Al met al was het best een druk weekje. Mijn revalidatie heeft aardig wat uurtjes in beslag genomen, en was best pittig. Ik dacht het er allemaal even bij te doen, maar zo werkt dat dus niet... Gelukkig waren er ook een heleboel leuke en gezellige dingen deze week.
De week begon niet goed. Maandagochtend vroeg ging ik onderuit, over het allerlaatste restje sneeuw en ijs. Dat had ik weer. Ik maakte een aardige schuiver, maar er leek niets aan de hand. Die ochtend stond onder andere een uurtje fitness op het programma en daar heb ik gewoon aan meegedaan. So far, so good.
Na een heule gezelluge kappoetsjino-deet met leuke man, begon ik zo tegen de avond toch aardig pijn te krijgen. Nogal vreemd wel, ik was op mijn rechterkant gevallen, maar links deed alles pijn...
De volgende ochtend was het helemaal mis. Na een praktisch slapeloze nacht kroop ik met heel veel moeite mijn bed uit. Het voelde alsof de linkerkant van mijn lichaam met bakstenen was bekogeld. Au ! Gelukkig kon ik even terugkruipen, en heb zo nog even een uurtje slaap in kunnen halen. De rest van de dag heb ik het heeeeeel rustig aan gedaan... ik kon ook niet veel anders.
's Avonds stond een leuke theatervoorstelling met mijn mannen op het programma. We hebben genoten van heerlijke muziek. Een feest van herkenning ook, want met mijn band maak ik dezelfde soort muziek. Voor ons alledrie dus hartstikke leuk ! Na afloop hebben we gedrieën gezellig nog iets gedronken... mét bitterballen !
Woensdagochtend stond ik weer gebroken op. De pijn was nog steeds nogal hevig, dus van slapen was ook weinig gekomen. Maar er stond wel een lange ochtend op het revalidatiecentrum gepland. Met frisse tegenzin ben ik gegaan. Gelukkig hadden we maar één uur fitness en was de rest meer mentaal inspannend. Dat sporten viel niet mee... Volgens de fysiotherapeuten had ik door mijn val de linkerzijde van mijn lichaam flink gekneusd en veroorzaakte dat de pijn. Fijn om te weten *kuch*, en nog prettiger om te horen dat dat wel een paar weken kon gaan duren... pfffff...
Thuisgekomen ben ik bekaf een uurtje mijn bed ingedoken. Er stond me namelijk die middag nog een lange autorit te wachten. Ik had afgesproken de avond en nacht bij mijn liefvriendje door te brengen, en moest dus helemaal naar zijn buitenhuis. Dat uurtje slaap had me goedgedaan, want de rit ging prima. Het lange zitten maakte wel dat ik redelijk stijf was toen ik aankwam, maar dat was met liefdevolle knuffels van mijn liefvriendje ook zo weer over...
We hadden een heerlijke avond samen. Eerst hebben we lekker bijgekletst, toen heerlijk gegeten en na de koffie zijn we samen languit gegaan. Mijn liefvriendje had een paar seizoenen van een televisie-serie die we beiden helemaal top vinden gedownload, en we hebben heerlijk knus, dicht tegen elkaar aan, alvast een paar afleveringen gekeken. Met een lekker hapje en drankje, en een goed gesprek hebben we onze avond voortgezet. Heerlijk, zo alle tijd en aandacht voor elkaar kunnen hebben !
De wekker ging vroeg gisterochtend. Veel te vroeg. Maar de plicht riep weer, mijn liefvriendje moest naar het werk en ik moest weer naar huis. Ik was ontroerd toen hij me zei helemaal niet weg te willen, maar bij mij te willen blijven. Ook ik vond het moeilijk hem te laten gaan. We zien elkaar de komende tijd niet zo vaak als we gewend zijn en dat vinden we, op zijn zachtst gezegd, echt niet leuk. Maar goed, het is niet anders. Toen mijn liefvriendje weg was, ben ik me op mijn gemak gaan douchen en aankleden. Het had niet zoveel zin om met vliegende haast weg te gaan, dat zou alleen maar betekenen dat ik zo achteraan in de file zou aansluiten.
De rit naar huis duurde wat langer dan verwacht. Het weer was niet best, en de harde wind zorgde ervoor dat ik niet al te snel kon rijden. Mijn kleine autootje werd soms haast van de weg geblazen !! Eenmaal weer terug in mijn eigen dorp ben ik mijn moeder op gaan halen, om gezellig samen koffie te drinken. Dat was ook al weer veel te lang geleden !
Gistermiddag stond een nieuw onderdeel binnen het revalidatie-traject op de planning. Met mijn groep werd ik laat in de middag verwacht in een sportzaal voor een uurtje 'bewegingsagogie'. Nu heb ik om die tijd vaak een 'cup-a-soup'-momentje, dus heel veel zin had ik niet. Mijn groepsgenoten trouwens ook niet...
Sport en spel, waarbij je onderzoekt wat je grenzen zijn, en al doende, samen met de anderen, wellicht nieuwe manieren om dingen te doen aanleert. Bewust worden van hoe je beweegt en wat dat met je lichaam doet. Dat was de opzet van deze module. In eerste instantie riep de sportzaal alleen maar vervelende herinneringen op aan de gymlessen vroeger op school...
We begonnen met een tikspel. En wat er precies gebeurd is weet ik nog niet, maar bij de eerste stap die ik deed om te gaan lopen, ging er iets finaal mis. Ik voelde een scheurende pijn in mijn heup, of eigenlijk daar net onder. Meteen ging het lopen niet meer goed. Eigenwijs als ik ben heb ik het spel afgemaakt en bij de evaluatie daarvan pas gemeld dat het niet goed was gegaan. Mijn groepsgenoten hadden het al aan mijn gezicht gezien, we leren elkaar al aardig kennen...
De volgende spelletjes heb ik ook gewoon meegedaan. En achteraf is dat wellicht niet slim geweest. Toen de les was afgelopen ging het echt niet meer. Met heel veel moeite ben ik thuisgekomen. Gelukkig had mijn lief al gekookt, dat was heerlijk ! Na het eten ben ik op de bank gekropen, maar kon geen enkele houding vinden waarin het niet pijn deed. De beslissing om toch even advies te gaan vragen aan de huisarts was dus zo genomen... Die ga ik straks dus eerst maar eens even bellen.
Maar genoeg gezeurd ! Eerst maar eens zien wat de huisarts er van zegt. Dan kijk ik wel weer verder. En verder ? Gewoon met frisse moed er tegen aan. Net als altijd ! En lieve lezers, dank jullie wel dat ik even tegen jullie aan mocht zeuren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten