Voetbal en andere gekte

Nederland is nog steeds in de race ! Weer een wedstrijd gewonnen en hup, weer een ronde verder !
Ik blijf maar bitterballen bakken en mijn nagels hebben nog nooit zoveel kleur gehad (voor diegenen die dit niet meegekregen hebben: bij elke wedstrijd van Nederland bak ik bitterballen in de rust en tijdens de wedstrijd lak ik mijn nagels. Tijdens de eerste match, tegen Spanje, deed ik dat en toen wonnen we glorieus. Elke volgende wedstrijd werd me opgedragen precies hetzelfde te doen, want dat bracht geluk... We hebben tot nu toe inderdaad alles gewonnen!). Maar de sfeer is super !

Mannen in oranje shirts in mijn huis. Uitslagen voorspellen met familie en vrienden op Facebook en daarbij wedden om een WK-burger van McDonalds. Juichen als 'we' scoren. Voetbalwedstrijdjes in de woonkamer. En tussen de wedstrijden van het Nederlands Elftal door genieten van 'mooie-mannen-voetbal'... Eh ... *onschuldig kijkt*... dat is mijn pleziertje. Vooral de wedstrijden van Zuid-Amerikaanse en Afrikaanse elftallen zijn een lust voor het oog...*grinnik*

Ik ben helemaal niet van het voetbal, maar het hele sfeertje vind ik wel errug gezellug. Van mij mogen ze dus nog best even door. Ik juich fanatiek mee ! En ondanks dat ik er zelf net zo erg aan meedoe, moet ik ook wel erg lachen om alle gekte. Uitbundig uitgedoste supporters. Stampvolle kroegen vol oranje-supporters. Toeters en bellen als er een doelpunt wordt gemaakt. We hebben met z'n allen toch wel een beetje de kolder in de kop, deze weken.

Nog even... dan zit het er weer op. Dan weten we of 'ons' Oranje het tot en met de laatste wedstrijd van het toernooi heeft gered. Zou het lukken ?? Ik zorg in ieder geval voor voldoende bitterballen in de vriezer, voor een boel kleuren nagellak op voorraad en mijn oranje sjaaltje gaat de kast nog lang niet in.
Hup Oranje ! Zet 'm op ! Aan ons zal het in ieder geval niet liggen...

Hulp vragen... ?

De laatste tijd ben ik wat minder uitbundig dan anders. Niet zo vrolijk, erg bedachtzaam en zelfs wat stilletjes. Niets voor mij. Hoe het komt ? Ik kan het niet precies duiden.

Gewoon moe ? Nee... dat ben ik altijd. De 'normale' fibro-klachten zijn net als anders. Slapen gaat iets beter maar ik kom nog steeds uren te kort, hoewel dat ook niet nieuw is. Ik tob wel met terugkerende blaasontstekingen maar dat is op zich geen ernstig probleem. Op het werk gaat het prima, een nieuwe contractverlenging is in the pocket en ik heb het nog steeds enorm naar mijn zin.
In de liefde gaat het méér dan super en met de kids loopt ook alles lekker. Maar wat is het dan ??

Ik denk dat het het afgelopen jaar misschien allemaal wat veel is geweest. Een scheiding die niet soepel verliep, meteen in de uitkering en aan het werk, zorgen dat het de kids aan niets ontbrak, mijn eigen weg weer vinden, veel stress en ergernis... Er is gewoon geen tijd geweest om alles, voor mezelf, op een rijtje te zetten. Ik heb alles op één grote hoop gelegd en daar laten liggen. Geen tijd om bij dingen stil te staan. Geen tijd om plekjes te vinden voor alles wat er in mijn hoofd en hart rond woelde. 24/7, zelfs 365/365 mezelf er méér dan volledig in gooien betekende dat er geen tijd was en is voor mij. En daar lijk ik nu keihard tegen aan te lopen.

Depressief ? Welnee joh ! Zo erg is het allemaal niet. Ik ben heel gelukkig met mijn leven, en alle mensen om mij heen. Ik heb het goed. Op alle fronten. Maar toch ben ik niet helemaal in mijn normale doen. Vervelend. Vooral voor mijn liefvriendje en kids, zij merken daar tenslotte het meeste van. Zelfs mijn collega's vinden me stiller dan anders... Maar wat is het dan ?

Ik weet dat die grote hoop met alles wat ik er op gelegd heb, eens goed georganiseerd moet worden. Ontrafelen en categoriseren. Ordenen en opruimen. Weggooien en opbergen. Ik ben er al een poos druk mee bezig. Wat me helpt is bijvoorbeeld het fijne gesprek dat ik vandaag had. Ik kon mijn verhaal doen en aangeven wat me dwars zit. Waar de pijn zit. Wat me boos maakt. Zonder oordeel werd er naar me geluisterd, en werd ik ook begrepen. Dat was heel fijn.

Gewend als ik ben aan alles alléén doen, begin ik nu een beetje te wennen aan het feit dat dat helemaal niet hoeft. Mijn liefvriendje helpt me enorm en staat onvoorwaardelijk naast en achter me. Er zijn veel lieve familieleden en vrienden bij wie ik altijd terecht kan. Maar eigenwijze ikke vond eigenlijk altijd dat ze het alleen moet kunnen. Zonder hulp. En dat stukje ben ik, nog wel heel voorzichtig, aan het loslaten. Had ik veel eerder moeten doen. Hulp inroepen is geen schande, al is de drempel om dat te doen voor mij onnoemlijk hoog. Maar daar eenmaal overheen, is het besef dat je om hulp mag en kunt vragen al genoeg om meer lucht te krijgen. Ik voel me een stuk beter !
(En onderstaande quote helpt daar zeker ook aan mee):

MIJN moment !

Gisteren mocht ik weer optreden met mijn band. Het is altijd weer een feest, om lekker samen te spelen. De weergoden waren ons goed gezind. Iets te goed zelfs, want pfffff, wat was het warm !
Maar onze muziek past prima bij zulke tropische temperaturen en we beschouwden de zon dan ook als een kadootje.

Het is leuk om tijdens zo'n openbaar optreden weer te ervaren hoeveel trouwe fans we hebben. Natuurlijk zijn onze naasten, vrienden en bekenden altijd van de partij, maar ook steeds meer mensen buiten onze eigen kringen die ons eens hebben gehoord, komen terug. Fijn dat onze muziek en performance zo gewaardeerd worden. Gisteren was dat ook weer zo. We speelden op een jazz-festival in de stad en tegen aanvangstijd liep het plein waar we speelden aardig vol. Een aantal goede vrienden en bekenden mocht ik voordat we begonnen al begroeten. Dat doet goed, zoveel publiek dat speciaal voor jou komt. Dat speelt nóg fijner.

Het was een prima optreden. We gingen als een trein, speelden lekker losjes en ontspannen, hadden enorm veel plezier en kregen enthousiaste reacties van het publiek. Jammer dat er dan toch weer één minpuntje moest zijn. Dat je wederom respectloos en ongevraagd geconfronteerd wordt met het ego van een ander. Dat het wéér niet jouw eigen ding mocht zijn. Dat er wéér meegelift werd op jouw succes en sociale leven. En dat terwijl je al heel vaak hebt aangegeven dat je dit soort acties enorm naar vindt, omdat je niet het gevoel hebt dat je je eigen leven mag leiden. Respectloos en aanmatigend gedrag, puur om dwars te liggen, waar ik bijna letterlijk misselijk van wordt.

Ik had kunnen weten dat het zou gebeuren. Wat ik wil, wens of kenbaar maak is niet belangrijk en wordt gewoon met voeten getreden. Blijkbaar heb ik een bordje op mijn hoofd waarop staat: 'voor mij hoef je totaal geen respect te hebben'. Tenminste, iemand denkt dat bordje te zien en handelt er naar. Maar weet je, op het moment dat ik het zag gebeuren, stond ik vanuit mijn hart te zingen. Te doen wat ik leuk vind en waar mensen speciaal voor komen. Ik keek naar wat er gebeurde en kon mijn grinniken haast niet onderdrukken. Enig gevoel van leedvermaak was me dus wel aan te rekenen. Want ik was niet degene die zichzelf uiteindelijk nogal belachelijk maakte.

Ik heb me niet van mijn stuk laten brengen. Dat was natuurlijk wel de opzet, maar helaas pindakaas, dat is mooi niet gelukt. Het hele optreden heb ik staan stralen en net gedaan of het er niet was. Uit mijn ooghoek zag ik van alles, maar kon er alleen maar om lachen. Het zei tenslotte helemaal niets over mij. Ik voelde me sterk en krachtig en was blij met de onvoorwaardelijke steun en liefde van hen die er speciaal voor mij waren. Dit was mijn podium, mijn moment ! Een moment dat ik zelf heb gerealiseerd en heb verdiend. En daar ben ik, net als op het daverende applaus dat ons na ieder nummer ten deel viel, best heel trots op !