Relativeren

Ik ben er al aardig goed in geloof ik, in relativeren. Maar het slecht-nieuws-telefoontje van gisteren maakte weer eens duidelijk dat ik er misschien nóg beter in zou mogen zijn...

Gisteravond belde de zus van mijn lief. Ze vertelde dat ze in het ziekenhuis terecht was gekomen na een epileptische aanval. Dat is op zich al schrikken, maar omdat wij hiermee helaas aardig bekend zijn, was dat niet wat het meest verontrustend was. Dat was de medeling die ze daarna deed. Uit onderzoek bleek namelijk dat ze een tumor in haar hoofd heeft... Dát nieuws sloeg wel in als een bom...

We weten op dit moment nog niet meer dat dat. Zij zelf ook niet. Morgen gaat ze naar een ander ziekenhuis voor specifieker onderzoek. Op dit moment kunnen we niet meer doen dan afwachten en duimen, heel hard duimen. En er voor haar en haar man zijn, als ze ons nodig hebben. Eigenlijk ben je dus gewoon machteloos.

Het werpt je ook meteen terug op jezelf. Want waar zeuren wij over ? Fibromyalgie ? Diabetes ? Epilepsie ? ASS ? Allemaal heel vervelend en naar, maar we worden er wel gewoon honderd mee. En voor haar is alles onzeker. Wie weet wat haar allemaal nog te wachten staat. Als je zulk nieuws hoort, gaat dat relativeren helemaal vanzelf. Dan zijn je eigen dingen peanuts, vergeleken bij wat zij doormaakt.

Relativeren... Ik doe het al vaak. Het kan altijd veel en veel erger. Dat wist ik natuurlijk allang. Maar door zo'n vreselijk nieuws word je keihard met je neus op de feiten gedrukt, dat het ook werkelijk zo is. En dan mag je jezelf heel gelukkig prijzen dat het bij jou allemaal wel meevalt.

In gedachten bij haar...