Afkicken

Maandagochtend, de kids hebben nog een weekje vakantie, toch maar vroeg uit de veren, want anders kom ik nooit meer in een 'normaal' ritme. Ik laat de gebeurtenissen van de afgelopen tijd nog een keer de revue passeren en schiet weer helemaal vol...

Het was heftig, de afgelopen periode. Een tijd met hele leuke dingen, maar ook minder prettige zaken. Thuis een heleboel hectiek, onrust en situaties waar je niet in wil zitten. Hard aan het werk met mezelf, zowel mentaal als fysiek. De rust weer gevonden, dacht ik, maar niets blijkt minder waar. Een heel fijne verjaardag. Een fantastisch weekend Zwarte Cross. Mijn lijf dat niet mee wil werken. Toen met z'n allen op vakantie, heel spannend, en meer dan geweldig geslaagd. Een #blogup die heel erg gezellig was. En tussendoor allerlei regeldingen die moesten gebeuren, en het gewone leven gaat ook altijd gewoon door...Best veel, eigenlijk... En als je dan net als ik altijd maar doorgaat en de dingen die je meemaakt niet verwerkt, maar achter een deurtje stopt, tja, dan stroom je op een bepaald moment toch wel een beetje over.

Zaterdagavond gebeurde dat. Ik was bij mijn liefvriendje (die middag had hij opgetreden met zijn band en ik was een hele trotse toeschouwer) en de avond hebben we rustig thuis doorgebracht. Een heel fijne avond, heel knus met z'n tweeën, lekker nagepraat over de vakantie en ineens gingen bij mij de sluizen open... De tranen bleven maar komen en waarom ?? Ik had werkelijk geen idee... Achteraf herken ik het wel. Ik kan heel erg opgaan in de dingen die ik doe en meemaak. Later komt er dan altijd een moment dat ik heel emotioneel word, dan komen alle vreugde en blijdschap, maar ook alle verdriet en pijn, met een grote golf naar buiten. Dan moet ik onbedaarlijk huilen, en weet eigenlijk niet waarom. Zo'n moment moet het geweest zijn. Een soort van heftig afkicken van alles... Gelukkig was ik in de armen van mijn liefvriendje en mocht het gewoon gebeuren...

Nu is het leven van alledag weer begonnen. Ik geniet intens na van de #blogup van gisteren, en voel de brok alweer in mijn keel. Dat wordt vast nog een potje janken vandaag... Daarbij komt dat mijn liefvriendje en ik het gisteravond allebei even erg moeilijk hadden. We zijn ruim een week intensief samen geweest, 24 uur per dag in elkaars nabijheid, we hebben het enorm fijn gehad en gisteravond kwam daar een eind aan. Natuurlijk zien wij elkaar heel vaak, en komende week gaan we gezellig samen een dagje klussen, maar het afscheid nemen viel ons gisteravond zwaar. Ik denk dat die brok die nu in mijn keel zit daar ook wel mee te maken heeft. Van het zo lang samen zijn moet ik echt afkicken (en mijn liefvriendje ook)...

Deze week hebben de kinderen nog vrij, is mijn lief ook nog gezellig een paar dagen thuis en nemen we de tijd om weer een normaal levensritme te vinden. En ga ik afkicken... van alles wat ik de afgelopen tijd heb meegemaakt én van zo lang samenzijn met mijn liefvriendje. Dat zal nog niet meevallen... Maar hé, komt goed schatje ! *gaat zo even wat tranen laten stromen en dan weer vrolijk verder*