Gewoon moe ? Nee... dat ben ik altijd. De 'normale' fibro-klachten zijn net als anders. Slapen gaat iets beter maar ik kom nog steeds uren te kort, hoewel dat ook niet nieuw is. Ik tob wel met terugkerende blaasontstekingen maar dat is op zich geen ernstig probleem. Op het werk gaat het prima, een nieuwe contractverlenging is in the pocket en ik heb het nog steeds enorm naar mijn zin.
In de liefde gaat het méér dan super en met de kids loopt ook alles lekker. Maar wat is het dan ??
Ik denk dat het het afgelopen jaar misschien allemaal wat veel is geweest. Een scheiding die niet soepel verliep, meteen in de uitkering en aan het werk, zorgen dat het de kids aan niets ontbrak, mijn eigen weg weer vinden, veel stress en ergernis... Er is gewoon geen tijd geweest om alles, voor mezelf, op een rijtje te zetten. Ik heb alles op één grote hoop gelegd en daar laten liggen. Geen tijd om bij dingen stil te staan. Geen tijd om plekjes te vinden voor alles wat er in mijn hoofd en hart rond woelde. 24/7, zelfs 365/365 mezelf er méér dan volledig in gooien betekende dat er geen tijd was en is voor mij. En daar lijk ik nu keihard tegen aan te lopen.
Depressief ? Welnee joh ! Zo erg is het allemaal niet. Ik ben heel gelukkig met mijn leven, en alle mensen om mij heen. Ik heb het goed. Op alle fronten. Maar toch ben ik niet helemaal in mijn normale doen. Vervelend. Vooral voor mijn liefvriendje en kids, zij merken daar tenslotte het meeste van. Zelfs mijn collega's vinden me stiller dan anders... Maar wat is het dan ?
Ik weet dat die grote hoop met alles wat ik er op gelegd heb, eens goed georganiseerd moet worden. Ontrafelen en categoriseren. Ordenen en opruimen. Weggooien en opbergen. Ik ben er al een poos druk mee bezig. Wat me helpt is bijvoorbeeld het fijne gesprek dat ik vandaag had. Ik kon mijn verhaal doen en aangeven wat me dwars zit. Waar de pijn zit. Wat me boos maakt. Zonder oordeel werd er naar me geluisterd, en werd ik ook begrepen. Dat was heel fijn.
Gewend als ik ben aan alles alléén doen, begin ik nu een beetje te wennen aan het feit dat dat helemaal niet hoeft. Mijn liefvriendje helpt me enorm en staat onvoorwaardelijk naast en achter me. Er zijn veel lieve familieleden en vrienden bij wie ik altijd terecht kan. Maar eigenwijze ikke vond eigenlijk altijd dat ze het alleen moet kunnen. Zonder hulp. En dat stukje ben ik, nog wel heel voorzichtig, aan het loslaten. Had ik veel eerder moeten doen. Hulp inroepen is geen schande, al is de drempel om dat te doen voor mij onnoemlijk hoog. Maar daar eenmaal overheen, is het besef dat je om hulp mag en kunt vragen al genoeg om meer lucht te krijgen. Ik voel me een stuk beter !
(En onderstaande quote helpt daar zeker ook aan mee):
Geen opmerkingen:
Een reactie posten