de sfeer die de maand december oproept, nog meer tot denken aanzet. Ik denk dat iedereen in deze tijd wel terug kijkt op het afgelopen jaar, maar zo ver ben ik eigenlijk nog niet eens.

Dat peinzen heeft (ook al ruim vóór december) te maken met dingen in de familie, mijn eigen ziekte en herstel, zaken omtrent de kinderen, maar dit jaar ook heel erg met wat er speelt in de wereld. Er wordt continu zoveel leed, angst en pijn via het nieuws (en soms ook privé, heel dichtbij je) over ons allen uitgestort, dat je je bijna schuldig voelt om uit te kijken naar, voor jou vanzelfsprekende, warme en liefdevolle feestdagen. Al die mensen op de vlucht. Al die mensen die hun geliefden en bezittingen moesten achterlaten en nergens welkom zijn. Al die terreur. Al dat geweld. Al die haat. En zoveel pijn..... Worden het voor hen ook mooie dagen ? Ik betwijfel het.....

En als ik dan lekker warm in mijn knusse huis zit, uitkijkend naar Kerstmis, met meer dan genoeg te eten, alles wat mijn hartje begeert en vooral iedereen van wie ik hou om me heen, bedenk ik me hoe gelukkig ik mezelf mag prijzen. Het grote contrast met hen die het veel minder goed hebben, dichtbij of ver weg, maakt dat ik me zoals altijd verheug op de feestdagen, maar me ook bijna schuldig voel, dat we het zo goed hebben.

Vorig jaar heb ik (elders) hier al een stuk over geschreven. Toen viel me op dat er in de aanloop naar Kerst zoveel goede-doelen-acties zijn, en dat we dan met z'n allen ineens zo gul en meelevend zijn, terwijl er vaak op andere momenten heel anders over wordt gedacht, en geoordeeld. Heeft dat met Kerst te maken, willen we dan alleen juist met Kerst dat anderen het ook goed hebben ? En de rest van het jaar dan ? Ook nu denk ik daar weer over na.

Natuurlijk kun je niet toveren, en zorgen dat al die mensen het net als jij, goed en fijn hebben. Kon dat maar ! Simsalabim, en wég verdriet, oorlog en pijn. Wishful thinking.....
Maar er even bij stil staan, dat de komende feestdagen lang niet voor iedereen de mooiste dagen van het jaar zijn, kan wel. Een warm hart en begrip hebben voor hen voor wie de feestdagen moeilijk of onmogelijk zijn is een kleine moeite. En daadwerkelijk iets doen als dat kan, is natuurlijk nog mooier.

Lieve mensen, denk aan elkaar, leef met elkaar mee, begrijp elkaar, help elkaar, hou van elkaar. Liefde maakt alle dagen een beetje mooier. Oók de Kerstdagen.

k. Mixed feelings

Bijna vijf weken na de operatie. Vlak voor de operatie riep ik stoer dat ik na een week of vier, hooguit vijf, wel weer aan het werk zou zijn. Ik zou dan volledig hersteld en fit weer lekker aan de slag gaan. Nou….. niet dus….. Ik zou graag willen, maar ik denk niet dat het al kan….. Daarbij mág het niet eens !

Vanochtend had ik een afspraak met de bedrijfsarts. Zij vond het nog veel te vroeg om überhaupt aan werken te dénken. Want ‘het is ál vijf weken geleden’ vond zij ‘het is pás vijf weken geleden’. De hele maand december ben ik dus nog thuis, want pas in januari mag ik langzaam beginnen met opbouwen. Die vier à vijf weken die ik zelf had bedacht worden er dus zomaar acht of negen ! Pfffff…..

Mijn gevoel hierover is heel dubbel. Ik mis mijn werk en mijn collega’s, en zou graag weer aan de slag gaan. Aan de andere kant voel ik me nog steeds niet goed en ben zo moe dat ik, zelfs terwijl ik niets hoef, de dag al amper door kom. De wil is er, het vermogen nog niet. En nu ontbreekt dus ook de toestemming. 

Ik had me van te voren ook voorgenomen het deze keer anders aan te pakken dan ik altijd doe. Normaal ben ik iemand die als het half kan, drie keer gaat. In deze omstandigheden wist ik dat dat niet slim zou zijn, dit moest ik echt serieus nemen, en dus de tijd geven. En dat ga ik ook doen. Ik ga braaf doen wat alle artsen, en nu dus ook de bedrijfsarts, zeggen. Verstandig zijn, ik kan het wel !

Toch voelt het als spijbelen, als mijn collega’s in de steek laten. Ik weet dat zij dat zeker niet zo zien, en dat is heel fijn. De support en steun die ik van hen allemaal krijg, is meer dan geweldig. Iedereen is zo lief en begripvol. Ik krijg alle tijd. Juist daarom voelt het misschien wel zo voor mij. Dat gevoel zit bij mij, en daar zal ik iets mee moeten. Maar met pijn in mijn hart heb ik hen net laten weten dat ik er dus voorlopig nog niet ben…..

k. Nog meer geduld.....

Drie weken na de operatie. Lichamelijk begin ik een beetje op te krabbelen. De pijn is gelukkig aardig minder, maar de vermoeidheid is enorm. Sinds gisteren is mijn antibiotica-kuur klaar (ik mocht beslist géén blaasontsteking krijgen} en dat zal de misselijkheid die er nog steeds was, hopelijk stoppen. Ik doe het heel rustig aan, kan ook niet veel anders en hobbel nog steeds een beetje als een oud vrouwtje door het huis. Geduld is het toverwoord, het is niet anders en ik doe mijn best om mezelf dat geduld en de tijd die het fysiek herstel kost, toe te staan.

Al vanaf het moment dat ik hoorde dat ik ziek was, heb ik geen moment getwijfeld aan een goede afloop. Natuurlijk had ik soms, ’s nachts, als niemand het zag, echt wel eens een moeilijk moment, maar over het algemeen ben ik al die tijd opgewekt en heel positief geweest. Ik had ook niet echt reden om bij de pakken neer te gaan zitten, er was tenslotte geen inktzwart scenario. Nu pas, nu alles achter de rug is, de operatie is geslaagd en alles is weg, merk ik dat het hele verhaal ernstig begint te landen bij me…..

Sinds een paar dagen beleef ik in mijn hoofd de hele periode opnieuw. Het slecht-nieuws-gesprek met de arts, het nadenken over welke operatie, het gesprek met de uroloog in België, de opname in het ziekenhuis aldaar, de operatie zelf en de dagen daar na, het spookt allemaal rond in mijn gedachten. Ik ben me er terdege van bewust dat ik enorm veel geluk heb gehad dat het is ontdekt, én goed verholpen kon worden, maar nu pas gonzen er in mijn hoofd allerlei andere gedachten rond, en voel ik me emotioneel en mentaal ‘wiebelig’.

Wat als….. ? Een vraag die nu pas geregeld bij me op komt. Een beetje mosterd na de maaltijd, en vreemd dat ik me dat nu pas bedenk. Natuurlijk realiseerde ik me wel dat ik kanker had/heb, maar omdat het goed te behandelen was, voelde dat niet als bedreigend. Ik voel logischerwijs een enorme opluchting en blijdschap dat het weg is, maar die ‘wat als…. ?’ gedachten zijn er ook. Vreemd hoor.

Het waren een paar heftige maanden, nu ik er zo op terugkijk. Misschien wilde ik dat niet toegeven, omdat het er allemaal gunstig uit zag. Ik vind eigenlijk dat ik daarom geen reden tot zeuren of piekeren had, maar mijn onderbewustzijn denkt er blijkbaar anders over. Dat zorgt er nu voor dat ik er heel bewust, achteraf, mee bezig ben. De mens is een raar wezen, en ik ben daar beslist geen uitzondering op, dat blijkt maar weer. Misschien moet ik mezelf ook hiervoor de tijd geven. Gewoon even laten gebeuren, en het een plek geven. Geduld blijft dus een schone zaak. Oók voor mentaal herstel…..

k. Nog even geduld a.u.b.

Twee en halve week na de operatie. Vandaag moest ik op controle bij de uroloog. Gelukkig hoefde ik daarvoor niet terug naar België. Wel zo makkelijk. Mijn liefvriendje ging natuurlijk met me mee. Wel zo fijn, en omdat ik nog niet mag rijden ook praktisch heel prettig.

De eerste vraag die de arts stelde was of ik tevreden was. Daar moest ik wel om lachen. Ik kon hem gelukkig vertellen dat dat zeker het geval was. De cyste is er tenslotte in z’n geheel uitgehaald en de operatie is dus geslaagd. Toen ik hem vertelde dat ik over het herstel minder tevreden was, moest hij op zijn beurt lachen. Hij benadrukte nog maar eens dat ik een grote operatie achter de rug had. Dat nog steeds pijn hebben normaal was en dat dat nog wel een aantal weken kon duren. Dat het ook normaal was dat ik zo enorm moe ben, en dat ik er op moet rekenen dat dat nog wel een half jaar tot een jaar kan aanhouden. Zucht. Gelukkig ben ik helemáál niet ongeduldig….. *grinnik*

Alles was dus prima in orde. Eén van de operatiewondjes geneest slecht, dus daar moet ik nog even zorgvuldig mee om gaan. Verder moet ik geduld hebben. Veel geduld. En rustig aan doen. En zoals mijn liefvriendje zei, ik mag moe zijn. Dat is legitiem want het mag van de dokter. Dus dat ga ik doen. Geduld hebben. Rustig aan doen. En moe zijn. Dat laatste lukt vanzelf, die eerste twee worden lastiger. Maar ook dat komt goed. 

Volgende week krijgen we nog de uitslag van de patholoog-anatoom. Die was nu nog niet binnen. Naar aanleiding daarvan wordt de behandeling van mijn trombose opnieuw bekeken door de internist. Over drie maanden krijg ik weer een CT-scan en een bloedonderzoek. Het is een geruststellend idee dat ik de komende jaren regelmatig gecontroleerd word. Ik ga er niet van uit dat er nóg eens zoiets gebeurt, maar je kunt nooit weten. Áls er al iets mocht zijn, zijn we er dan in ieder geval snel bij.

Al met al ben ik dus best tevreden. Met tijd en geduld komt het allemaal goed. Het duurt even, maar dan heb je ook wat ! *duim opsteekt*