Het zit er op !

Vanochtend heb ik afscheid genomen op het revalidatiecentrum. Het zal echt wennen zijn, niet meer bijna elke dag daar heen te hoeven. Vooral het bijna dagelijkse, fijne contact met mijn groepsgenoten zal ik erg missen. Maar we hebben vandaag telefoonnummers uitgewisseld en de eerste koffie-date staat al in de agenda. We blijven contact houden ! Gelukkig !

Zoals ik al vermeld had, moesten we vandaag ons persoonlijk terugvalpreventieplan presenteren. Best lastig. Vooral om dat op papier te krijgen. Ik heb er voor gekozen geen plan volgens voorbeeld te schrijven, maar heb het totaal anders aangepakt. Ik heb een brief aan mezelf geschreven... en wel de volgende:

Lieve Katinka,

Je hebt hard gewerkt de afgelopen weken. En met resultaat. Daar mag je best trots op zijn.
Die twaalf weken waren best pittig. Je dacht het wel even te doen maar dat was niet zo. Het viel best tegen. Qua tijd, maar ook qua intensiteit. En ook al had je soms helemaal geen zin, zag je het nut van sommige oefeningen en opdrachten niet en was je liever iets heel anders gaan doen, je hebt het wél mooi gedaan !

Nu zit het er op, en moet je het zelf gaan doen. Geen stok meer achter de deur, geen spreekwoordelijke schop onder je kont, geen peptalks en geen steun van je therapeuten en groepsgenoten meer. En daar zie je best wel tegenop.
Je hebt die aansporing en steun nodig, dat weet je maar al te goed van jezelf. Als je die niet meer hebt, weet je dat de kans dat je weer terugvalt in het oude patroon best groot is. Zoek dus die steun bij de mensen om je heen. Praat er met hen over, zodat ze er van weten en, als dat nodig zou blijken te zijn, je helpen weer op het goede pad te komen. Ze geven je met alle liefde die schop onder je kont hoor… zeker weten…

Je hebt geleerd dat je best wat liever voor jezelf mag zijn, en wat beter voor jezelf mag zorgen. Nee zeggen als anderen een beroep op je doen hoort daar ook bij. Dat is wel heel erg moeilijk voor je. Je zegt niet vaak nee, en probeert altijd wel een manier te vinden om de ander ter wille te zijn. Zelfs als het echt niet kan, probeer je nog een compromis te sluiten. Weet dat dat niet hoeft ! Je mag best nee zeggen ! Ben gewoon eerlijk tegen jezelf, en daarmee ook tegen de ander. Als die dat dan toch niet begrijpt, bedenk dan dat dat niets over jou zegt…

Van kinds af aan doe je al je best, dat geldt voor alles wat je doet. Maar voor wie doe je dat eigenlijk ? Voor jezelf ? Of toch voor de buitenwereld ? Natuurlijk wil je graag aardig gevonden worden, maar dingen doen die je eigenlijk tegenstaan of gewoon niet lukken, om een ander tevreden te stellen is niet de bedoeling. Het siert je dat je zorgzaam en behulpzaam bent, maar denk ook aan jezelf. Dat mag ! Dat moet zelfs Katinka! Als iemand iets van je vraagt en het komt je niet uit, agenda-technisch of gewoon omdat je heel moe bent en geen puf meer hebt, hou je dan gewoon aan je eigen planning, of neem je rust. Je hoeft het ook niet uit te leggen. En dat is moeilijk, maar ook heel slim…

Je wil niet meer terug naar je oude patroon Katinka. Dat patroon van alsmaar over je grenzen heen gaan, geen rust nemen, het iedereen naar de zin willen maken ten koste van jezelf, van stil blijven zitten en niets doen om zo je pijn proberen de baas te worden. Je hebt grote stappen gemaakt de laatste tijd. En dat vasthouden, dat kun je ! Ook al maak je je  zorgen en ben je best bang om straks in draf je valkuilen weer in te rennen. Weer over al je grenzen heen te gaan. Dat is ook niet zo gek. Er gaat van alles veranderen. En dan vasthouden aan wat je geleerd hebt zal best moeilijk zijn. Maar juist met al het geleerde kom je daar echt wel een heel eind mee. En mocht je toch op het randje van zo’n diepe vervelende valkuil staan, denk dan aan die geweldige meiden uit je groep, met wie je dit traject hebt doorlopen. Denk aan ........, die een heel druk leven heeft, maar die alles zo kan plannen dat ze zelfs tijd overhoudt voor leuke dingen met de kids en daardoor veel meer rust heeft gekregen. Denk aan ........, die door de dingen heel anders aan te pakken en de focus op de belangrijkere dingen in het leven te leggen het zichzelf echt makkelijker heeft gemaakt. Denk aan ........, die naast haar fysieke pijn met nog veel meer moet dealen, die net als jij ook een schop onder haar kont nodig heeft, en al een heleboel voor elkaar heeft gekregen. Denk aan ........, die heel duidelijk kan aangeven wat ze wel en niet wil, en door steeds eerlijker tegen zichzelf te zijn heel ver is gekomen. Ga als je het even niet meer weet naast haar op de bank zitten en kijk wat er voorbijkomt. En denk aan ........, die je zo tot steun is geweest, die net als jij sommige dingen hartstikke moeilijk vindt en zichzelf soms kwijt is, maar er wel helemaal voor gaat en op een bewonderenswaardige manier met haar valkuilen omgaat. Denk aan die meiden. Aan alle spiegels die ze je hebben voorgehouden, aan alles wat je van ze mocht leren en zeker ook aan alle gezelligheid en openheid, die maakten dat die twaalf weken minder zwaar waren, alleen al omdat je met hen in de groep zat.

Lieve Katinka, jij komt er wel. De komende tijd zal best zwaar worden. En je valkuilen blijven naar je lonken. Maar je bent sterk genoeg om dat te kunnen weerstaan. Deze twaalf weken hebben je nog sterker gemaakt. Dus kom je te dicht in de buurt van zo’n valkuil, denk dan aan de wijze lessen en verstandige woorden van je therapeuten, denk aan die vijf supermeiden uit je groep en dan spring je er gewoon vastberaden overheen. Je kunt het ! *

Deze brief heb ik vanochtend tijdens onze laatste bijeenkomst voorgelezen. Pfffff, dat viel nog niet mee. Vooral niet toen ik tranen zag bij de anderen...
Nadat iedereen haar eigen plan had voorgelezen zijn we lekker aan de koffie gegaan, met zelfgebakken cake, heerlijk ! Eén van mijn groepsgenoten had voor ons allemaal een kadootje, zo lief, en ik had voor ieder van hen een persoonlijk kaartje met een gelukssymbooltje meegenomen. Met dikke zoenen en knuffels hebben we daarna afscheid genomen...

Het waren twaalf pittige weken. Maar wat heb ik veel geleerd ! Nu is het aan mij. Zonder hulp verder en proberen mijn valkuilen te vermijden. Zal nog best lastig zijn. Maar zoals ik in mijn brief al schreef: Ik kan het !!

*(om privacyredenen heb ik de namen van mijn groepsgenoten weggelaten)