En dan staat er zomaar ineens een ambulance voor je deur.
Voor jou. Omdat je je zo beroerd voelt dat de huisartsenpost het nodig vindt
die naar je toe te sturen. Heb ik weer. Zo blijven we wel lekker bezig…..
Voordat iemand schrikt; er is niets ernstigs. Mijn hart vond
het nodig om ’s nachts veel te snel te gaan slaan. En niet even, maar urenlang.
Geslapen heb ik daardoor amper, maar goed, dat gebeurt wel vaker. Op de normale
tijd ben ik opgestaan, om te kunnen gaan werken. Toen ging het mis. Tjonge, wat
werd ik beroerd. Misselijk, licht in mijn hoofd, draaierig. En het hield niet
op. Het werd alleen maar erger. En dat hart maar ratelen…..
We hebben dus toch maar even met de huisartsenpost gebeld.
En toen kwam die ambulance. We zeiden nog: ‘we komen zelf wel naar jullie toe’.
Maar dat mocht niet. Al snel hoorden we sirenes. Jemig, dat was niet de
bedoeling. Maar al snel bleek dat die niet bij ons moest zijn, hij ging de
andere kant op. Pfffff, dat viel dan weer mee. Even later stond er een andere
bij ons in de straat. Zo’n hele grote. De buurt zal wel gedacht hebben…..
Ik werd van top tot teen gecontroleerd. Hartfilmpje,
bloeddruk, glucose, noem maar op. Gelukkig werd er niets ernstig gevonden. De
verpleegkundigen zouden contact opnemen met mijn eigen huisarts, om het hele
verhaal te vertellen, en ik zou zelf een afspraak met hem maken. Zo gezegd, zo
gedaan. Intussen had ik me toch maar ziek gemeld. Ik was nog steeds hondsberoerd.
De huisarts kon geen oorzaak aanwijzen. Ik heb sowieso een
(onschuldige) hartritmestoornis, wellicht was het dat. Maar zó lang had ik daar nog nooit last van gehad. Of
misschien zat er ergens een infectie. Maar waar dan ? Tja, dat wist hij ook
niet. In de praktijk is voor de zekerheid nog een hartfilmpje gemaakt. Dat zag
er prima uit. Hartstikke fijn, maar we wisten nu nog niets.
Op advies van de arts wachten we even af. Als mijn hartslag
maandag nog zo hoog is, krijg ik medicatie. Hij verwacht dat het vanzelf over
gaat. Tot nu toe is dat nog niet het geval, maar ik voel me wel iets minder
beroerd. Dat is al heel wat. Ik doe dus maar rustig aan vandaag en komend
weekend. Dat kan nooit kwaad. Ik word enorm verwend door mijn liefvriendje. Ook
niet verkeerd…… En wellicht kan ik dan maandag gewoon weer aan het werk.
Wat een consternatie. Het is erg fijn dat mijn klachten
serieus werden genomen, maar ik vond het nogal een gedoe, met zo’n ambulance en
zo. Maar goed. Er is niets schokkends aan de hand, en daar ben ik erg blij om.
En ik ben toch al druk met allerlei onderzoeken bij diverse specialisten, dus
dit kan daar makkelijk bij. We zouden ons eens gaan vervelen…… Never a dull
moment ! Dat dan weer wel ! Grinnik……
