Spiegels

Tussen Kerst en Nieuwjaar had ik een koffie-afspraak met een bijzondere vrouw. We leerden elkaar twee jaar geleden kennen en zagen elkaar daarna soms op Facebook voorbijkomen. Ineens was daar haar mail, met het verzoek elkaar weer eens te zien. Om eens lekker bij te kletsen. Om het over de herkenning die we toen bij elkaar vonden, en nu nog steeds vinden, te hebben. Het werd een mooie middag. We hebben twee uur aan één stuk door zitten praten. Het is erg prettig als je elkaar begrijpt, niet hoeft uit te leggen waarom iets zo voelt, of hoe het komt dat het zo voelt. Het voelde goed om haar weer te zien en spreken !

 Een dag eerder had ik een lang telefoongesprek met een dierbare vriendin. Het thema van dat gesprek sloot ook aan bij wat ik momenteel voel en meemaak. Ook dat was een heel bijzonder gesprek. Een gesprek dat mij tot tranen roerde, vanwege haar verdriet, maar ook omdat het bij mij van alles opriep. Herkenning, maar vooral ook besef…

Omdat ik niet in toeval geloof, ben ik er van overtuigd dat deze prachtige gesprekken niet voor niets juist nu op mijn pad kwamen. Het is bijzonder dat hetgeen we voelen en meemaken, zo hetzelfde is. Ik moet er steeds aan denken…

Ik ben dankbaar dat deze twee mooie, sterke, maar ook kwetsbare vrouwen zoveel vertrouwen in me stelden. Dat zij me allebei spiegels voorhielden. Spiegels, waar ik eens heel goed in moet kijken, die ik flink op moet poetsen om de boel weer helder te krijgen en die me verder kunnen helpen op mijn eigen pad…