k. Nog meer geduld.....

Drie weken na de operatie. Lichamelijk begin ik een beetje op te krabbelen. De pijn is gelukkig aardig minder, maar de vermoeidheid is enorm. Sinds gisteren is mijn antibiotica-kuur klaar (ik mocht beslist géén blaasontsteking krijgen} en dat zal de misselijkheid die er nog steeds was, hopelijk stoppen. Ik doe het heel rustig aan, kan ook niet veel anders en hobbel nog steeds een beetje als een oud vrouwtje door het huis. Geduld is het toverwoord, het is niet anders en ik doe mijn best om mezelf dat geduld en de tijd die het fysiek herstel kost, toe te staan.

Al vanaf het moment dat ik hoorde dat ik ziek was, heb ik geen moment getwijfeld aan een goede afloop. Natuurlijk had ik soms, ’s nachts, als niemand het zag, echt wel eens een moeilijk moment, maar over het algemeen ben ik al die tijd opgewekt en heel positief geweest. Ik had ook niet echt reden om bij de pakken neer te gaan zitten, er was tenslotte geen inktzwart scenario. Nu pas, nu alles achter de rug is, de operatie is geslaagd en alles is weg, merk ik dat het hele verhaal ernstig begint te landen bij me…..

Sinds een paar dagen beleef ik in mijn hoofd de hele periode opnieuw. Het slecht-nieuws-gesprek met de arts, het nadenken over welke operatie, het gesprek met de uroloog in België, de opname in het ziekenhuis aldaar, de operatie zelf en de dagen daar na, het spookt allemaal rond in mijn gedachten. Ik ben me er terdege van bewust dat ik enorm veel geluk heb gehad dat het is ontdekt, én goed verholpen kon worden, maar nu pas gonzen er in mijn hoofd allerlei andere gedachten rond, en voel ik me emotioneel en mentaal ‘wiebelig’.

Wat als….. ? Een vraag die nu pas geregeld bij me op komt. Een beetje mosterd na de maaltijd, en vreemd dat ik me dat nu pas bedenk. Natuurlijk realiseerde ik me wel dat ik kanker had/heb, maar omdat het goed te behandelen was, voelde dat niet als bedreigend. Ik voel logischerwijs een enorme opluchting en blijdschap dat het weg is, maar die ‘wat als…. ?’ gedachten zijn er ook. Vreemd hoor.

Het waren een paar heftige maanden, nu ik er zo op terugkijk. Misschien wilde ik dat niet toegeven, omdat het er allemaal gunstig uit zag. Ik vind eigenlijk dat ik daarom geen reden tot zeuren of piekeren had, maar mijn onderbewustzijn denkt er blijkbaar anders over. Dat zorgt er nu voor dat ik er heel bewust, achteraf, mee bezig ben. De mens is een raar wezen, en ik ben daar beslist geen uitzondering op, dat blijkt maar weer. Misschien moet ik mezelf ook hiervoor de tijd geven. Gewoon even laten gebeuren, en het een plek geven. Geduld blijft dus een schone zaak. Oók voor mentaal herstel…..

k. Nog even geduld a.u.b.

Twee en halve week na de operatie. Vandaag moest ik op controle bij de uroloog. Gelukkig hoefde ik daarvoor niet terug naar België. Wel zo makkelijk. Mijn liefvriendje ging natuurlijk met me mee. Wel zo fijn, en omdat ik nog niet mag rijden ook praktisch heel prettig.

De eerste vraag die de arts stelde was of ik tevreden was. Daar moest ik wel om lachen. Ik kon hem gelukkig vertellen dat dat zeker het geval was. De cyste is er tenslotte in z’n geheel uitgehaald en de operatie is dus geslaagd. Toen ik hem vertelde dat ik over het herstel minder tevreden was, moest hij op zijn beurt lachen. Hij benadrukte nog maar eens dat ik een grote operatie achter de rug had. Dat nog steeds pijn hebben normaal was en dat dat nog wel een aantal weken kon duren. Dat het ook normaal was dat ik zo enorm moe ben, en dat ik er op moet rekenen dat dat nog wel een half jaar tot een jaar kan aanhouden. Zucht. Gelukkig ben ik helemáál niet ongeduldig….. *grinnik*

Alles was dus prima in orde. Eén van de operatiewondjes geneest slecht, dus daar moet ik nog even zorgvuldig mee om gaan. Verder moet ik geduld hebben. Veel geduld. En rustig aan doen. En zoals mijn liefvriendje zei, ik mag moe zijn. Dat is legitiem want het mag van de dokter. Dus dat ga ik doen. Geduld hebben. Rustig aan doen. En moe zijn. Dat laatste lukt vanzelf, die eerste twee worden lastiger. Maar ook dat komt goed. 

Volgende week krijgen we nog de uitslag van de patholoog-anatoom. Die was nu nog niet binnen. Naar aanleiding daarvan wordt de behandeling van mijn trombose opnieuw bekeken door de internist. Over drie maanden krijg ik weer een CT-scan en een bloedonderzoek. Het is een geruststellend idee dat ik de komende jaren regelmatig gecontroleerd word. Ik ga er niet van uit dat er nóg eens zoiets gebeurt, maar je kunt nooit weten. Áls er al iets mocht zijn, zijn we er dan in ieder geval snel bij.

Al met al ben ik dus best tevreden. Met tijd en geduld komt het allemaal goed. Het duurt even, maar dan heb je ook wat ! *duim opsteekt*

 

k. Op weg naar herstel

Een week na de operatie. Ik voel me in de eerste plaats opgelucht en ben heel blij dat dat wat er in mijn nier zat, nu weg is. De operatie, die ruim drie uur heeft geduurd, is volgens de arts zwaarder en complexer geweest dan we hadden gedacht, maar de cyste is in zijn geheel verwijderd, en dat was waar we voor gingen. Super !

Het waren pittige dagen, die dagen na de operatie in het ziekenhuis. Toen ik wakker werd uit de narcose had ik enorm veel pijn. Ruim vier uur heb ik op recovery doorgebracht en daar flinke hoeveelheden morfine gekregen. Helaas hielp het allemaal niet echt. Onderweg terug naar mijn kamer werd ik ook nog spuugmisselijk en wist ik even van ellende niet waar ik het moest zoeken. Voor mijn liefste en vooral voor jongste, die al een halve dag in mijn kamer op me aan het wachten waren, waren mijn kennelijk inwitte gezicht en alle slangen en draden geen prettige aanblik. Het was dan ook goed dat zij samen even op pad gingen, zodat ik een beetje bij mijn positieven kon komen.

Zo’n net-geopereerd-dag is altijd vervelend. Je hebt pijn, bent naar en hondsmoe van de narcose en kunt geen prettige houding vinden. Die eerste nacht was het ergst. Niet kunnen slapen, zelfs ademen doet pijn en niets helpt. Blegh. Ook de tweede dag was afzien. Het eerste slokje water wekte weer misselijkheid op en voor de eerste keer eventjes uit bed was echt niet leuk. Maar ook die horde was genomen, en vandaar uit kon het alleen maar beter gaan.

Uiteindelijk heb ik tot en met woensdagavond in het ziekenhuis gelegen. Mijn liefste kwam elke dag naar me toe, en zat daarvoor uren in de auto. Omdat je ver van huis in het ziekenhuis ligt, krijg je niet veel bezoek maar gelukkig viel er op zondag een stapeltje kids gezellig binnen en werd ik op maandag opgevrolijkt door onze kleine neefjes. Heel fijn waren alle app-jes, sms-jes en Facebookberichtjes. Ik voel me gezegend met zoveel blijken van belangstelling, medeleven en steun.

Nu ben ik al weer een paar dagen thuis. Omdat ik nog niet mobiel ben en door de pijn (er zit een grote wond in mijn nier, en mijn hele rechterkant is gekneusd) echt niet in mijn eigen bed op de tweede verdieping kan liggen, staat er een ziekenhuisbed in de woonkamer. Gisteren had ik een enorm slechte dag, maar vandaag gaat het gelukkig al weer een stuk beter. Slapen is een probleem, alleen maar op je rug liggen is lastig en sinds de narcose kan ik gewoon niet meer in slaap komen. Afgelopen nacht heb ik voor het éérst weer een klein beetje geslapen. Hopelijk gaat dat vanaf nu ook steeds beter.

Het klinkt allemaal wat zeurderig, bedenk ik, nu ik het bovenstaande even snel teruglees. Maar zo bedoel ik het niet. Ik ben enorm blij dat ik geopereerd ben, en dat het, na herstel, allemaal klaar is. Het is me gewoon een beetje tegengevallen. De pijn, het niet mobiel zijn, maar ook de fibro die direct na de ingreep heftig de kop op stak, waardoor het ongemak alleen maar groter werd. Het is gewoon niets voor mij om niet mijn gang te kunnen gaan. Overgave is niet mijn grootste talent…..

Over een paar weken is het leed geleden. Dan is hopelijk de pijn helemaal weg en ben ik weer gewoon mobiel. De vermoeidheid waarvoor ik gewaarschuwd ben, die kenmerkend schijnt te zijn na een nieroperatie, zal nog wel een flinke poos blijven maar die kan ik wel handelen. Die is er altijd al. De opluchting dat ‘het’ wég is, overheerst alle ongemak. En wat ik altijd al gezegd heb, blijf ik zeggen: ‘Komthelemaalgoed’ !!!