Opladen

Momenteel staat mijn leven bol van de contrasten. Alle toestanden rondom de scheiding, de zorgen over de toekomst en de slapeloze nachten staan aan de ene kant, terwijl er aan de andere kant ook heel fijne dingen zijn en gebeuren. Leuke en fijne momenten met de kinderen, gezelligheid met familie en vrienden en natuurlijk de immense liefde van en voor mijn liefvriendje staan soms lijnrecht tegenover die 'andere kant'.

Ik vind dat best verwarrend soms. Op een rare manier creëert het zelfs een soort van schuldgevoel. Want als je zoveel problemen, gedoe en verdriet hebt, is het dan wel oké om ook zoveel plezier te hebben en voluit te genieten ? Best lastig, die dubbele gevoelens.

Ik weet soms niet zo goed hoe daarmee om te gaan. Wat ik wel weet is dat die momenten van gezelligheid en plezier, en alle liefde, me overeind houden en me 'opladen'. Alle zorgen verdwijnen even wat naar de achtergrond , ook al spelen ze natuurlijk toch doorlopend door mijn hoofd. Maar het is dan allemaal net wat minder heftig.  

Na een fijn weekend (en het was ook nu weer heerlijk) en leuke activiteiten kan ik er weer even tegen. En ik houd mezelf voor dat dat ook heel belangrijk is. Ik moet wél overeind blijven natuurlijk ! Er zullen nog best wel zware tijden komen...

Ik zie het maar als zorgen voor mezelf. Als ik op deze manier goed voor mezelf zorg, blijf ik sterk genoeg om ook voor anderen, in dit geval voor de kids, te kunnen zorgen. Om voor mezelf op te kunnen komen en alles zo goed mogelijk te regelen. Om straks met rechte rug en opgeheven hoofd het nieuwe pad te kunnen bewandelen. Is dat een excuus ? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat het voor mij werkt, dat het me helpt. En daar gaat het toch om ?!