k. Beslissing

We zijn er uit. Vandaag is besloten wat voor operatie ik zal ondergaan om weer beter te worden. Alle voors en tegens zijn besproken en we hebben een weloverwogen keus gemaakt. Al met al was het toch best een beetje een spannende dag. Gelukkig doen we dit helemaal sámen.....♥

Vandaag hadden we een afspraak met de uroloog in België naar wie we verwezen zijn, omdat hij de beste en meest kundige arts 'for the job' is. Al vroeg stapten we in de auto, het is tenslotte een aardig eindje rijden. We hadden bedacht om er dan maar een dagje uit van te maken, en zijn bij de grens gestopt voor een relaxt en lekker ontbijtje. We waren netjes ruim op tijd in het ziekenhuis, maar moesten daar eerst door een administratieve route, waardoor we ons op het nippertje meldden bij de polikliniek. Gelukkig liep het daar wat uit, en waren we dus toch op tijd.

Een grote, relaxte, nuchtere, no-nonsense en aardige vent. Dat omschrijft de uroloog die zich met mijn nieren moet gaan bemoeien het best. Hij liet ons beelden van de gemaakte CT-scan zien, waarop inderdaad duidelijk te zien is dat er 'iets' in die cyste in mijn rechter nier zit. Zonder omwegen vertelde hij waarom het beter is om alleen het slechte stuk weg te halen, dan de hele nier. Als je het woord 'overlevingskansen' dan hoort, let je wel even extra goed op....... Het was erg duidelijk dat een partiële verwijdering enorm veel voordelen had. Ik houd namelijk nog heel veel nier, en dus niercapaciteit, over. De hele nier er uit, omdat er slechts een relatief klein deel niet gezond is, zou met het oog op de toekomst gewoon zonde zijn. Ik moet tenslotte nog 100 worden ! Het risico dat de cyste zou klappen, waar ik nogal bang voor ben, was volgens de arts te verwaarlozen, en als dat al zou gebeuren, zou het waarschijnlijk geen ernstige gevolgen hebben.

Na een helder gesprek, waarin we af en toe onderbroken werden omdat deze arts een erg drukbezet man is, hadden we onze keus gemaakt. We hadden door de onderbrekingen de tijd gehad om samen te overleggen en alles tegen elkaar af te wegen, en hebben besloten dat het een partiële nefrectomie gaat worden. Alleen het slechte deel, waar de cyste zit, wordt weggehaald. De operatie gaat best bijzonder en speciaal worden, omdat het robot-gestuurd zal gaan gebeuren. Er komen ook maar liefst drie chirurgen aan te pas. De voordelen boven opereren 'met de hand' zijn ons duidelijk uitgelegd en zijn logisch. Deze arts is hierin gespecialiseerd en gerenommeerd, dus wat ons betreft mag hij het gaan doen.

Over vier weken is het zo ver. De pre-operatieve zaken zijn vandaag al meteen geregeld. Nu nog een aantal administratieve zaken (lees: geld !) met de zorgverzekeraar regelen, en dan is alles rond. Ik word één dag vóór de operatie opgenomen en zal, als alles gewoon goed gaat, een dag of vier moeten blijven. De nazorg wordt gewoon door de eigen uroloog gedaan. Heel fijn, want dat scheelt ons weer een aantal lange ritten. Goed geregeld dus !

We gaan met vertrouwen op weg naar genezing. De wetenschap dat het na deze operatie, en het herstel daarvan, kláár is, is erg fijn. Ik zeg het al de hele tijd, en ik blijf het zeggen: 'Komt Goed !'

Polyamorie: In of uit de kast ?

Wat leuk ! Vandaag voor het eerst sinds lange tijd weer eens een blog geschreven over polyamorie, speciaal voor deze polyamorie-website

Hoewel ik momenteel niet poly leef, ben ik nog steeds lid van diverse poly-gerelateerde sites. In de tijd dat ik twee relaties had, heb ik hier erg veel aan gehad. Buiten dat zijn er daar een aantal lieve vrienden en bekenden die ik, niet alleen persoonlijk maar ook virtueel, heel graag wil blijven ontmoeten. 

De laatste tijd lees ik vaak dat mensen worstelen met het al dan niet open zijn naar de buitenwereld over hun manier van leven. Iets waar niet alleen poly’s tegen aan lopen, denk ik. Iedereen die buiten het door cultuur, opgelegde normen en het maatschappelijk bepaalde gebaande pad loopt, zal dit herkennen. Ook voor mij was dit destijds een lastig punt. Wat zeg je wel en wat niet ? En nog lastiger, tegen wie ben je open of houd je juist je mond stijf dicht ?

De kinderen wisten het al vrij snel. Het voelde zo verkeerd om tegen hen te liegen over mijn where-abouts. In het prille begin van mijn relatie met mijn liefvriendje (nu mijn enige partner), voerde ik nog wel eens ver weg wonende vriendinnen op als ik een nachtje weg was, maar wat vond ik dat vreselijk.  Al heel vlug zijn zij op de hoogte gesteld en dat namen ze toen verrassend gemakkelijk op. Natuurlijk zijn er ook perioden geweest dat ze het moeilijk vonden, maar het feit dat ik er eerlijk over kon zijn, maakte het minder lastig en voelde goed.

Mijn familie volgde heel snel daarna. Ik wilde niet dat de kids moesten liegen tegen oma of hun ooms en tantes, als die zouden vragen waar ik was, op een moment dat ik met mijn liefvriendje op stap was. Er was niet direct begrip, maar ik werd ook niet veroordeeld. En voor mij was het fijn om er met iemand over te kunnen praten.

Dat kon ik al met een goede vriendin, die het vanaf het eerste moment wist. Waar het hart van vol is, loopt de mond van over, dus ik kletste met haar heel vaak over al mijn ‘avonturen’. Om mijn verhaal kwijt te kunnen, ben ik toen ook gaan bloggen. Anoniem, dat wel. Maar voor mij was een geweldige uitlaatklep. En mijn blogs werden veel gelezen, wat een erg leuke bijkomstigheid was.

Langzaam aan vertelde ik steeds meer mensen in mijn omgeving dat ik twee relaties had. De één wat sneller dan de ander, maar op een bepaald moment wisten alle voor mij belangrijke mensen hoe de vork in de steel zat. Dat voelde als een bevrijding. Gewoon kunnen vertellen waar je met wie was, en hoe leuk dat was, zonder daar geheimzinnig over te hoeven doen was heerlijk. Mijn liefvriendje kwam vaak bij ons over de vloer en hoorde er voor mijn omgeving helemaal bij. Na mijn scheiding zijn hij en ik samen verder gegaan en dat was voor iedereen de normaalste zaak van de wereld.

Wat ik wel grappig vind, is dat ik nu we monogaam leven, heel erg open ben over mijn ‘poly-tijd’. Mijn collega’s wisten bijvoorbeeld praktisch direct nadat ik in mijn nieuwe job was gestart, dat die ‘nieuwe’ man in mijn leven er al heel lang, en ver voor mijn scheiding was. Zo terughoudend als ik soms was toen het allemaal speelde, zo open kan ik er nu over zijn. Misschien is dat omdat ik destijds toch bang was veroordeeld te worden, of op zijn minst niet begrepen. Nu kan me dat niets meer schelen. Ik ben wie ik ben, en ik leef zoals ik wil leven !

Ik heb veel respect voor mensen die er direct heel open over zijn, juist omdat ik er toen best bang voor was. De keuze om ‘uit de kast’ te komen vind ik een dappere. In onze samenleving wordt dat wat ‘afwijkt’ nu eenmaal niet snel geaccepteerd. Net zoveel respect heb ik voor hen dat dat niet doen, om wat voor reden dan ook. Door mijn eigen angst, snap ik óók waarom iemand het voor zich houdt. Of je de kastdeur nu dicht laat of open zet, leef zoals je wil en geniet !

k. Dipje

Ik ben altijd erg positief ingesteld. Ook nu ik ziek ben. Maar desondanks zit ik even in een dip. Al een paar dagen voel ik me onrustig, heel erg moe, af en toe een tikje somber en een beetje emotioneel. Dat dat nu zo is, maakt dat ik me een enorme aanstelster voel. Want er is geen zwart doem-scenario, ik heb eigenlijk nergens last van en alles komt goed. Waarom voel ik me dan zo belabberd ?

Dit is echt niks voor mij. En ik doe ook van alles om van dat gevoel af te komen. Het weg lachen bijvoorbeeld. Maar ja, daar trappen de meeste mensen om mij heen deze keer niet in. Ik weet ook wel dat dat niet slim is, dat ik er best aan mag toegeven. Zoals iemand al zei: 'je hoeft je niet te verontschuldigen dat je in een dip zit, en zo laat zien dat het allemaal véél is. Het is ook véél.' Weet ik. Maar daar naar handelen en accepteren dat je dan niet altijd je stralende zelf bent, is iets anders.

Vanochtend hadden we er op het werk nog over. (Mijn collega's houden me goed in de gaten en zorgen dat ik, eigenwijs als ik ben, niet over mijn grenzen heen ga, zó lief.....). Misschien komt het wel omdat alles zo onzeker is. Nog niets staat vast. De feiten liggen er, maar hoe en wat het te verhelpen, is nog onduidelijk. En daar heb ik erg veel last van. Gelukkig is dat nu, as you read, wat minder. Ken je het gezegde 'als je het over de duivel hebt, trap je 'm op zijn staart' ? Dat blijkt (figuurlijk gelukkig !) aardig te kloppen.

Zojuist werd ik gebeld door het ziekenhuis in België. Over drie weken kan ik terecht. Hè hè. Toch een soort van opluchting voel ik nu. Er gaat iets gebeuren ! Voorlopig alleen nog maar een consult, om de mogelijkheden te bespreken, maar ik vind het al een hele stap voorwaarts. Misschien dat mijn dipje minder wordt en verdwijnt, nu het allemaal wat concreter is. Ik hoop het maar, want ik vind er echt helemaal niks aan ! Maar zoals met alles, geldt gelukkig ook hier: 'Komt goed !'. Dáár heb ik gelukkig nog steeds alle vertrouwen in !