Ik heb van pure blijdschap mijn naaste collega’s vandaag een
mailtje gestuurd. Wat daar in stond ? Nou, ongeveer dit: ‘Vanochtend om 8.00
uur heb ik me volledig hersteld gemeld, en ik ben dus weer voor de volle 26 uur
aanwezig. Ik ben erg blij er weer helemaal te zijn !’. Yep, mijn ziekteverlof
is ten einde !
Ik ben natuurlijk al vanaf begin januari weer aan het werk,
maar dat waren maar een paar uurtjes per dag. Langzaam, heel langzaam, mocht ik
opbouwen. Elke maand kwam er een uurtje bij. Twee weken geleden ‘moest’ ik nog
anderhalf uur, en die heb ik in goed overleg opgesplitst. Maar vandaag was het
zover, en kon ik ook de laatste drie kwartier wegstrepen. Joehoe !
Het werd ook tijd. Voor mijn gevoel duurde het allemaal veel
te lang, hoewel mijn lijf dankbaar is voor de langzame opbouw. Ik had het
meeste last van het feit dat ik nog steeds ‘ziek’ was voor mijn werkgever en
collega’s, in de zin van ‘niet volledig inzetbaar’. Dat ik een labeltje droeg,
met ‘ziek’ er op. Niemand heeft me ooit dat gevoel gegeven hoor ! Dat zit echt
in mijzelf.
Voor mijn gevoel is het nu allemaal weer normaal. Ik ben uit
de ziektewet, weer al mijn uren aan het werk en nu, na mijn eerste ‘volledige’
dag, heel erg moe….. Elke keer als er een uur bij kwam in de afgelopen periode,
was ik dat ook. Hondsmoe. Zo’n eerste week
met een extra uur er bij zorgde er voor dat ik ’s middags vaak in een soort van
coma-slaap viel als ik thuiskwam. Dat gevoel is dus niet onbekend, en niet gek.
Het hoort er gewoon bij. Buiten dat, dat jaar extra vermoeidheid dat de uroloog
mij voorspelde, is nog lang niet voorbij.
Maar dat maakt niets uit. Een best pittige periode is
afgesloten. Ik ben hartstikke blij dat ik er weer helemaal ben, qua te werken
uren dan. De rest komt vanzelf. Geduld is niet mijn sterkste kant, maar als ik
bedenk dat het allemaal heel anders had kunnen lopen, stelt het allemaal niets
voor. Komt ook goed !
