Even terug kijken.....

De week van de terugblik is weer begonnen. Blogs met overdenkingen te over, maar toch voel ik me geroepen om ook terug te kijken op het afgelopen jaar. Er is nogal wat gebeurd tenslotte..... Gelukkig ook hele leuke dingen !

Het gaan samenwonen met mijn liefvriendje was één van de hoogtepunten. Na een relatie van bijna vijf jaar durfden we het prima aan. Vanaf april wonen we samen en elke dag weer ben ik blij dat we die stap hebben gezet. We hebben het heerlijk samen, en ook met de kids gaat het prima. De sfeer in huis is warm, relaxt, gezellig en vol humor. We nemen samen alle zorg en verantwoordelijkheid voor ons huishouden en dat voelt erg prettig. Ik geniet elke dag enorm van ons samen zijn.

We hebben veel leuke dingen gedaan, dit jaar. Natuurlijk gingen we weer naar de Zwarte Cross, en ondanks de storm en schade aan de tent was het weer één groot feest. De kaartjes voor het komend jaar zijn ook al weer binnen ! Samen met enkele kids gingen we lekker een weekje op vakantie. Samen kochten we voor mij een nieuwe auto. We werden zelfs collega's, hoe leuk is dat ! Het was een jaar vol gezelligheid, fijne contacten met lieve vrienden en het samen gewoon heerlijk hebben.

Minder leuke dingen waren er natuurlijk ook. Zo bestaat mijn band sinds een half jaar niet meer, en dat heeft me veel pijn gedaan. Volgend jaar hoop ik weer een leuke club muzikanten te vinden, want wat mis ik het zingen en musiceren ! Ziekte zorgde (en zorgt nog steeds) voor veel onrust en onzekerheid in mijn familie. En toen werd ik zelf ziek..... De darminfectie waarmee ik in de zomer in het ziekenhuis werd opgenomen was niet zo erg. De nierkanker die door de onderzoeken ontdekt werd wel......

Er volgden spannende weken. De noodzakelijke operatie ging gelukkig goed en hoewel mijn herstel nog lang niet volledig is, ben ik op de goede weg. Hopelijk blijft het hierbij, maar dat zal de tijd moeten leren. Komende jaren blijf ik onder controle en dat is een veilig idee. Raar, hoe je leven ineens zo op zijn kop kan staan. De wereld stopt dan echt heel even met draaien.....
Gelukkig zijn we nogal nuchter en doortastend, en draaide de boel al snel weer gewoon door. Het was een periode die echt niet leuk was, maar we zijn er samen prima door heen gekomen. Kunnen wij !

Vol vertrouwen gaan we het nieuwe jaar in. Samen op weg naar een liefdevol en gelukkig 2016. Een jaar dat hopelijk vooral gezond zal zijn ! Daar gaan we voor !

Vanuit mijn hart wens ik iedereen een fantastisch nieuw jaar, vol liefde, warmte, vriendschap, geluk en bovenal, gezondheid ! Cheers ! ♡

De mooiste dagen van het jaar ?

In de aanloop naar Kerst, als de dagen kort zijn en de avonden lang en knus, krijg ik altijd de neiging om te gaan peinzen. Nu ben ik sowieso wel een denker, maar het is net of de sfeer die de maand december oproept, nog meer tot denken aanzet. Ik denk dat iedereen in deze tijd wel terug kijkt op het afgelopen jaar, maar zo ver ben ik eigenlijk nog niet eens.

Dat peinzen heeft (ook al ruim vóór december) te maken met dingen in de familie, mijn eigen ziekte en herstel, zaken omtrent de kinderen, maar dit jaar ook heel erg met wat er speelt in de wereld. Er wordt continu zoveel leed, angst en pijn via het nieuws (en soms ook privé, heel dichtbij je) over ons allen uitgestort, dat je je bijna schuldig voelt om uit te kijken naar, voor jou vanzelfsprekende, warme en liefdevolle feestdagen. Al die mensen op de vlucht. Al die mensen die hun geliefden en bezittingen moesten achterlaten en nergens welkom zijn. Al die terreur. Al dat geweld. Al die haat. En zoveel pijn..... Worden het voor hen ook mooie dagen ? Ik betwijfel het.....

En als ik dan lekker warm in mijn knusse huis zit, uitkijkend naar Kerstmis, met meer dan genoeg te eten, alles wat mijn hartje begeert en vooral iedereen van wie ik hou om me heen, bedenk ik me hoe gelukkig ik mezelf mag prijzen. Het grote contrast met hen die het veel minder goed hebben, dichtbij of ver weg, maakt dat ik me zoals altijd verheug op de feestdagen, maar me ook bijna schuldig voel, dat we het zo goed hebben.

Vorig jaar heb ik (elders) hier al een stuk over geschreven. Toen viel me op dat er in de aanloop naar Kerst zoveel goede-doelen-acties zijn, en dat we dan met z'n allen ineens zo gul en meelevend zijn, terwijl er vaak op andere momenten heel anders over wordt gedacht, en geoordeeld. Heeft dat met Kerst te maken, willen we dan alleen juist met Kerst dat anderen het ook goed hebben ? En de rest van het jaar dan ? Ook nu denk ik daar weer over na.

Natuurlijk kun je niet toveren, en zorgen dat al die mensen het net als jij, goed en fijn hebben. Kon dat maar ! Simsalabim, en wég verdriet, oorlog en pijn. Wishful thinking.....
Maar er even bij stil staan, dat de komende feestdagen lang niet voor iedereen de mooiste dagen van het jaar zijn, kan wel. Een warm hart en begrip hebben voor hen voor wie de feestdagen moeilijk of onmogelijk zijn is een kleine moeite. En daadwerkelijk iets doen als dat kan, is natuurlijk nog mooier.

Lieve mensen, denk aan elkaar, leef met elkaar mee, begrijp elkaar, help elkaar, hou van elkaar. Liefde maakt alle dagen een beetje mooier. Oók de Kerstdagen.

k. Mixed feelings

Bijna vijf weken na de operatie. Vlak voor de operatie riep ik stoer dat ik na een week of vier, hooguit vijf, wel weer aan het werk zou zijn. Ik zou dan volledig hersteld en fit weer lekker aan de slag gaan. Nou….. niet dus….. Ik zou graag willen, maar ik denk niet dat het al kan….. Daarbij mág het niet eens !

Vanochtend had ik een afspraak met de bedrijfsarts. Zij vond het nog veel te vroeg om überhaupt aan werken te dénken. Want ‘het is ál vijf weken geleden’ vond zij ‘het is pás vijf weken geleden’. De hele maand december ben ik dus nog thuis, want pas in januari mag ik langzaam beginnen met opbouwen. Die vier à vijf weken die ik zelf had bedacht worden er dus zomaar acht of negen ! Pfffff…..

Mijn gevoel hierover is heel dubbel. Ik mis mijn werk en mijn collega’s, en zou graag weer aan de slag gaan. Aan de andere kant voel ik me nog steeds niet goed en ben zo moe dat ik, zelfs terwijl ik niets hoef, de dag al amper door kom. De wil is er, het vermogen nog niet. En nu ontbreekt dus ook de toestemming. 

Ik had me van te voren ook voorgenomen het deze keer anders aan te pakken dan ik altijd doe. Normaal ben ik iemand die als het half kan, drie keer gaat. In deze omstandigheden wist ik dat dat niet slim zou zijn, dit moest ik echt serieus nemen, en dus de tijd geven. En dat ga ik ook doen. Ik ga braaf doen wat alle artsen, en nu dus ook de bedrijfsarts, zeggen. Verstandig zijn, ik kan het wel !

Toch voelt het als spijbelen, als mijn collega’s in de steek laten. Ik weet dat zij dat zeker niet zo zien, en dat is heel fijn. De support en steun die ik van hen allemaal krijg, is meer dan geweldig. Iedereen is zo lief en begripvol. Ik krijg alle tijd. Juist daarom voelt het misschien wel zo voor mij. Dat gevoel zit bij mij, en daar zal ik iets mee moeten. Maar met pijn in mijn hart heb ik hen net laten weten dat ik er dus voorlopig nog niet ben…..