Bijna vijf weken na de operatie. Vlak voor de operatie riep
ik stoer dat ik na een week of vier, hooguit vijf, wel weer aan het werk zou
zijn. Ik zou dan volledig hersteld en fit weer lekker aan de slag gaan. Nou…..
niet dus….. Ik zou graag willen, maar ik denk niet dat het al kan….. Daarbij
mág het niet eens !
Vanochtend had ik een afspraak met de bedrijfsarts. Zij vond
het nog veel te vroeg om überhaupt aan werken te dénken. Want ‘het is ál vijf
weken geleden’ vond zij ‘het is pás vijf weken geleden’. De hele maand december
ben ik dus nog thuis, want pas in januari mag ik langzaam beginnen met
opbouwen. Die vier à vijf weken die ik zelf had bedacht worden er dus zomaar
acht of negen ! Pfffff…..
Mijn gevoel hierover is heel dubbel. Ik mis mijn werk en
mijn collega’s, en zou graag weer aan de slag gaan. Aan de andere kant voel ik
me nog steeds niet goed en ben zo moe dat ik, zelfs terwijl ik niets hoef, de
dag al amper door kom. De wil is er, het vermogen nog niet. En nu ontbreekt dus
ook de toestemming.
Ik had me van te voren ook voorgenomen het deze keer anders
aan te pakken dan ik altijd doe. Normaal ben ik iemand die als het half kan,
drie keer gaat. In deze omstandigheden wist ik dat dat niet slim zou zijn, dit
moest ik echt serieus nemen, en dus de tijd geven. En dat ga ik ook doen. Ik ga
braaf doen wat alle artsen, en nu dus ook de bedrijfsarts, zeggen. Verstandig
zijn, ik kan het wel !
Toch voelt het als spijbelen, als mijn collega’s in de steek
laten. Ik weet dat zij dat zeker niet zo zien, en dat is heel fijn. De support
en steun die ik van hen allemaal krijg, is meer dan geweldig. Iedereen is zo
lief en begripvol. Ik krijg alle tijd. Juist daarom voelt het misschien wel zo
voor mij. Dat gevoel zit bij mij, en daar zal ik iets mee moeten. Maar met pijn
in mijn hart heb ik hen net laten weten dat ik er dus voorlopig nog niet ben…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten