Over dubbele rails...

Mijn leven lijkt echt op een achtbaan. Soms racend naar beneden, soms stilstaan op de top.
Ups and downs, geluk en verdriet wisselen elkaar af als bochten en lange rechte stukken.
In mijn geval is de achtbaan dezelfde als die in de Efteling, Joris en de draak, ken je die ? Een dubbele baan met karretjes die als in een wedstrijd naast elkaar doorrazen en allebei proberen het eerste weer terug te zijn...

Een dubbele achtbaan, synoniem voor twee relaties die niet synchroon lopen. Als het karretje van de één boven is en daar met razende snelheid naar beneden sjeest, is het karretje van de ander nog bezig om moeizaam boven te komen. De één al op het hoogste punt, de ander nog in de aanloop naar een scherpe onoverzichtelijke bocht. Ze gaan maar zelden gelijk op.

Als ze soms een poosje naast elkaar rijden, geeft dat rust. Rust die vaak niet lang duurt, maar wel heel prettig is. Rust die ook betrekkelijk is, want de snelheid waarmee de karretjes gaan, wordt niet minder. Ze razen maar door. En ik zit afwisselend in één van die karretjes en wordt door al dat gerace soms aardig door elkaar geschud...

Het ene karretje gaat wat sneller dan het andere. Dat blijft een beetje achter, gaat wel mee, maar lang niet zo makkelijk als het andere. Dat doet me verdriet. Als ik in het langzamere karretje zit, doe ik heel erg mijn best om ook dat karretje soepel over de rails te laten razen, maar dat is aardig lastig. Dat lukt me niet echt helaas... Het gaat niet om welk karretje het snelste is, maar het zou wel fijn zijn als ze wat dichter bij elkaar in de buurt zouden blijven. Dat zou het overstappen ook een stuk makkelijker maken...

Ik zou niet anders willen, maar soms is al dat racen, waarbij ik telkens van het ene in het andere karretje spring, knap vermoeiend. Mijn eigen keuze, ik weet het, en een keuze die ik met liefde heb gemaakt en zal blijven maken. Mijn twee relaties, samen een dubbele achtbaan...